Επιτέλους -και επίσημα- άνοιξη

Ο Νίκος Νυφούδης μας πάει μια βόλτα στην άνοιξη – του Λονδίνου, της Ελλάδας, των παιδικών του χρόνων, του σήμερα. (Φωτογραφία: Swinton Hotel)

Με αυτά και με τα άλλα ήρθε κι ο Μάρτης. Μπαίνει η Άνοιξη. Σου λέει. Ημερολογιακά, γιατί ο καιρός είναι πάντα μια έκπληξη. Πέρασε ένας ακόμα χειμώνας. Ο αδυσώπητος χρόνος. Αυτός που καταδυναστεύει τις ζωές μας. Αυτός που περνάει και αφήνει πίσω του σημάδια. Γκρίζα μαλλιά. Ρυτίδες. Χαρούμενες μνήμες. Λύπες και ότι άλλο επιτρέπει ο νους να γλιστρήσει στη σκέψη μας.

Όλα αυτά, έρχεται η άνοιξη και τα μεγεθύνει. Τους έρωτες, τις εμπειρίες, τα όνειρα, τα θέλω. Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα. Ζωή γρήγορη. Αυτή μάθαμε να ζούμε. Να βαριόμαστε το αργό. Αυτό που καθυστερεί. Θέλουμε να ερωτευθούμε, να αγαπήσουμε και να το ξεπεράσουμε σε ένα απόγευμα. Σε ένα μεθύσι. Φοβόμαστε τη δέσμευση. Ώσπου έρχεται στη ζωή σου Εκείνη. Και όλα τα άλλα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Κι ούτε καν. Με τις δυσκολίες. Κανένας έρωτας δεν είναι εύκολος. Και ιδίως ο μεγαλύτερος. Σε ανέχεται. Την υπομένεις. Και αγαπιέστε κάθε μέρα και πιο πολύ.

Στο Λονδίνο, περιμένω πως και πως να ανθίσουν τα δένδρα της διπλανής αυλής. (Φωτογραφία: Νίκος Νυφούδης)

Στο Λονδίνο, περιμένω πως και πως να ανθίσουν τα δένδρα της διπλανής αυλής. Και να γκρινιάζει ο συγκάτοικος ότι τον ξυπνούν τα πουλιά. Να σηκώνομαι νωρίς το πρωί να προλάβω το φρέσκο ψωμί, από τον φούρνο της γειτονιάς. Αν για ένα πράγμα πρέπει να δοξάζουμε τους Βρετανούς είναι το ψωμί τους. Το sourdough με προζύμι, ζεστό βούτυρο και μέλι «βασιλικό» από την Εύβοια.

Μας αρέσει η άνοιξη πάντα. Σταθερά. Από μικρά παιδιά. Βλέπουμε ως αιώνιοι έφηβοι τους καλοκαιρινούς έρωτες να κοντοζυγώνουν. Αλλά κι αυτοί θα περάσουν. Θα γίνουν αναμνήσεις σε ένα συρτάρι. Μια καρτ ποστάλ. Λίγη άμμο ξεχασμένη στο σκισμένο σου τζιν. Στα νησιά. Το γαλάζιο του Αιγαίου. Με τον κολλητό σου να γυρνάς από την Πάρο. Να την πέφτεις σε δυο γκόμενες ξενέρωτες από το Λουτράκι. Σαντορίνη. Μύκονο. Και πάλι Χαλκιδική. Αυτή είναι η άνοιξη. Κι ας είναι η πιο όμορφη εποχή απ’ όλες. Θέλεις να περάσει. Το καλοκαίρι προσμένεις.

Ώσπου έρχονται τα παιδιά. Τα δικά σου παιδιά. Και προσμένεις τα δροσερά Σαββατοκύριακα να βγείτε στην εξοχή. Να παίξετε με τις πεταλούδες. Να μυρίσεις το φρεσκοκομμένο χορτάρι στην Επανομή. Να πιεις λίγο κρασί στο κτήμα του Βαγγέλη και να τα βλέπεις να κυλιούνται στα χορτάρια. Τελετουργικά τις πρώτες ζεστές μέρες του χρόνου επισκέπτομαι το εστιατόριο του Γεροβασιλείου στην Επανομή. Ότι πιο άρτιο έχει να επιδείξει ο οινικός κόσμος της χώρας.

Βλέποντας τη λίμνη Βόλβη από ψηλά. (Φωτογραφία: Νίκος Νυφούδης)

Και επιστροφή στην πόλη. Κυριακή βράδυ. Φως από τα κεριά, κρασιά, μυρωδιές στο μπαλκόνι και κουβέντες ατελείωτες. Με φίλους καρδιακούς. Να μιλάς για την κρίση. Την κυβέρνηση. Το μέλλον. Υπάρχει. Αν. Γιατί αν όχι, πάλι στα ίδια θα είμαστε.

Και μετά πάλι Λονδίνο. Για λίγες μέρες. Λιγότερες. Γιατί δεν μπορείς μακριά τους. Τα γκρίζα μαλλιά, οι πόνοι στη μέση, σε κάνουν να θέλεις να αρπάξεις τις στιγμές. Να τις ξεζουμίσεις. Να παραιτηθείς από όλα και να το ζεις. Κοινός σταθμός για όλους σε ένα κόσμο διαφορετικό.

Ώσπου να έρθει το καλοκαίρι, όμως. Μετά είναι όλα αλλιώς.
Αυτή είναι η άνοιξη. Ας είναι η καλύτερή μας.

Διαβάστε ακόμα: Top 10 ποιήματα για την Άνοιξη

TAGS :
άνοιξη Λονδίνο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook