Οι εργατοπατέρες έχουν ανακαλύψει το… ταξίδι στον χρόνο: στις απαρχές της βιομηχανικής επανάστασης (George Vitsaras / SOOC).

Το 1998 οι εκπρόσωποι των Γερμανών εργαζόμενων – τα τιμημένα συνδικάτα με ελληνικούς όρους – κατέληξαν σε συμφωνία με τους εκπροσώπους των εργοδοτών – το καταραμένο κεφάλαιο στα ελληνικά και πάλι – για το ύψος των αυξήσεων στους μισθούς σε βάθος δεκαετίας. Η συμφωνία που έκλεισαν εργοδότες και εργαζόμενοι οδήγησε στο γερμανικό οικονομικό θαύμα της δεκαετίας που ακολούθησε και στην κυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ. Το ότι η γερμανική οικονομία ξεφουσκώνει σήμερα, είναι άσχετο. Το γεγονός παραμένει ότι το οικονομικό “Deutschland über alles” πρέπει να πιστωθεί και στους Γερμανούς συνδικαλιστές.

Ας έρθουμε τώρα και στο δικό μας «συνδικαλιστικό» κίνημα. Σήμερα για πολλοστή φορά η Αθήνα είναι χωρίς λεωφορεία, τρόλεϊ, ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, τραμ και μετρό ενώ ξαφνικά τράβηξαν χειρόφρενο προαστιακός και τρένα. Το αστείο είναι ο λόγος της απεργίας. Οι συνδικαλιστές σε όλες τις ανακοινώσεις των τελευταίων ετών ζητούν κατάργηση του Νόμου Κατρούγκαλου. Σήμερα, απεργούν για έναν νόμο που καταργεί τις βασικές διατάξεις του Νόμου Κατρούγκαλου. Πόσο μπροστά…

Tο «συνδικαλιστιλίκι» στην Ελλάδα είναι εξουσία και ανοίγει δρόμους ακόμα και για πολιτικές καριέρες.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλες οι απεργίες στην Ελλάδα είναι κενές περιεχομένου. Για παράδειγμα, αυτές που έχουν ως αίτημα την καλύτερη στελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων σαφώς και έχουν νόημα. Η πλειονότητα, όμως, των υπόλοιπων κινητοποιήσεων έχει έναν και μόνο σκοπό: να αιτιολογήσει την ύπαρξη της ηγεσίας των σωματείων.

Οι ηγέτες του συνδικαλισμού στην Ελλάδα – γνωστοί και ως εργατοπατέρες – έχουν ανακαλύψει το… ταξίδι στον χρόνο. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι οι θέσεις και τα αιτήματα που διατυπώνουν έχουν τη φρεσκάδα των απαρχών της… βιομηχανικής επανάστασης. Δεν έχουν να πουν τίποτα για τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούν. Δεν προτείνουν τίποτα για την επόμενη ημέρα της εργασίας. Μια ημέρα όπου η αυτοματοποίηση θα σαρώσει πολλές από τις υφιστάμενες θέσεις εργασίας.

Στην ουσία οι περισσότεροι δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Και το ξέρουν αυτό. Επειδή, όμως, το «συνδικαλιστιλίκι» στην Ελλάδα είναι εξουσία και ανοίγει δρόμους ακόμα και για πολιτικές καριέρες, κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Απεργία και πορεία, λοιπόν. Προγραμματισμένη ή έκτακτη, με 1.000 άτομα (ούτε καν) ή με 30. Το θέμα είναι να δείξουμε ότι «υπάρχουμε». (Βεβαίως η σημερινή γενική απεργία θα έχει περισσότερο κόσμο. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Θα έχει τον κόσμο άλλων εποχών; Ή μήπως δεν γίνονται διαδηλώσεις κάθε τρεις και λίγο με μια χούφτα άτομα;).

Tο παλιοκαιρισμένο συνδικαλιστικό μοντέλο ταλαιπωρεί ολόκληρη την κοινωνία. Ανακαλύπτει εχθρούς για να καλύψει τη δική του γύμνια.

Αυτό είναι το παλιοκαιρισμένο συνδικαλιστικό μοντέλο που ταλαιπωρεί ολόκληρη την κοινωνία. Ανακαλύπτει εχθρούς για να καλύψει τη δική του γύμνια. Κάνει πολιτικό θόρυβο, επειδή δεν έχει ουσιαστικό λόγο. Και τελικά υπονομεύει τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Τόσο των σημερινών, αλλά κυρίως αυτών που θα μπουν στην αγορά εργασίας τα επόμενα χρόνια. Γιατί κάνει πως ξεχνά ότι πάνω και σε αυτές τις λογικές χτίστηκε το ελληνικό οικοδόμημα που χρεωκόπησε με πάταγο και πόνο – για τον ιδιωτικό τομέα – τα προηγούμενα χρόνια.

Το ευτύχημα μέσα σε όλη αυτή τη δυστυχία είναι ότι η κοινωνία έχει αλλάξει. Και δεν στοιχίζεται πίσω από μαξιμαλιστικές θέσεις και τσιτάτα από την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.  Ή για να το θέσουμε με… συνδικαλιστικούς όρους, τα χρόνια που οι στίχοι «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες» δονούσαν την πλατεία Συντάγματος μπήκαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Ανεπιστρεπτί…

 

Διαβάστε ακόμα: Όταν τα ΕΠΑΛ γίνονται «πάρκινγκ» κακών μαθητών.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top