Στο σχολείο, οι συμμαθητές με φωνάζαν «Καροτή». Κάποια χρόνια αργότερα, η φίλη μου, η οποία είχε ιδέα από τέχνη, προτιμούσε να περιγράφει το χρώμα των μαλλιών μου ως «βενετσιάνικο ξανθό». Τώρα, έχω να κάνω μ’ ένα ατίθασο κομοδινί που αναδεικνύει το ερημικό τοπίο του κέντρου.
Aυτή είναι η ιστορία ενός κοκκινοτρίχη. Εκείνη, όμως, της κοκκινομάλλας με την πορσελάνινη επιδερμίδα και τις φακίδες είναι πολύ πιο συναρπαστική. Πρόκειται για ένα σπάνιο εξωτικό είδος, το οποίο αντιπροσωπεύει μετά βίας το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι’ αυτό κι η γοητεία που ασκούν έχει τέτοια ένταση. Γι’ αυτό, ανά τους αιώνες, γίνονται αντικείμενα ανεκδότων, προσβολών, κατηγοριών και τρελών πόθων.
Απολαμβάνουν ειδικού status. Εξάλλου, η πρώτη κοκκινομάλλα της ιστορίας είναι η Λίλιθ, η πρώτη γυναίκα του Αδάμ. Διώχτηκε με τις κλωτσιές από τον Κήπο της Εδέμ γιατί αρνήθηκε να καθίσει στον άντρα της. Στη δε Αρχαία Αίγυπτο τις λιθοβολούσαν. Αλλά οι ζωγράφοι της ιταλικής Αναγέννησης τις λάτρευαν.
Τις εποχές των βασιλιάδων και του κυνηγιού των μαγισσών, συναντάς μια κουλτούρα όπου οι ρούσες ρίχνονται στο πυρ το εξώτερον ως γρουσούζες, κολασμένες, μυστηριώδεις, σατανικές, ακόρεστες, βαμπιρέλες. Υπολογίζεται ότι η σχέση τους με τον διάβολο οδήγησε στην πυρά καμιά 20αριά χιλιάδες από δαύτες. Ανέκαθεν η φήμη τους μύριζε θειάφι. Αποδείχτηκε ότι το περιέχουν σε μεγαλύτερες ποσότητες το δέρμα τους. Ο Χίτλερ είχε απαγορέψει το γάμο τους, ώστε να προστατέψει το γερμανικό πληθυσμό από την «αποκλίνουσα γενιά».
Στα τέλη του 19ου αι., υπάρχουν γιατροί που υποστηρίζουν ότι οι κοκκινομάλλες διαθέτουν κάποιο γονίδιο που συνδέεται με την πορνεία. Ο Ζολά τροφοδοτεί το μύθο, παίζοντας με τη φλογισμένη κόμη της ηρωίδας του Νανάς. Ο Μωπασσάν, σε μια απ’ τις νουβέλες του, θέλει το μέλλον της Υβέτ προδιαγεγραμμένο: να γίνεται εταίρα, όπως κι η μητέρα της, εξαιτίας των κόκκινων μαλλιών της.
Οι δεισιδαιμονίες αυτές άρχισαν σιγά-σιγά να εξανεμίζονται, ώσπου το 1886 ο Dr Augustin Galopin να αποφανθεί ότι οι ρούσες είναι οι γυναίκες με την πιο σέξι μυρωδιά. Στο πόνημά του Το άρωμα της γυναίκας, ο δόκτωρ μας ανακαλύπτει ότι η ξεχωριστή οσμή τους είναι εξόχως μεθυστική.
Κάνουν ρεσάλτο στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του ’50, χάρη στο Technicolor που αναδεικνύει το πύρινο χρώμα τους. Η Ιρλανδή ηθοποιός Μωρίν Ο’ Χάρα και η Αμερικανίδα Ρόντα Φλέμινγκ, συνεπικουρούμενες από τα πράσινα μάτια τους, στέφονται «βασίλισσες».
Το 1998, στα Μαγικά Φίλτρα, μια πυρακτωμένη Νικόλ Κίντμαν υποδύεται τη σέξι μάγισσα που περνάει από κατάκτηση σε κατάκτηση. Στο Mad Men (2007), η γραμματέας Κριστίνα Χέντριξ (κόλαση) προκαλεί αλλεπάλληλες ονειρώξεις στον ανδρικό πληθυσμό. Και στο Noικοκυρές σε Απόγνωση του 2004, η Μάρσια Κρος είναι η μοιραία, αυταρχική, μανιακή γυναίκα με το κατακόκκινο μαλλί. Οι νοοτροπίες άλλαξαν, η σεξουαλικότητα αποκαταστάθηκε.
Εντωμεταξύ, πλήθος ερευνών σ’ ολάκερο τον κόσμο έχουν οδηγήσει σε σειρά διαφωτιστικών διαγνώσεων όπου όλες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι κοκκινομάλλες μας είναι ένα είδος superwomen, από γενετικής απόψεως. Γεγονός που μπορεί να έχει αφήσει ανεκμετάλλευτο η Marvel, αλλά η περίπτωση αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτική. Το μεταλλαγμένο τους DNA διαφέρει και, κατ’ επέκταση οι μοναδικές ικανότητές τους. Πράγμα που μπορεί και να τρομάζει.
