Κατερίνα Σακελλαροπούλου: η Πρόεδρος μας δικαιώνει μέρα με τη μέρα

Προσφάτως επισκέφτηκε ουκρανικό εστιατόριο στα Εξάρχεια (Φωτογραφία: Προεδρία της Δημοκρατίας).

Στην αρχή ήταν αμήχανη. Λογικό και επόμενο. Δεν υπήρξε επαγγελματίας πολιτικός για να έχει το know how της έκθεσης. Προέρχεται από έναν χώρο, αυτόν της Δικαιοσύνης, που λειτουργεί ουσιαστικά μεν στην κοινωνία, αλλά αόρατα. Πόσους δικαστές γνωρίζουμε, άλλωστε;

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, έκανε σχετικά γρήγορα το «αγροτικό» της στη δημόσια πολιτική σφαίρα και μάλιστα φέρουσα τον κορυφαίο πολιτειακό τίτλο. Με εξαίρεση κάποια μικρά ολισθήματα, συγγνωστά όταν καλείσαι να μιλήσεις εξ ονόματος όλων των Ελλήνων, δύσκολα μπορείς να της προσάψεις κάτι για την πολιτεία της.

Θα έλεγε κανείς, δίχως καμία διάθεση να ταχθεί αναφανδόν με το μέρος της, πως σε σχέση με προκατόχους της που ήξεραν τα πολιτικά πράγματα και ήταν «επαΐοντες», ο βαθμός προσαρμοστικότητας που επέδειξε στις ανάγκες του ρόλου της ήταν θαυμαστός και θετικός.

Τις τελευταίες ημέρες, λόγω του πολέμου, έχει επιδείξει μια εικόνα που συνάδει μ’ αυτή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού: τάχθηκε με το μέρος του χειμαζόμενου ουκρανικού λαού που δέχεται ασύμμετρη επίθεση από τον Πούτιν. Και το έκανε με τρόπο ανθρώπινο και όπως πάντα μετρημένο.

Ενδεικτικά, πρόσφατα επισκέφθηκε το Ουκρανικό Πολιτιστικό και Μορφωτικό κέντρο «Μπερεγίνια» όπου συνάντησε Ουκρανούς μαθητές και μαθήτριες που, αφού έζησαν τον τρόμο των βομβαρδισμών και τον αναγκαστικό εκτοπισμό από την πατρίδα τους.

Θα πει κανείς, μα αυτά δεν κάνουν όλοι οι Πρόεδροι; Όχι απαραίτητα. Για παράδειγμα, σημειώνουμε την επίσκεψη της και σε ουκρανικό μαγειρείο στα Εξάρχεια όπου συνομίλησε με τις γυναίκες που δουλεύουν στο μαγαζί και συναισθανόμενη το δράμα τους δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή της -χωρίς ωστόσο να καταφεύγει στον εύκολο συναισθηματισμό.

Στο σημείο που δολοφονήθηκε ο νεαρός Άλκης στη Θεσσαλονίκη (Φωτογραφία: Προεδρία της Δημοκρατίας).

Ξανά, ίσως πεις κανείς πως η παρουσία της δεν ελάφρυνε το πόνο των Ουκρανών που ζουν στη χώρα μας. Ενδεχόμενα μπορεί να προσθέσει κάποιος άλλος ότι η ΠτΔ δεν έχει κανένα «όπλο» εκ του Συντάγματος για να παρέμβει στις εξελίξεις και τα πολιτικά πράγματα. Ούτε στο εσωτερικό λαμβάνει αποφάσεις ούτε χαράσσει εξωτερική πολιτική.

Έστω και έτσι, με περιορισμένες -εκ του Συντάγματος – αρμοδιότητες, αναπτύσσει δραστηριότητα πέρα από τις ξαναζεσταμμένες, «αυστηρές προειδοποιήσεις» στην Άγκυρα ορισμένων προκατόχων της. Η Σακελλαροπούλου φαίνεται πως βλέπει τον ρόλο της πέρα από το τυπικό της stateswoman, ενσωματώνοντας λίγη παραπάνω ευαισθησία.

Ο ρόλος της είναι συμβολικός, άρα οφείλει να είναι ενωτικός προσπαθώντας πάντα θα αφομοιώνει τις όποιες αντιθέσεις με έναν λόγο που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες, δίχως να αφήνει προς τα έξω να φανεί η προσωπική της άποψη. Χωρίς όμως και ο λόγος της να είναι άνοστος και ξύλινος.

Ειδικά σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες όπου η ειρήνη δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως και ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τι θα μας ξημερώσει, χρειαζόμαστε μια Πρόεδρο που δεν θα δημιουργεί εντάσεις, που δεν έχει προσωπική ατζέντα και που δεν τοκίζει οφέλη για το πολιτικό της προφίλ.

Από την πρόσφατη επίσκεψή της στο Ουκρανικό Πολιτιστικό και Μορφωτικό κέντρο «Μπερεγίνια» (Sooc).

Το ότι είναι γυναίκα το χαρήκαμε στην αρχή, ήταν ένας πολύ καλός νεωτερισμός που έλειπε από τα πολιτικά μας ήθη, αλλά προφανώς και δεν μπορεί να λειτουργεί ως μόνιμο άλλοθι. Ολα τα δημόσια πρόσωπα κρίνονται επί τη βάση των έργων και των λόγων τους και όχι επί τη βάσει του φύλου τους.

Άρα, τα έργα και οι ημέρες της κας Σακελλαροπούλου κρίνονται στη θετική πλευρά των πραγμάτων όχι γιατί είναι γυναίκα, αλλά διότι έχει επιδείξει εκτός από την αναμφίβολη σοβαρότητα της, και μια πραότητα αλλά και ενσυναίσθηση που την έχουμε ανάγκη στα δημόσια πράγματα.

Διαβάστε ακόμα: Ο ιαλουρονικός «Τσάρος».

TAGS :
Αικατερίνη Σακελλαροπούλου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook