«Αγάπη μου, πάρε μου ένα νησάκι…»

«Μπαίνοντας πότε πότε σε παραμυθένια (για τους κοινούς θνητούς) περιβάλλοντα εμπλουτίζω τις εμπειρίες μου κρίνοντας ανθρώπους από το τι είναι και όχι από το τι έχουν» γράφει ο Τάσος Καρατάσος. (Φωτογραφία: David Bailey)

Ακούω διάφορα για τη ζωή που διάγουν ορισμένοι μεγιστάνες του πλούτου και δεν καταφέρνω να αποφύγω κάποια σχόλια για αυτό που αποκαλώ «εκσπερμάτωση του καπιταλισμού»! Αποτέλεσμα, εμένα ένα γέννημα και θρέμμα αυτού του συστήματος το οποίο υπηρέτησα (νομίζω με επιτυχία) για 40 περίπου χρόνια, να με αποκαλούν (ορισμένοι δεξιοί) έως και κομμουνιστή. Σας οφείλω λοιπόν ορισμένες διευκρινήσεις, όχι για τίποτα άλλο αλλά για να μην απορείτε όσοι μου έχετε ακόμη κάποια εκτίμηση.

Δεν απαρνήθηκα ποτέ την γλύκα του χρήματος. Αντιθέτως χαίρομαι που ο πελαργός με εναπόθεσε σε εύπορο σπίτι κοντά στα ανάκτορα στην πλατεία Ρηγίλλης και όχι σε κάποια δυτική συνοικία. Έτσι λοιπόν, δεν δοκίμασα ποτέ τι σημαίνει κακουχία παρ’ όλες τις δύσκολες για όλους εποχές των παιδικών μου χρόνων.

Έχοντας «μπάρμπα στην Κόρωνη» είχα αργότερα την τύχη να σταδιοδρομήσω σε μια εποχή κατά την οποία ο καπιταλισμός είχε ακόμη ανθρώπινο πρόσωπο, λόγω της συν-ύπαρξης του αντίπαλου δέους του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Πολύ δημιουργικά χρόνια για μένα διότι είχα την υπέρτατη τύχη οι συγγενείς μου εργοδότες να έχουν μια παραδειγματική κοινωνική συνείδηση και να είναι πρωτοπόροι στα όσα διαθέταμε από τα κέρδη σε κοινωφελείς σκοπούς και για τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων μας.

Όταν όμως, το 1989 έσκασε (από μόνη της) ξαφνικά η φούσκα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και αυτό εξελήφθη και «εχρησιμοποιήθη» ως θρίαμβος του καπιταλισμού δοκιμάσαμε αυτό το κάτι άλλο το οποίο εξελίχθηκε σε ένα τελείως διαφορετικό σύστημα.

Οι άυλοι τίτλοι, οι κομπίνες στα Χρηματιστήρια και η κατάργηση του ελέγχου των διοικούντων στις πολυεθνικές στις Η.Π.Α συνετέλεσαν καταλυτικώς. Από τότε που επικράτησε και διεθνώς στα Διοικ. Συμβούλια το «Γιάννης κερνάει… Γιάννης πίνει…» με τους προέδρους (Executive President) να είναι συγχρόνως και διευθύνοντες σύμβουλοι (C.E.O) των Εταιρειών με την δυνατότητα να αποφασίζουν όχι μόνο τις αμοιβές τους αλλά και για τα bonus που θα έπαιρναν ακόμη κι αν η εταιρεία που διοικούν γίνει ζημιογόνος (σικ) άρχισα να νιώθω (ως ένας εκ των διοικούντων) περίεργα με τα όσα προέβλεψα να έρχονται…

Όταν ο ελέγχων είναι συγχρόνως και ελεγχόμενος, ο οιοσδήποτε διοικών (επιχείρηση ιδιωτική ή κρατική ή και οποιοδήποτε λειτούργημα) γίνεται ευάλωτος εις το να βάζει «το κουτάλι του στο μέλι», όπως είδαμε και βλέπουμε να γίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις δραστηριότητες.

Διαβάστε ακόμα: Χρήμα κι εξουσία, τo ‘να αποζητεί τ’ άλλο και τ’ ανάπαλιν

Το κλίμα αυτό συνέβαλε στο τέλος του αιώνα σε έναν άκρατο καπιταλισμό με τα γνωστά αποτελέσματα και τις φούσκες να σκάνε η μία μετά την άλλη με το αζημίωτο κάποιων ολίγων εκατοντάδων επιχειρηματιών που έγιναν ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι, ενώ κατά δεκάδες χιλιάδες αυξάνονται οι άνεργοι καθημερινώς στις προηγμένες οικονομικώς χώρες.

Το 2000 με την είσοδο του νέου αιώνα (ίσως επειδή ήμουν από μικρός χορτασμένος) πρόλαβα να παραδώσω όλες τις ευθύνες μου σε ικανότερους εμού σε αυτό το νέο (κατ’ εμέ αντικοινωνικό και απάνθρωπο) σύστημα που με την παγκοσμιοποίηση τείνουν να ισοπεδωθούν τα ιερά και τα όσια όλων των πολιτισμών του πλανήτη και όσοι αναφέρονται συχνά σε αρχές να τις τηρούν μόνο όταν τους βολεύουν! (σικ)

Αυτά ως προς τα γενικά περί συστημάτων και τρόπων διοίκησης.

Ως προς τα ειδικά (και τα έχοντα σχέση με τον πρωτότυπο τίτλο του σημερινού μου σημειώματος) και επειδή γουστάρω να τρολλάρω (τα όσα παρατηρώ) ενοχλώντας ημέτερους ως ένας ρεπόρτερ του δρόμου, έχω να σας δηλώσω και τα εξής:

Δεν έχω προσωπικώς κανένα πρόβλημα με τους πάμπλουτους και τις ζωές που διάγουν. Γούστο τους καπέλο και επιλογή τους να ξοδεύουν τα περισσευούμενα χρήματα που απέκτησαν εντίμως ή και μη.

Αντιθέτως χαίρομαι εκείνους που τα μοιράζονται με γνωστούς, φίλους, συζύγους, συντρόφους, υπαλλήλους, υπηρέτες (και άλλους εξαρτώμενους) και να επαινώ ειδικά εκείνους και εκείνες που προβαίνουν σε σημαντικές δωρεές, χορηγίες και άλλες αγαθοεργίες για κοινωφελείς σκοπούς δίχως να με ενδιαφέρουν οι υστερόβουλοι ή μη λόγοι τους…

Αρκετές φορές απολαμβάνω πολύ προσκλήσεις (που περιέργως μου γινονται ακόμη) από φίλους με τους οποίους συνεχίζει να μάς συνδέει μια αμοιβαία εκτίμηση, είτε για ένα πλούσιο γεύμα σε έπαυλη που προσομοιάζει με ανάκτορο ή ένα ονειρεμένο ταξίδι με θαλαμηγό σαν την Χριστίνα του Ωνάση.

Δεν κρύβω ότι χαίρομαι πολύ την χλίδα όταν είναι καλόγουστη. Μπαίνοντας πότε πότε σε παραμυθένια (για τους κοινούς θνητούς) περιβάλλοντα εμπλουτίζω τις εμπειρίες μου κρίνοντας ανθρώπους από το τι είναι και όχι από το τι έχουν.

Με άλλους (γνωρίζοντας τους από κοντά) απορώ πώς είναι δυνατόν να βγάζουν τέτοιες περιουσίες ή να κατέχουν τέτοια οφίτσια τόσο ανεπαρκείς (έως και ηλίθιοι) και με άλλους εκπλήσσομαι με το πόσο αξιόλογοι άνθρωποι μπορεί να είναι ακόμη και κάποιοι μεγιστάνες.

Γηράσκω (που λένε) αεί διδασκόμενος αλλά και προσέχω πολύ να μην ξεπερνώ τα όρια αντοχής της «προσωπικής ηθικής μου» ή και της κοινωνικής ανηθικότητας της εποχής μας καθ´ότι στο ίδιο καζάνι βράζουμε άπαντες.

Εξ όλων των παραπάνω γίνομαι:
– πότε καλός (όταν ντρέπομαι και προβαίνω σε καλές πράξεις) και
– πότε κακός προβαίνοντας σε ειρωνικούς σχολιασμούς όταν βλέπω, ακούω ή νιώθω να συμβαίνουν ορισμένα όπως π.χ. μια από τις σύγχρονες εταίρες να λέει στον εραστή της (ακόμη και αν είναι ο άντρας της και απολαμβάνει καθημερινώς όλα τα αγαθά του): «Αγάπη μου, πάρε μου ένα νησάκι, να ‘χω και εγώ ένα!».

Διαβάστε ακόμα: Πως βλέπει το Facebook ένας 80χρονος νέος;

TAGS :
ζωή πλούσιοι Τάσος Καρατάσος χρήμα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook