Στιγμιότυπο από τη χθεσινή μαθητική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας (Nikos Libertas / SOOC).

Γυμναστική. Πρωινή γυμναστική. Επαναστατική γυμναστική. Πείτε το όπως θέλετε, αλλά κατ’ ουσίαν αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και λίγες ημέρες σε αρκετά δημόσια σχολεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία περίπου 200 σχολεία τελούν ήδη υπό κατάληψη και, φυσικά, αναμένεται το κύμα να συμπαρασύρει κι άλλα την επόμενη εβδομάδα.

Τα αιτήματα των μαθητών (μεταξύ άλλων) είναι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης εντός του σχολικού χώρου έτσι ώστε να αποτραπεί τυχόν διάχυση του ιού. Από όσο θυμάμαι, αυτά είναι πάγια αιτήματα όλων των ανθρώπων που έχουν περάσει από τα θρανία ενός δημόσιου σχολείου. Πολλά μπορούν να αλλάξουν σ’ αυτή τη χώρα (λέμε τώρα), αλλά όχι η υλικοτεχνική υποδομή στα δημόσια σχολεία.

Τώρα, βέβαια, προστίθεται και η δεσμευτική συνθήκη του κορωνοϊού και κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Ας πούμε, λοιπόν, κατ’ αρχήν, ότι σ’ αυτά τα αιτήματα ουδείς σώφρων πολίτης μπορεί να αντιπαρατεθεί. Ποιος δεν θέλει ένα σχολείο που θα λειτουργεί εύρυθμα, θα παρέχει την καλύτερη γνώση στα παιδιά και σε συνθήκες ουσιαστικής ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους;

Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε βιώσει λογής καταλήψεις που αποδείχθηκαν φυτώρια ανεξέλεγκτης παραβατικότητας.

Ωστόσο, όποιος νομίζει πως το δομικό αυτό ζήτημα θα λυθεί με τις καταλήψεις των σχολείων μάλλον βλέπει τον κόσμο μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της ιδεολογικής μυωπίας του. Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε βιώσει λογής καταλήψεις που αποδείχθηκαν φυτώρια ανεξέλεγκτης παραβατικότητας. Σωστά, εξέθρεψαν κι έναν πρωθυπουργό (βλ. Αλέξης Τσίπρας), αλλά δεν νομίζω πως οι μαθητές που κατεβαίνουν σε καταλήψεις κρατούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους την πιθανότητα κάποια στιγμή να ηγηθούν της χώρας. Άλλα είναι τα κίνητρα.

Δυστυχώς, οι καταλήψεις γίνονται με την επίρρωση κάποιων γονιών. Είναι αυτοί που γαλουχούν τα παιδιά τους σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές θεωρώντας πως έτσι θα ανδρώσουν μια γενιά αμφισβήτησης. Ματαιοπονούν, αλλά με επικίνδυνο τρόπο. Ολες οι καταλήψεις γίνονται από μια οικτρή μειοψηφία που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Κλείνει τις πόρτες ετσιθελικά θεωρώντας πως έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το κάνει. Τόσο δημοκρατικά και επαναστατικά.

Την ίδια στιγμή, τα παιδιά στα ιδιωτικά σχολεία κάνουν κανονικά μάθημα και αν δούμε το θέμα μακροσκοπικά, σε όλα τα σχολεία της Ευρώπης, τα αντίστοιχα παιδιά παλεύουν με τη γνώση.

Στο μεταξύ, εντός ολίγων λεπτών τα προαύλια των σχολείων γεμίζουν με εξωσχολικούς, τσιγάρα, φούντες, ποτά, σπασμένα θρανία – ένα γενικό μπάχαλο. Ναι, αλλά είναι επαναστατικό. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Την ίδια στιγμή, τα παιδιά στα ιδιωτικά σχολεία κάνουν κανονικά μάθημα και αν δούμε το θέμα μακροσκοπικά, σε όλα τα σχολεία της Ευρώπης, τα αντίστοιχα παιδιά παλεύουν με τη γνώση που είναι το όχημα του μέλλοντος. Τα γιαταγάνια και τα λάβαρα της επανάστασης τα αφήνουν σε εμάς. Γιατί ο έλληνας γονιός ξέρει πάντα καλύτερα.

Ακούς κάποιους να λένε «δεν πειράζει που χάθηκαν μια-δυο μέρες μαθημάτων» λες και είναι στραγάλια που παράπεσαν από την τσέπη οι διδακτικές ώρες. Ακούς να επιχαίρουν για το ότι τα τέκνα τους παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτοί είναι που τα υποδαύλισαν.

Αμβλύνοες της αντι-μασκικής εκστρατείας, δήθεν αριστεριστές ή αναρχίζοντες, ελευθεριακοί που έχουν κάνει μπουγάδα στο μυαλό τους τον Κροπότκιν, προοδευτικοί της ακαλαίσθητης ποζεριάς. Όλοι τούτοι υπάρχουν δεν είναι ανακάλυψη δική μας. Συμφύρονται αναγκαστικά με τους… άλλους γονείς που δεν βλέπουν το σχολείο ως πεδίο μάχης, ούτε ως μελλοντικό οδόστρωμα όπου θα έρθουν τα μπάχαλα να κάνουν παιχνίδι.

Είναι ευθύνη του υπουργείου Παιδείας  και του πρωθυπουργού να σταματήσουν τώρα το φαινόμενο των καταλήψεων.

Είναι αδήριτη ανάγκη να λυθούν τα ζωτικά προβλήματα του δημόσιου σχολείου. Ακούγεται ως ευχολόγιο και δυστυχώς τέτοιο θα μείνει. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει να επενδύσει χρήματα σε κάτι που είναι από χέρι χαμένο. Γι’ αυτό και τα «καλά» μυαλά της χώρας αναπτύσσονται εκτός των τειχών της. Όποιος μπορεί πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο κι αργότερα παίρνει το καπελάκι του και φεύγει.

Μένουν πίσω κάποιοι που εξακολουθούν να το παλεύουν για να βγάλουν θετικό πρόσημο στη ζωή τους και οι άλλοι που έμειναν επαναστάτες χωρίς αιτία και σκοπό. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά. Το τρένο θα έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Θα μένει μόνο μια θολή ανάμνηση «θυμάσαι τι κάναμε στην κατάληψη;» που όμως δεν σε κάνει καλύτερο.

Πέρυσι χάθηκε ουσιαστικά η χρονιά με την καραντίνα και τώρα με τις καταλήψεις κινδυνεύουμε σε επανάληψη. Αυτό θέλει, άραγε, η μειοψηφία των μαθητών και των γονιών τους που αρέσκονται στην επαναστατική γυμναστική των καταλήψεων; Ας αποχωρίσουν ησύχως από τα σχολεία, δεν θα μας λείψουν καθόλου. Αν θέλουν μπορούμε να τους κουνήσουμε και μαντήλι.

ΥΓ: Είναι ευθύνη του υπουργείου Παιδείας (τι ζητάω τώρα από την Κεραμέως…) και του πρωθυπουργού να σταματήσουν τώρα το φαινόμενο των καταλήψεων, να ξεκινήσουν έναν ουσιαστικό διάλογο για το τι μπορεί να γίνει σε άμεσο χρόνο σε αρκετά σχολεία που έχουν σοβαρό πρόβλημα και, τέλος, νομοθετικά να δοθεί μια λύση ώστε να μην μπορεί ο καθένας να κλείνει το σχολείο με το έτσι θέλω. Ζητάω πολλά;

 

Διαβάστε ακόμα: Η θλιμμένη σιωπή του σερβιτόρου.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top