Κίνημα Αλλαγής, Ιδρυτικό Συνέδριο, Μάρτης 2018. (photo: Nikos Libertas / SOOC)

Ολοένα κλιμακούται διεθνώς η αστάθεια, στριμώχνεται και η Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Η Μέρκελ φεύγει, ο Μπολσονάρου* έρχεται, αλλά τέτοια δεν μας επηρεάζουν: σαν τον Οβελίξ, εμείς είχαμε πέσει νεογέννητα στο καζάνι της αστάθειας και ήπιαμε μπόλικη, ώστε να είμαστε φιτ δια βίου. Έτσι, ξέρουμε καλά να κουτρουβαλάμε από μόνοι μας, χωρίς τρικλοποδιές τρίτων.

 

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα

Τις συνήθεις δουλειές είχαμε πάλι την περασμένη εβδομάδα. Τώρα ήταν οι τραμπουκάδες που έφαγε το ακατάστατο γραφείο του κυρ-Γαβρόγλου από φουντωμένους/νευρικούς γαβριάδες** της χαράς και της προόδου. Λίγες ώρες μετά, προπηλακίσθηκε ο Καμίνης στην Καισαριανή από τα Τάγματα Εφόδου. Άλλωστε, όσο πλησιάζουν τα Πολυτεχνειο-Γρηγορόπουλα και τα Νικολο-Βάρβαρα, τόσο θα ανεβαίνουν και οι εορταστικοί σφυγμοί του Ακροδεξιού Τέρατος-«Εχθρός-Μίσος-Βία», που σαν τον Λίβα καίει τα σπαρτά. Και αυτό γίνεται αισθητότερο μέρα με την μέρα…

Μετά ήρθε η νέα εκδρομή Κουφοντίνα: όσο αυγατίζει ο χρόνος κάθε επόμενης άδειας, τόσο αυτή παύει μιθριδατικά να ενοχλεί και να γίνεται είδηση. Ώσπου θα ‘ρθει εκείνη η φορά, που ο βλάμης θα την κάνει και θα ‘ναι μέρα μεσημέρι. Και πώς να μην την κάνει, αφού γουστάρει να μην ζητάει συγγνώμη για όσα ευεργετικώς μας κληροδότησε, θεωρώντας τα επαναστατική του υποχρέωση; Θα το σκάσει και θα ‘χει χίλια δίκια. Και να δούμε πού θα κρύβονται οι υπαίτιοι, αν δεν είναι υπερήφανοι. Ας είναι καλά η ιδεοληπτική κορρεκτίλα, που δεν θέλει να καταπιέζονται οι αμετανόητοι εχθροί του κράτους δικαίου.

Η προφυλάκιση Παπαντωνίου τελικά έδωσε αφορμή για να βρίσουμε όχι τον έγκλειστο τέως υπουργό, αλλά τον Σημίτη, ως παντός καιρού αποδιοπομπαίο.

Καπάκι σημειώθηκε η προφυλάκιση Παπαντωνίου (θεοδικίας έργο ήταν ή Πολάκη/”Ρασπούτιν”, ποιος να ξέρει;) που έδωσε αφορμή για να βρίσουμε όχι τον έγκλειστο τέως υπουργό, αλλά τον Σημίτη, ως παντός καιρού αποδιοπομπαίο.

Γράφτηκαν πολλά εξαιρετικά κείμενα και περί Γαβρόγλου και περί Σημίτη. Εμείς εδώ θα επιδιώξουμε να καλύψουμε όσα μας φάνηκε πως έλειψαν από την συζήτηση. Θα εκπλαγείτε αν σας πούμε ότι όλα αυτά τα θέματα δεν είναι ασυνάρτητα μεταξύ τους. Ιδού, λοιπόν, γιατί τελικά είναι αιτιοκρατικώς συναφή.

 

Τι έφταιξε για το πάθημα Γαβρόγλου

Η ιδεοληπτική μικρότητα που ανιχνεύεται ένθεν και ένθεν στο Γαβρόγλειο Άγος δεν ήταν παρά μόνο η επίκαιρη αφορμή. Αυτή κάθε μέρα παίρνει διαφορετικό πρόσωπο («Βιασμοί, διαρρήξεις, ναρκωτικά: Η ανεξέλεγκτη κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια ) σε όλα αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα Εκτσογλανισμού/Εκσομαλισμού. Κάποιοι προσφυώς τα συνέδεσαν αυτά με τα πέτσινα χρόνια της (δικαιωμένης πλέον και κυβερνώσας) Ψεκαζμένης Αγανάκτησης. Εμείς λέμε εδώ να τραβήξουμε τις κουρτίνες αρκετά πιο πίσω, μήπως και διευρύνουμε τον ορίζοντα και την γκάμα της σχετικής ευθυνολογίας.

Φταίνε πολλές παλιότερες καταστάσεις, λοιπόν. Δεν άνθησε εξαίφνης ο Ψεκαζμένος Αντιμνημονιακός Λαϊκισμός (που είναι καλός -ο καλύτερος- αγωγός άνθησης του Κύκλου-Εχθρός-Μίσος-Βία) μήτε και ο Δεκεμβριανός-2008. Έρχεται από πολύ παλιότερα το χτικιό.

 Ολα αυτά τα στοιχεία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, που ολοκληρώθηκαν με τον Μακεδονισμό/Χριστοδουλισμό/Αντιμνημονισμό, συναποτελούν την εκδοχή του έσχατου Εθνολαϊκισμού μας που συνδέεται  με την πελατειακότητα.

Κατεβαίνει από τον Αυριανισμό (προχτές και οι Αυγιανιστές “νοσταλγούσαν” Μάνο Χατζιδάκι προκλητικά και χωρίς αιδώ…). Και από τον Καλαμπονερισμό (θυμάστε την γελοία/θλιβερή δολοφονική τοξική/”ταξική” πάλη Καλαμπόκα-Τεμπονέρα), τα δημόσια ξεβρακώματα των Σταμουλοκολλάδων και όλα εκείνα τα άθλια διαιρετικά/αντικοινωνικά φαινόμενα.

Να σας θυμήσουμε και κάτι διαφορετικό. Μονοθεματικό (1996) Κεντρικό-Δελτίο-Ειδήσεων-Μέγκα-Χατζηνικολάου: Κατάληψη Δημοτικού (!) Σχολείου από μαθητούδια-γονείς-δασκάλους, με γελοία αφορμή και θλιβερό σκεπτικό. Να-τα-λέμε-κι-αυτά, γιατί υπήρξε και η παρατεταμένη ευεργεσία της ξεσαλωμένης Κακαουνίας. Δεν άνθησε ματαίως τόσο ντιριντάχτα, λοιπόν: όλοι (πολιτική-συνδικαλισμός-δημοσιογραφία) ψιλοβάλαμε το χεράκι σε αυτή την μακρά μεταπολιτευτική ακολουθία αθλιοτήτων, ώστε να καταντήσουμε τόσο γελοία κοινωνία.

Διαμαρτυρία μαθητών στο Υπουργείο Παιδείας. Οκτώβριος 2018. (photo: Nick Paleologos / SOOC)

Είναι ο Πελατειακός Εθνολαϊκισμός, ηλίθιε!

Όμως, μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα στοιχεία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, που ολοκληρώθηκαν με τον Μακεδονισμό/Χριστοδουλισμό/Αντιμνημονισμό, συναποτελούν την εκδοχή του έσχατου Εθνολαϊκισμού μας, αλλά όχι μόνο. Συνδέονται και με την πελατειακότητα. Ας θυμηθούμε πώς η μεταχουντική δόλια δήλωση (ανύπαρκτης) αντιστασιακότητας, που κανάκευε ψηφοθηρικά ο Παπανδρεϊσμός, έκρυβε πονηρές προθέσεις.

Όλοι οι «Εγώ-Πολυτεχνείο,-Εγώ-Πολυτεχνείο!» χαρακτήρες έτσι ήγειραν ανταποδοτική μούφα τύπου «Εγώ ‘αγωνίστηκα’ κι εσείς με διορίζετε»… Αυτό σύντομα μπήκε και στο Φοιτητικό Κίνημα, όπου η συνδιοίκηση κομματισμένων φοιτητών-καθηγητών διέλυσε την επιστημοσύνη και απέφερε τα σημερινά νταβατζηλίκια. Στρατός δε τέτοιων αποφοίτων γέμιζε Δημόσια Διοίκηση και ΔΕΚΟ. Έτσι, το χτικιό της ήσσονος προσπάθειας και της διεφθαρμένης συναλλαγής κυριαρχούσε ήδη από τα 80’s.

Η κοινωνία είναι απολύτως συνυπεύθυνη. Ξέρει τι συμβαίνει και ότι πρέπει να αλλάξει/μεταρρυθμιστεί, αλλά τιμωρεί όποιον πολιτικό προσπαθεί να το κάνει.

Όταν δυσκολευόταν αυτός ο χυδαίος διεκδικητισμός, κατέφευγε στην βία: εδώ ακριβώς συμπήγνυνται η πελατειακότητα και η ποικιλόχρους ακροδεξιά ανομική μπαλίτσα. Και εδώ ξεκινάει η παράλληλη ευθύνη της ψοφοδεούς Δικαιοσύνης (προηγούμενο). Έβλεπε βάρβαρες/παράνομες καταλήψεις, που καταλόγιζε ως νόμιμες απεργίες (ανακαλύψτε προσεκτικά το έγκλημα εδώ: «Η ηθική και η αισθητική της απεργίας»). Έτσι, λοιπόν, εδραιώνεται το αδιέξοδο ιδεολόγημα «Πελατειακός Εθνο-Λαϊκισμός», που διαλύει τον εθνικό οργανισμό μαζί με την ασταμάτητη καλπάζουσα κομμουνιστική ίωση. Γιατί όπου επικρατεί ο ανορθολογισμός, εδραιώνεται το κακό.

Η κοινωνία είναι απολύτως συνυπεύθυνη: ξέρει τι συμβαίνει και ότι πρέπει να αλλάξει/μεταρρυθμιστεί, αλλά τιμωρεί όποιον πολιτικό προσπαθεί να το κάνει (Αρκάς: «Ο κυρίαρχος λαός αλλάζει κυβερνήσεις, νομίζοντας ότι έτσι δεν θα χρειαστεί να αλλάξει ο ίδιος»). Όλα αυτά οδηγούν στην ανορθολογική ανάλυση ΤΟΥ Συστήματος τύπου «χρεωκοπήσαμε (300δις) από την Ολυμπιάδα (8δις) και τις μίζες (5;-μαξιμουμ-δις) και όχι από Ασφαλιστικό (200δις) και σπάταλο Δημόσιο (100δις)». Έτσι, σιγά-σιγά πλησιάζουμε και τον καταραμένο Σημίτη.

 

Πάλι Σημιτολογούμε;

Σεμνυνόμαστε ότι πριν 5 χρόνια, πάντα κανοναρχούντος Αντι-Σημιτισμού, ανοίξαμε ένα (ακόμα) αντιδημοφιλή λογαριασμό στην δημόσια συζήτηση, γράφοντας δύο κείμενα*** (όποιος τον αμφισβητεί ας διαβάσει) προς αποκατάσταση του τρωμένου κύρους Σημίτη. Όχι ότι αλλάξαμε την ροή των πραγμάτων, αλλά έκτοτε και άλλοι συνεισέφεραν επιχειρήματα υπέρ του ανθρώπου που πέτυχε ΟΝΕ και Κύπρο-Ευρωπαϊκή.

Σήμερα, πάλι, λόγω προφυλάκισης Γιάννου, ξαναφουντώνει το Αντι-Σημιτικό μίσος, οπότε ξανατονίζουμε προκαταβολικά ότι προφανώς έχει την πολιτική ευθύνη για όποια στραβωμάρα σημειώθηκε επί πρωθυπουργίας του. Επίσης, επαναλαμβάνουμε ότι, όπως και κάθε άλλος ηγέτης, δυστυχώς αποφεύγει να κάνει αυτοκριτική.

