Η απόφαση της Χαρούλας Αλεξίου να αποχωρήσει ήταν σκληρή, αλλά τίμια και δείχνει χαρακτήρα.

Να φεύγεις, για να σε αναζητούν. Να μένεις με την ελπίδα πως πάντα θα σε θέλουν. Είμαστε, άραγε, η τελευταία εικόνα που αφήνουμε στους ανθρώπους ή ένα διαρκές παρελθόν που μετουσιώνεται σε παρόν; Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις σχέσεις μας όπου το τι έγινε πράξη διαχέεται μέσα στη χοάνη των πραγμάτων που δεν πρόλαβαν να συμβούν (τι κρίμα, χαθήκαμε…), οι καλλιτέχνες έχουν άλλη μοίρα.

Το έργο τους μένει όχι μόνο όταν εκείνοι χάνονται από τη ζωή, αλλά και όταν σιωπούν. Μπορεί ο ηθοποιός να κατέβηκε από τη σκηνή, αλλά ο ιδρώτας του έχει αποτυπωθεί πάνω στα σανίδια. Οι φωνές που έβγαλε σε έναν μονόλογο πάντα θα αντηχούν στους τοίχους. Οι συσπάσεις του προσώπου του σε μια δραματική σκηνή θα μας ακολουθούν για καιρό – σχεδόν για πάντα.

Όταν ένας δημιουργός αποφασίζει να δώσει ένα πρόωρο τέλος, μια αμυχή σκάει μέσα μας, ένας πόνος ενθύμησης έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα.

Οι τραγουδιστές είναι η φωνή μας. Έχουν πει με το δικό τους στόμα τις νότες της χαράς και της λύπης μας. Πώς γίνεται να μην αποτελούν αναφορά προσωπικής ισχύος; Κι όμως, όταν ένας δημιουργός αποφασίζει να δώσει ένα πρόωρο τέλος, μια αμυχή σκάει μέσα μας, ένας πόνος ενθύμησης έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα.

Η Χαρούλα Αλεξίου διέβη τον Ρουβίκωνα. Πέρασε από την όχθη της δημιουργίας σε εκείνη της σιωπής. Ήταν μια αναγκαστική απόφαση για λόγους υγείας, όμως, ας μην κρυβόμαστε, η ζέση του καλλιτέχνη, η πλέρια ανάγκη του για αποδοχή, το θάλπος του χειροκροτήματος, μπορούν να κατασβέσουν ακόμη και τις φωτιές που ανάβει μια ασθένεια. Εκτός κι αν ο καλλιτέχνης καταφέρει να αντικειμενικοποιήσει την υπόστασή του και κρίνει τον εαυτό του με το σκληρό -αλλά αλάνθαστο- κριτήριο της επίδοσης.

Πολλές φορές φεύγεις απροσχεδίαστα. Το χειρότερο από όλα είναι να σε… φεύγουν.

Προφανώς και η Αλεξίου θα τύγχανε της καθολικής αποδοχής του κοινού αν αποφάσιζε να συνεχίσει να τραγουδάει. Μια φάλτσα νότα δεν θα ήταν ικανή να την ρίξει από το βάθρο στο οποίο βρίσκεται. Μόνο που η ανεκτικότητα ημών δεν είναι πάντα ταιριαστή με το μέτρο που έχει ορίσει ο καλλιτέχνης.

O Φίλιπ Ροθ τήρησε την απόφασή του να σταματήσει να γράφει.

Ο Φίλιπ Ροθ αποφάσισε κάποια στιγμή να σταματήσει να γράφει. Το δήλωσε ευθαρσώς και τήρησε την υπόσχεση. Προφανώς έβλεπε το τέλος να έρχεται. Αυτά που είχε να γράψει τα έγραψε, τώρα, οι αναγνώστες του ας ανέτρεχαν στο παρελθόν. Ας τον ξανάβρισκαν στα βιβλία που είχε γράψει την περίοδο της δημιουργίας του.

Φεύγεις όταν πρέπει ή όταν θέλεις; Πολλές φορές φεύγεις απροσχεδίαστα κι άλλες γιατί σε υποχρεώνουν οι συνθήκες. Το χειρότερο από όλα είναι να σε… φεύγουν. Να σε βλέπουν ως οικτρή καρικατούρα αυτού που ήσουν και μηδέποτε θα ξαναϋπάρξεις. Εντέλει, να σε λυπούνται.

Τούτο το μαστίγωμα της υπόστασης δεν αντέχεται, ακόμη κι αν έχεις να επιδείξεις κάμποσα παρελθόντα κλέη. Εχω την αίσθηση πως οι έξυπνοι άνθρωποι φεύγουν την κατάλληλη στιγμή. Εχουν ένα βιολογικό και συναισθηματικό ρολόι μέσα τους που χτυπάει «ακριβώς» τη σωστή στιγμή. Ακόμη κι αν μέσα τους ήθελαν να παρατείνουν κι άλλο την δημόσια παρουσία τους, η δύναμη της απόφασής τους υπερέχει.

Αποδεχθήκαμε πλέον τον Νίκο Γκάλη με κοστούμι (Menelaos Myrillas / SOOC).

Ο Νίκος Γκάλης σταμάτησε το μπάσκετ άδοξα. Του άξιζε καλύτερος επίλογος – θα μπορούσε να τον διεκδικήσει, είχε το αναφαίρετο δικαίωμα να το κάνει. Καθημερινά δεχόταν πίεση από παντού να επιστρέψει. Κι όμως, δεν υπέκυψε στις Σειρήνες. Το δικό του ρολόι σταμάτησε εκεί που αυτός αποφάσισε.

Μοιάζει σκληρό να αγαπάς φεύγοντας, είναι όμως καλύτερο από το να μένεις φυλακισμένος.

Είναι ύψιστη μορφή τέχνης να ξέρεις να φεύγεις την κατάλληλη στιγμή. Ειδικά αν είσαι δημόσιο πρόσωπο και οι ελλείψεις σου δεν έχουν τρόπο να κρυφτούν. Γίνονται βορά του διψασμένου κοινού. Η κατακρήμνιση από την θεοποίηση απέχει ελάχιστα. Καλύτερα, λοιπόν, να σε θυμούνται όταν ήσουν στα πάνω σου. Όταν αυτό που πρόσφερες ήταν το καλύτερο που μπορούσες. Όταν φτάσεις στο σημείο να ξύνεις το πάτο του υστερήματος, το κοινό δεν θα σου το συγχωρήσει. Τουλάχιστον, όχι πάντα.

Συμβαίνει και σε ‘μας: όταν φεύγεις από μια σχέση για να μην την εξαναγκάσεις να ζει στην επικράτεια της ανίας (άρα της ανυπαρξίας), τίποτα άλλο δεν κάνεις από το να δείχνεις την αγάπη σου. Μοιάζει σκληρό να αγαπάς φεύγοντας, είναι όμως καλύτερο από το να μένεις φυλακισμένος. Εντέλει, αυτό που κρατάμε είναι οι εικόνες που σχηματίσαμε και κυρίως επινοήσαμε κατά τη διάρκεια της σχέσης.

Η σχέση μας με την Χαρούλα Αλεξίου δεν τελειώνει επειδή αποφάσισε να σταματήσει το τραγούδι. Πιθανότατα τώρα αρχίζει.

 

Διαβάστε ακόμα: Μπορείτε να μου δώσετε πίσω την ρουτίνα μου, παρακαλώ;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top