Με το ίδιο σκεπτικό που εγκλωβιζόμαστε στη μοναξιά, εγκλωβιζόμαστε και σε μια τοξική σχέση. Μένουμε μαζί μόνο και μόνο για να μη σπάσουμε μια ρουτίνα. (Φωτογραφία από την ταινία Truman Show)

Ο ήχος της σιωπής είναι ο ήχος της μοναξιάς. Είναι ο ήχος που κάνουν τα πλήκτρα του λάπτοπ όταν «συνομιλούμε», χωρίς να μιλάμε. Είναι η σιωπή μέσα στο μυαλό μας όταν ακούμε τον άλλον να μιλάει, αλλά δεν προσπαθούμε να τον καταλάβουμε. Είναι το άδειο σπίτι, αλλά το γεμάτο φίλους «προφίλ».

Γιατί έχουν γίνει τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις; Γιατί βάζουμε ανθρώπους στη ζωή μας, αλλά όχι στο σπίτι μας; Γιατί η μοναξιά μάς απομόνωσε τόσο πολύ που πλέον την συνηθίσαμε; Γιατί μας αρέσει τελικά η μοναξιά; Ίσως γιατί είναι βολική. Μας παρέχει ελευθερία, άνεση, λιγότερα προβλήματα, οικονομικά και συναισθηματικά, χώρο και, το κυριότερο, ησυχία. Δηλαδή σιωπή.

Έχουμε βολευτεί στη μοναξιά μας. Μας αρέσει αυτή η ελευθερία κινήσεων και η έλλειψη συμβιβασμών – και σε ποιον δεν αρέσει, άλλωστε; Γιατί να βάλεις κάποιον στη ζωή σου όταν φοβάσαι πως θα σε απογοητεύσει, θα σε πληγώσει και, το βασικότερο, θα σε ξεβολέψει;

Μπορεί όλη μέρα να συναναστρεφόμαστε με άλλους, το βράδυ όμως, όταν βάζουμε το κλειδί στην κλειδαριά του σπιτιού, ξυπνάνε οι δαίμονες. Και τη νύχτα είναι πιο δυνατοί.

Οι πληγές μας μάς έχουν κάνει να κλειστούμε στον εαυτό μας και να μην προσπαθούμε να δουλέψουμε πάνω σ’ έναν καινούργιο δεσμό. Κάνουμε σχέσεις για μερικούς μήνες και μόλις αρχίσουν τα ζόρια, τσουπ, επιστρέφουμε στην ασφάλεια, στην παλιά μας ρουτίνα που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Όπως και με τα μωρά. Αν αργήσει λίγο το μπιμπερό, κλαίνε γιατί νιώθουν ανασφάλεια, όχι γιατί πεινάνε πραγματικά.

Με το ίδιο σκεπτικό εγκλωβιζόμαστε και σε μια τοξική σχέση. Μένουμε μαζί μόνο και μόνο για να μη σπάσουμε μια ρουτίνα. Κι αυτή είναι η χειρότερη μορφή μοναξιάς. «Πού να ψάχνεις; Καλά είμαι κι έτσι. Θα αλλάξουν τα πράγματα». Ή, ακόμη χειρότερα, «μου αξίζει, καλά να πάθω, σιγά μην άξιζα κάτι καλύτερο».

Μοναξιά… Το απόλυτο καταφύγιο. Η τάφρος γύρω από το κάστρο μας. Μα θέλει αγώνα σκληρό με τον εαυτό μας για να μη μείνει έτσι. Κι ακόμη πιο σκληρό, για να κατακτήσουμε τη μοναξιά του άλλου. Μπορεί όλη μέρα να συναναστρεφόμαστε με άλλους, το βράδυ όμως, όταν βάζουμε το κλειδί στην κλειδαριά του σπιτιού, ξυπνάνε οι δαίμονες. Και τη νύχτα είναι πιο δυνατοί. Και αμείλικτοι. Ξέρουν τι θα κάνουν. Ξέρεις κι εσύ τι θα κάνουν. Και δεν μπορείς να αμυνθείς.