Τον ανέχθηκαν όσο μόνο αυτός εγγυήθηκε την διατήρηση της εξουσίας και την διασφάλιση πελατειακών προσόδων, έτσι ώστε και αυτός απερίσπαστος να πετύχει τους φιλόδοξους εθνικούς στόχους του.

Ξαναθυμίζουμε ότι ο Σημίτης υπήρξε ο μόνος Μεγάλος μη-ιδρυτής-παράταξης. Ξένο σώμα και μισητός/απομονωμένος στο κόμμα, του οποίου ηγηθείς κυβέρνησε, αναρριχήθηκε στην κορυφή με παρδαλές/αναγκαστικές στρατηγικές συμμαχίες υπό την συμφεροντολόγα ανοχή των κληρονόμων του ιδρυτή. Τον ανέχθηκαν όσο μόνο αυτός εγγυήθηκε την διατήρηση της εξουσίας και την διασφάλιση πελατειακών προσόδων, έτσι ώστε και αυτός απερίσπαστος να πετύχει τους φιλόδοξους εθνικούς στόχους του.

Μη διαθέτοντας “δικούς του” (εκτός των διαμαντιών Θέμελη/Γιαννίτση/Ροζάκη) αναγκαστικά χρησιμοποίησε όσους έτοιμους παρέλαβε από το σάπιο/διεφθαρμένο καθεστώς του ιδρυτή, πρόθυμους να τον στηρίξουν και να διασωθούν (και ο Κολλάς έγινε Εκσυγχρονιστής, λέμε!…). Τέτοιοι ήταν ΟΛΟΙ οι έκτοτε ποικιλοτρόπως λερωμένοι, για τους οποίους τώρα εγκαλείται. Άρα, αναλαμβάνοντας διακυβέρνηση, αποξαρχής μαζί έπαιρνε ανάλογη βαρειά πολιτική ευθύνη για το παρελθόν ΠΑΣΟΚ, που αντικειμενικά αδυνατούσε να εξυγιάνει, απλώς το είχε ως όχημα για τις εθνικές του επιδιώξεις.

Και τώρα τον αντιπαθούμε, γιατί βγαίνει βόλτα με το κορίτσι του στην Πλατεία, πάει Μέγαρο και για ντινέ στην Ράτκα, όμως, ποτέ στα μπουζούκια, ως μούργος αστός ευπατρίδης.

Όλο εκείνο το ριζοσπαστικό/αυριανικό ντιριντάχτα τον μισούσε, αντιτιθέμενο στην προτεσταντική του αντίληψη περί ευρω-φιλελευθερο-δημοκρατικής σοσιαλδημοκρατικότητας (δυτικός ανάμεσα σε κανταφικούς, στριφνό συμπεθεριό). Όθεν, μισητός εντός ΠΑΣΟΚ, μισητός και στην κοινωνία, λόγω Νόμου Γιαννίτση και Ταυτοτήτων, μόλις ξεζουμίστηκε, έχασε κατά κράτος από το επικοινωνιακό Σύστημα Τράγκα.

Και τώρα τον αντιπαθούμε, γιατί βγαίνει βόλτα με το κορίτσι του στην Πλατεία, πάει Μέγαρο και για ντινέ στην Ράτκα, όμως, ποτέ στα μπουζούκια, ως μούργος αστός ευπατρίδης. Μάλιστα, τον μισούμε γιατί δεν πρόκανε να πετύχει το Αδύνατο, να πάψει να ισχύει το θλιβερό «Αυτή είναι η Ελλάδα!», κάτι που ουδείς Μεγάλος πέτυχε στο παρελθόν άλλωστε. Αλλά εμείς από αυτόν τον αχώνευτο απαιτήσαμε να το πετύχει.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, αν και ακόμα εν ζωή, μπορούμε πλέον να τον θεωρούμε ένα από τους πέντε Μεγάλους (Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής, Σημίτης). Από όλους αυτούς -πλην Σημίτη- θυμόμαστε μόνο τα μεγάλα καλά τους, παρά τα πολλά αρνητικά τους. Μέγας εκσυγχρονιστής ο χρεωκόπος Τρικούπης, Μέγας στρατηγικός νους ο διχαστικός Βενιζέλος, ίσως μόνο ο Καραμανλής γλίτωσε την γκρίνια με την συναινετική Προεδρία του. Και τώρα του Σημίτη κοιτάμε μόνο τα (λίγα***) αρνητικά και όχι την ΟΝΕ, την Κύπρο, τα μεγάλα έργα, την Ολυμπιάδα, την φιλελευθερο-δημοκρατική θέσμιση, το (εξανεμισμένο πλέον σήμερα) εθνικό κύρος… Όπως, βέβαια, αντιθέτως, δεν κοιτάμε την θλιβερή/τσουρουφλιστική χρεωκοπία του Κωστάκη, αλλά το πού ακριβώς πετάει ο γάιδαρος.

Καταρρέον διασχισμένο καθεστώς ψάχνει επικοινωνιστικές διόδους διαφυγής και επιτίθεται κατά της μόνης (και διεθνώς) σοβαρής προσωπικότητας που μας έχει απομείνει.

Τώρα πληροφορούμαστε ότι το Μαξίμου του ετοιμάζει ποινική δίωξη (!). Καταρρέον διασχισμένο καθεστώς ψάχνει επικοινωνιστικές διόδους διαφυγής και επιτίθεται κατά της μόνης (και διεθνώς) σοβαρής προσωπικότητας που μας έχει απομείνει, ενώ ανοήτως ΚΙΝΑΛ και ΝΔ, δείχνουν να ευχαριστιούνται. Και όμως, αυτό συνιστά επίθεση στον Εκσυγχρονισμό, που φιλοδοξούν και αυτοί να εκπροσωπήσουν. Άλλωστε, ο Κυριάκος τι άλλο φιλοδοξεί να γίνει, πάρεξ ένας επόμενος Σημίτης; Εκτός εάν φιλοδοξεί να γίνει ο Σούπερμαν, που θα πετύχει και το προαναφερθέν Αδύνατον, να εξυγιάνει την μολυσμένη προνεωτερική ψυχή του Τσιφτετέλληνα και να καταργήσει το «Αυτή-είναι-η-Ελλάδα!». Λέτε;…

 

Διαφωτισμένο κέλυφος, Προνεωτερικό σώμα

Αυτή η ανορθολογική άρνηση της πραγματικότητας (φορέσαμε παραμορφωτικά γυαλιά και βλέπαμε το άσπρο-μαύρο και το πάνω-κάτω και τούμπαλιν) και η βεβαιότητα ότι πετάει ο γάιδαρος έφεραν την χρεωκοπία. Και όχι οι (άθλιες) μίζες, λοιπόν. Όλα αυτά μαζί κατέστησαν μισητό τον δυτικό Σημίτη, που σνομπάρει το μπαλκάν-κομμουνίστ-καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ.

Χτες, ειρήσθω εν παρόδω, πολλοί γέλαγαν στα σόσιαλ-μήντια, μαθαίνοντας τις νέες ελληνικές πομπές. Θεωρούμε, εννέα στους δέκα: ότι έχουμε ανώτερο πολιτισμό από τους άλλους, τρεις στους τέσσερις:  ότι οι ξένοι συνωμοτούν εναντίον μας, δύο στους τρεις: ότι συχνά κάποιοι μας ματιάζουν και ένας στους τρεις: ότι μας ψεκάζουν… Και το πιο ωραίο: ανάμεσα στους γελώντες σίγουρα βρίσκονταν αρκετοί πλειονοτικώς θεωρούντες ότι οι Νεοέλληνες επαρκέστατα «Διαφωτισθήκαμε» (μα-για-το-φονικό-δεν-είπανε-κουβέντα).

Αυτή είναι η Ελλάδα και για να αλλάξει πρέπει να γίνουν πολλά και επαναστατικά ψιλοαδύνατα… Δεν είναι τυχαίο ότι ως τώρα ουδείς πέτυχε να ‘αγγίξει’, βάσει κάποιου ορθολογικού σχεδίου, την προνεωτερική πλειονότητα (που άγεται και φέρεται από το ό,-τι-να’-ναι). Τα μπουλούκια, που βάρβαρα ζητούν μπαχτσίσια πελατειακά (εθελοτυφλώντας/αγνοώντας ότι τέτοιος ιδιωτικός τραμπούκικος πόθος ανορθολογικά ακυρώνει το κοινωνικό τους συμφέρον), μια ζωή κορόιδα θα μένουν: όσες προσόδους και αν διασφαλίζουν έτσι, πάντα θα χάνουν άλλες σημαντικότερες…

Και οι (πέντε) Μεγάλοι Εκσυγχρονιστές, στις ελάχιστες ευκαιρίες που τους άφηνε η κυριαρχία των λαϊκιστών, άγγιζαν το δυτικό κέλυφος/ένδυμα της κοινωνίας. Και άφηναν ανέπαφο το ανατολικό.

Πάντα περί αυτού πρόκειται. Όλοι οι (πέντε) Μεγάλοι Εκσυγχρονιστές, στις ελάχιστες ευκαιρίες που τους άφηνε η κυριαρχία των λαϊκιστών, άγγιζαν το δυτικό (διαφωτισμένο, με τον Οδύσσειο λογισμότυπο) κέλυφος/ένδυμα της κοινωνίας. Και άφηναν ανέπαφο το ανατολικό (προνεωτερικό, με τον καραγκιόζειο Λογισμότυπο) σώμα της, που αδρανώς κοιμάται κάτω από το δημιουργικά/εκσυγχρονιστικά ‘πειραζόμενο’ κέλυφος, περιμένοντας κάποιον Πρίγκηπα που θα την ξυπνήσει/αναστήσει. Προσώρας, όλα δείχνουν ότι εκτός απροόπτου τέτοιος Πρίγκηπας δεν θα έρθει ποτέ…

Όσο δεν βρίσκεται ο μαγικός συστηματικός τρόπος, να αλλάξει στρατηγικά ο πυρήνας αυτού του σώματος, όσο στην αντίθεση Δύση ή Ισλάμ (Ευρώπη ή Βαλκάνια, Εκσυγχρονισμός ή Λαϊκισμός, Οδυσσέας ή Καραγκιόζης), σπάνια και μόνο τυχαία επικρατεί το πρώτο σκέλος, τόσο θα χάνει ο μειονοτικός Οδυσσέας από τον πλειονοτικό Καραγκιόζη. Εκτός εάν…

 

*Δες εδώ

** Αυτή την ονομασία μην την εκλάβετε ως χαριτωμενιά. Όπως ακριβώς έκπαλαι σιχαινόμασταν το «μπαχαλάκηδες» που δείχνει οικειότητα και συμπάθεια, αντί για τον μετ’ απεχθείας οίκτο που ακριβώς αξίζει στις συγκεκριμένες «ζω-για-να-μισώ-και-να-φθονώ» μπαχαλοκράτειρες αμοιβάδες.

*** Εδώ καταπίπτει η μείζων αντι-Σημιτική προπαγάνδα, που καθιέρωσε το Σύστημα Τράγκα-Ρουσόπουλου και που πλέον το έχει ρουφήξει/χωνέψει σύμπασα η ελληνική κοινωνία:

Σημιτικά και λοιπά χαρισματικά

Περισσότερα Σημιτικά

Περισσότερα εδώ:

Σημίτης, ανταγωνιστικότητα, ΟΝΕ και Ρωμανιάς 

Έθνος άρρωστο, μονάχο, γυμνό στ’ αγκάθια.

 

Διαβάστε ακόμα: Έκανε και καλά το ΠΑΣΟΚ. Ο Αντρέας, όμως;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top