Το γένος επιδεικνύει μεγαλύτερη αντοχή σε όλα τα είδη πόνου. Πράγμα χρήσιμο. Μια φιλάνθρωπη έρευνα του McGill University απέδειξε ότι τα ηλεκτροσόκ απλώς τις γαργαλάνε. Επίσης, δείχνουν κατανόηση έτσι και τις μαχαιρώσεις. Γι’ αυτό και στην Αρχαία Ρώμη, οι κοκκινοτρίχηδες σκλάβοι στοίχιζαν ακριβότερα από τους άλλους.
Σύμφωνα με διεξοδική έρευνα του πανεπιστημίου της Louisville, διαθέτουν το προσόν, χάρη στο γονίδιο MC1R του χρωμοσώματος 16, οι αισθητήρες τους να είναι πιο ευαίσθητοι στις ακραίες θερμοκρασίες. Έτσι, αν μια κοκκινομάλλα πει πως ψιλοκρυώνει, αγκαλιάστε τη και βγάλτε κουβερτάκι, γιατί ο χειμώνας πλησιάζει. Επιπλέον, συνιστούν μια πανίδα πολύ πιο αστεία, πιο ευφυή, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους και γερνάνε με πιο νωχελικούς ρυθμούς.
Σκασίλα τους ο συννεφιασμένος ευρωπαϊκός ουρανός. Εκείνες μπορούν να συνθέσουν τη δική τους βιταμίνη D. Γεγονός που τους προσδίδει εξελεκτικό πλεονέκτημα: δεν νογάνε από ραχίτιδα, διαβήτη και αρθρίτιδα. Αλλά είναι πιο ευαίσθητες στον ήλιο, λόγω απουσίας μελανίνης. Μάλιστα, κάποιοι επιστήμονες θεωρούν πως η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να τις οδηγήσει στην εξαφάνιση. Κι αυτό δεν το θέλουμε, το θέλουμε;
Και κάτι που ενδιαφέρει ιδιαιτέρως: Η εμπεριστατωμένη έρευνα του Γερμανού Werner Habermehl καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ιδιωτική ζωή της φλογερής αυτής ύπαρξης είναι πολύ πιο δραστήρια από εκείνη της ηδυπαθούς μελαχρινής ή της ξεσαλωμένης ξανθιάς. Με περισσότερους περιστασιακούς συντρόφους και πιο τακτικές συνευρέσεις από το μέσο όρο. Μια φορά τη βδομάδα πιο συχνά από τις υπόλοιπες της ομοταξίας. Όπως γράφτηκε και στο Playboy, «οι κοκκινομάλλες είναι σαν τις άλλες γυναίκες …αλλά καλύτερες».
Νομίζουμε πως μόνον Καυκάσιες έχουν πυρόξανθη χαίτη, αλλά δεν ισχύει. Άνθρωποι κάθε ράτσας και εθνότητας μπορούν να έχουν κόκκινα τσουλούφια ή έστω extensions. Το πικάντικο χρωματάκι είναι πιο διαδεδομένο σε ζώνες όπως η Βόρεια Ευρώπη ή κάποιες συγκεκριμένες περιοχές της Ρωσίας, αλλά αυτή η γενετική μετάλλαξη είναι επίσης διαδεδομένη σε Νότια Αμερική, Ασία και Αφρική, μεταξύ των Βερβέρων και των Βάσκων. Στο Μαρόκο, για παράδειγμα, το ποσοστό τους είναι υψηλότερο από αλλού. Πάντως, ο συνδυασμός «κοκκινομάλλα με γαλάζια μάτια» είναι τόσο σαγηνευτικά σπάνιος που μοιάζει με τετράφυλλο τριφύλλι.
Και είναι πολύ δημοφιλείς στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Ένα 30% εξ αυτών περιλαμβάνουν κι ένα αλεπουδάκι. Κάποια στιγμή, το CBS πρόβαλε μία κοκκινομάλλα ανά 106 δεύτερα.
Από το 2005, στην ολλανδική Μπρέντα εορτάζεται κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου η Red Head Day. Η πόλη μεταμορφώνεται, για να υποδεχθεί καμιά 1.400αριά κοκκινομάλληδες απ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και, από το 2015, οργανώνεται στο Εδιμβούργο η Ginger Parade. Λιγότερο εντυπωσιακή, επιτρέπει σε όσους/ες το επιθυμούν να διαδηλώσουν κατά των προκαταλήψεων εναντίον τους. Σλόγκαν τους: «Χλωμοί, ρούσοι και περήφανοι».
Το θέμα είναι πως είναι τόσο ελκυστικές και σέξι που πολλές φορές κωλώνουμε, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα σπάνιο μαργαριτάρι. Έτσι, τις θεωρούμε «εκτός συναγωνισμού». Οι όμορφες κοκκινομάλλες πήραν εντέλει την εκδίκησή τους. Πότε θά ‘ρθει και μένα η σειρά μου;
Διαβάστε ακόμα: Εγώ, η Marie Kondo, το συγύρισμα κι o καπιταλισμός.