Οι παραλίες είναι για τους λουόμενους (George Vitsaras / SOOC).

Να που είναι, τελικά, της παρούσης: και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε. Διότι δεν φτάνει να ευαγγελίζεσαι την ανάπτυξη (τι πιο εύκολο από το να λες πράγματα που θα βρουν ευήκοα ώτα), πρέπει να διευκρινίζεις και τι είδους θα είναι αυτή. Για χάρη ποιου και εις βάρος τίνος. Εκτός αν πιστεύουμε πως υπάρχουν μαγικές λύσεις που βρίσκουν τους πάντες ευχαριστημένους.

Κοινώς: ο Άδωνις Γεωργιάδης έκανε πάλι το θαύμα του (όχι πού θα αργούσε)! Για να μην πω ότι με το προτεινόμενο νομοσχέδιο για τη αλλαγή χρήσης των αιγιαλών ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του. Λαμπρή και προωθητική η σκέψη του, το δίχως άλλο… Τι τις θέλουμε τις παραλίες και τους αιγιαλούς; Για ποιο λόγο το Δημόσιο να διατηρήσει στην κατοχή του την άμμο και τις πέτρες που περιβάλλουν τη θάλασσα; Χαμένος κόπος, χαμένη κέρδη.

Μπάζα να γίνουν όλα – στάχτη και μπούρμπερη. Το σημαντικό είναι να βάλει φράγκα στο ταμείο του το κράτος. Που κι αυτό αμφίβολο είναι αν θα το κάνει. Να δείξει η κυβέρνηση ότι δεν έχει ιδεολογικά στεγανά και παρωπίδες. Ανάπτυξη δεν θέλετε; Αυτό δεν ήταν ένα από τα κεντρικά μοτίβα των προεκλογικών υποσχέσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη; Ιδού, το μεγαλοστέλεχος του κόμματός του, και υπουργός της κυβέρνησής του πλέον, πήρε τοις μετρητοίς τα λόγια του και επιθυμεί να τα κάνει πράξη.

Μόνο μια ελπίδα υπάρχει: να πρυτανεύσει η λογική και να αποσυρθούν οι επίμαχες διατάξεις που αλλάζουν άρδην τον περιβαλλοντικό ορίζοντα των θαλάσσιων περιοχών.

Ολα υπό το κράτος της κερδώας λογικής. Ολα για το χρήμα και για την… αγάπη των επενδυτών. Το αν θα γεμίσουν οι παραλίες με άθλιες κατασκευές που θα καμώνονται τα παραλιακά θέρετρα ή εστιατόρια που θα σου πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή, ακόμη χειρότερα, με μπιτσόμπαρα αισθητικής «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», δεν θα πρέπει να μας απασχολεί καθόλου. Ο κόσμος προχωράει, δεν πρέπει να μένουμε σε απόψεις του παρελθόντος. Έτσι δεν είναι, μεσιέ Γεωργιάδη;

Στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο, μεταξύ άλλων, ανοίγει ο δρόμος για την παραχώρηση αποκλειστικής χρήσης τμημάτων του αιγιαλού σε βιομηχανίες, ξενοδοχεία και άλλες χρήσεις αναψυχής, με επίκληση λόγων «ασφάλειας» των εγκαταστάσεων. Παράλληλα, μειώνονται τα μισθώματα από την παραχώρηση της απλής χρήσης του αιγιαλού, σε βάρος των δημοσίων εσόδων, ενώ θεσπίζεται η απευθείας παραχώρηση τμημάτων του αιγιαλού και παραλίας για περιπτώσεις επενδύσεων που χαρακτηρίζονται στρατηγικού χαρακτήρα.

Αυτή η άγρια ομορφιά του τοπίου, η ευγενική τραχύτητα της φύσης που μας δόθηκε απλόχερα, είναι που μας κάνει ιδιαίτερους και αποτελεί στρατηγικό προσόν μας.

Μόνο μια ελπίδα υπάρχει: να πρυτανεύσει η λογική και να αποσυρθούν οι επίμαχες διατάξεις που αλλάζουν άρδην τον περιβαλλοντικό ορίζοντα των θαλάσσιων περιοχών. Ακόμη χειρότερα: προσβάλλουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και αποτελούν την απτή απόδειξη πως ορισμένοι παράγοντες στη Νέα Δημοκρατία, δυστυχώς, όχι μόνο δεν έχουν αλλάξει μυαλά όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, αλλά ερχόμενοι στην κυβέρνηση βγάζουν προς τα έξω τον χειρότερο εαυτό τους. Είναι κυνικοί και ανελέητοι.

Οχι, η Ελλάδα του 2019 δεν χρειάζεται τέτοιου είδους ανάπτυξη που θα αλλοιώνει βάναυσα το περιβάλλον. Η θάλασσα είναι μια σπάνια περιουσία για τη χώρα μας. Οφείλουμε να την προστατεύουμε διότι μας περιβάλλει και μας ορίζει ως χώρα. Αυτή η άγρια ομορφιά του τοπίου, η ευγενική τραχύτητα της φύσης που μας δόθηκε απλόχερα, είναι που μας κάνει ιδιαίτερους και αποτελεί στρατηγικό προσόν μας απέναντι στους ανταγωνιστές μας στο πεδίο του τουρισμού. Γιατί θα πρέπει να καταστρέψουμε μόνοι μας αυτό το πλεονέκτημα-δώρο;

Αν η κυβέρνηση επιθυμεί να παρέμβει στους αιγιαλούς μπορεί να ξεκινήσει από αλλού: να γκρεμίσει τα παράνομα κτίρια.

Και τέλος πάντων, αν η κυβέρνηση επιθυμεί να παρέμβει στους αιγιαλούς μπορεί να ξεκινήσει από αλλού: να γκρεμίσει τα παράνομα κτίρια δείχνοντας εμπράκτως πως ενδιαφέρεται για την υγιή επιχειρηματικότητα κι όχι για την χύδην εκδοχή της. Αν το κάνει αυτό θα βρει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών στο μέρος της.

Η ανάπτυξη που χρειαζόμαστε θα πρέπει να μας κάνει καλύτερους, όχι άθλιους και καθημαγμένους. Θα πρέπει να ορίζει ένα νέο περιβάλλον εργασίας και σχέσης με την παραγωγή και την κατανάλωση κι όχι να αρχίσουμε να ροκανίζουμε το δέντρο που μας κρατάει ακόμη όρθιους. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι εμπνευστές και οι σχεδιαστές αυτού του νομοσχεδίου ομοιάζει με αποικιοκρατικό μέτρο. Κινδυνεύουν να μετατρέψουν τη χώρα σε μια μεγάλη αποικία που θα παραδοθεί δίχως ντροπή στην κάθε εταιρεία να κάνει ό,τι θέλει ανεξέλεγκτα.

Αν είναι έτσι, μην σώσουμε και αναπτυχθούμε ποτέ.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top