Μη ψάχνεις για τον τέλειο σύντροφο, ψάξε για τον σωστό. Κανείς μας δεν έχει όλα του τα προβλήματα λυμένα.

Αλλά δεν είναι ανίκητοι. Αγνόησέ τους. Έτσι μόνο τους νικάς. Μόνο αν τους δίνεις σημασία παίρνουν δύναμη. Βγες απ’ τη μοναξιά σου και ψάξε για το κάστρο που σε χρειάζεται. Μη ψάχνεις για τον τέλειο σύντροφο, ψάξε για τον σωστό. Κανείς μας δεν έχει όλα του τα προβλήματα λυμένα. Όλοι μας έχουμε ουλές, αλλά και πληγές ανοιχτές.

Βρες αυτή που της αρέσει ο χορός σου. Και χόρεψε μαζί της. Αδέξια στην αρχή, όπως στα μπλουζ της εφηβείας, στο πάρτι που πρωτοερωτευτήκαμε. Βοήθησέ τη να σ’ ακολουθήσει, μάθε τη να το κάνει. Δώσε της χρόνο και χώρο. Άκου κι εσύ το τραγούδι της. Χόρεψε κι εσύ τον χορό της. Πιάσε της το χέρι και χορέψτε. Τι κι αν σου πατήσει το πόδι, τι κι αν πιαστεί το μανικετόκουμπό σου στο φόρεμά της. Συνεχίστε, θα βρείτε το ρυθμό σας.

Δεν είναι ντροπή, συνοδοιπόρο χρειάζεται. Δίπλα της σε θέλει, όχι μπροστά της ούτε πίσω της. Τσαλακωθείτε. Βγείτε έξω από την τάφρο σας. Αφήστε τις καρδιές σας να βρει η μια την άλλη. Τι κι αν πληγωθείτε; Μη φοβάστε, θα περάσει.

Αναλώνουμε την ενέργειά μας στο να φτιάξουμε την ευτυχία μας και ξεχνάμε να τη ζήσουμε. Τη μοναξιά τη νικάς, όχι όταν βρεις συντροφιά, αλλά όταν βρεις τον εαυτό σου.

Οι αρχαίοι πολεμιστές, στα γεράματά τους, κάθονταν τα βράδια γύρω απ’ τη φωτιά και διηγούνταν ο καθένας την ιστορία για τα σημάδια στο σώμα του. Και ο σωστός πολεμιστής πρέπει να ξέρει να φροντίζει, όχι μόνο τις δικές του πληγές, αλλά και τις πληγές των άλλων.

Θα βρεθεί αυτός που θα σε βοηθήσει να κλείσεις τις πληγές σου και εσύ τις δικές του. Για να γίνουν ουλές. Δεν έχει σημασία τι θα γίνει στο τέλος, ή αν είναι πολλές. Η διαδρομή είναι αυτή που αξίζει. Δεν υπάρχει προορισμός. Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ καταστρώνουμε σχέδια. Κλισέ, αλλά πέρα για πέρα αληθινό.

Αναλώνουμε την ενέργειά μας στο να φτιάξουμε την ευτυχία μας και ξεχνάμε να τη ζήσουμε. Τη μοναξιά τη νικάς, όχι όταν βρεις συντροφιά, αλλά όταν βρεις τον εαυτό σου. Μόνο τότε θα μπορέσεις να βγεις από το κάστρο σου. Βρες πρώτα τον εαυτό σου, για να μπορέσεις μετά να βρεις το σύντροφό σου.

Αναγνώρισε τους δαίμονές σου. Ονόμασέ τους. Αλλά αγνόησέ τους. Ψάξε μέσα σου να βρεις τι σου τρώει τα σωθικά. Μείνε μόνος, αλλά όχι μονάχος σου. Βάλε ήχο στη ζωή σου. Βάλε μουσική. Διώξε τη σιωπή.

 

Διαβάστε ακόμα: Αυτό που δεν βλέπεις – Η μάχη με την κατάθλιψη

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top