Ηταν κάποτε ένας ΣΚΑΪ

Γιατί να χρειάζεται ο ΣΚΑΪ το Big Brother;

Ας το παραδεχθούμε να πάει και το παλιάμπελο: ποτέ δεν θα αποκτήσουμε στον τηλεοπτικό μας αέρα κάτι που να μοιάζει, να θεωρείται ή να είναι συνώνυμο της εγκυρότητας και της νηφαλιότητας του BBC. Ίσως και να μην ταιριάζει στην ηφαιστειώδη περσόνα του μέσου Έλληνα ένας τέτοιος τηλεοπτικός σταθμός.

Επίσης, είναι  δύσκολο να μπορούσε να σταθεί σήμερα στον ουρανό της δικής μας καθημερινής τηλοψίας (έτσι γεμάτος αιθάλη και διοξείδιο που είναι) ένας Μπερνάρ Πιβό. Αυτές είναι ακριβές γεύσεις που μόνο το France 2 θα ήταν σε θέση να υποστηρίξει.

Έχοντας απεξαρτηθεί χρόνια από τη βάσανο της τηλεόρασης, άρα δεν φέρω το αμάρτημα της σκέψης που αναζητάει κάτι εκλεκτό σ’ αυτόν το ευτελή μηχανισμό εικόνων, δεν μου κάνει πλέον εντύπωση η μετάλλαξη ενός -αρχικά- σοβαρού τηλεοπτικού σταθμού που είχε ως κύριο μέλημά του την ενημέρωση. Ήταν κάποτε ένας ΣΚΑΪ, θα έφτανε να πεις.

Τούτη η απογύμνωση μπρος στο χθαμαλό και ο υποβιβασμός στα άπλυτα των υπολοίπων δείχνει το μέτρο των πραγμάτων: αν θέλεις να υπάρξεις ως τηλεοπτική επιχείρηση (εξαρχής ζημιογόνος) μόνο ποντάροντας προς τα κάτω μπορείς να το καταφέρεις.

Τα τελευταία χρόνια ο ΣΚΑΪ, έχοντας το πλεονέκτημα του μπάτζετ, μάζεψε με το φαράσι (μεταφορικώς, αλλά ταιριάζει) μπόλικα τηλεσκουπίδια που θα του απέφεραν εύκολη τηλεθέαση (συνέβη), ενώ συνάμα θα του αλλοίωναν τη φυσιογνωμία (συνέβη). Η πολυσυλλεκτικότητα δεν εγγυάται τη δημοκρατία όλων των φωνών που πρέπει να ακούγονται και να βλέπονται. Ορισμένα «λουλούδια» καλό είναι να φύονται υπό το σκότος και να μένουν εκεί.

Από χθες σύμπασα η κοινή γνώμη ζητάει -δικαίως- την κεφαλή επί πίνακι ενός παίκτη του Big Brother (τελικά αποπέμφθηκε από το σόου), που μεταδίδει ο ΣΚΑΪ, επειδή μίλησε περί βιασμού σε περίπτωση που δεν καταφέρει να «αδειάσει το πακέτο του». Ζητείται η επέμβαση του ΕΣΡ, του εισαγγελέα, αλλά και το μποϊκοτάζ από τους τηλεθεατές. Ναι, να γίνουν όλα αυτά, αλλά προς τι η έκπληξη;

Το Big Brother (εδώ και αλλαχού) εξαρχής δεν ήταν ένα λαϊκό πρόγραμμα προς άγραν πελατών από τη χοάνη της μεσοαστικής τάξης. Μια λούμπεν οικοσκευή ήταν και είναι που ζητάει από τον θεατή να κατέλθει τα σκαλοπάτια της αξιοπρέπειάς του κουτρουβαλώντας. Οι πνευματικοί και ψυχικοί μώλωπες που προκαλούνται από την θέαση αυτού του προγράμματος είναι μέρος του παιχνιδιού. Άνευ αυτών δεν έχεις καμία ανάγκη να το παρακολουθήσεις. Όλα στο φως, όλα στο θερμοκήπιο των ταπεινών ενστίκτων.

Αντιστοίχως, ουδείς άνθρωπος που τιμάει το είδος του ανταποκρινόμενος σε πολιτισμικές σημάνσεις που -διάβολε- έχουν κατακτηθεί εδώ και αιώνες, δεν θα τολμούσε να δηλώσει συμμετοχή σε έναν απόπατο. Ακούγεται ελιτίστικο; Σκεφτείτε πως δεν πάνε όλα τα ζουζούνια της φύσης στα περιττώματα. Κάποια στρίβουν γωνία μόλις τα βλέπουν.

Το ερώτημα είναι γιατί ένας σταθμός που διαθέτει πλειάδα σημαντικών δημοσιογράφων και ένα μηχανισμό παραγωγής ειδήσεων (συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς με την πολιτική τους θέση), αλλά και οικονομική ευχέρεια να γίνει κάτι διαφορετικό από τους άλλους, ξεπέφτει στην ευκολία του βυθού. Το να σηκώνεσαι είναι απείρως πιο ενδιαφέρον από το να πέφτεις. Το να πλένεσαι είναι σαφώς προτιμότερο από το να ρυπαίνεσαι.

Είναι απόλυτα κατανοητή η προσπάθεια μιας επιχείρησης να αποζητάει το κέρδος (είμαστε σε ελεύθερη οικονομία), όμως το παντί τρόπω αφήνει σε βάθος χρόνου ανεπούλωτα τραύματα, δημιουργεί στρεβλώσεις στις συνειδήσεις, εθίζει κόσμο στη λατρεία του βούρκου.

Δεν είναι, φυσικά, μόνο ο ΣΚΑΪ που έχει προσβληθεί από την ασθένεια την τηλεθέασης. Ολοι το κάνουν και όλοι θα συνεχίσουν να το κάνουν. Το να ελπίζεις, τελικά, πως κάποιος θα αποφασίσει να πάει κόντρα στο ρεύμα φτιάχνοντας δικό του (αυτό που λέγαμε κάποτε «η εκδίκηση του καλού»), μάλλον, είναι μια ακόμη ρομαντική άποψη που δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Το μόνο αντίδοτο που υπάρχει: κλείστε την ρημάδα.

Διαβάστε ακόμα: Ο κάποτε ασύμμετρος πόλεμος ΣΚΑΪ-Μητσοτάκη.

TAGS :
Big brother ΣΚΑΙ τηλεόραση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook