Έτσι ήταν τα καλοκαίρια της αθωότητας στη Χαλκιδική

Τότε που δεν σε ένοιαζαν τα χρήματα, που έκανες την τρέλα σου και βιαζόσουν να μεγαλώσεις.

Φωτεινό. Γεμάτο μυρωδιές. Βουκαμβίλιες και χρυσάνθεμα. Φιλιά κάτω από κρεμαστές γλάστρες και φρεσκοβαμμένες σκάλες σε ένα νησί που δεν θυμάσαι πια. Με φίλους σε ξέγνοιαστα δειλινά. Στην αμμουδιά, με το κορίτσι που γνώρισες νωρίς το πρωί, λίγο προτού τελειώσει η νύχτα. Χωρίς να σε νοιάζουν τα χρήματα. Τα κέρματα θα επιβιώσουν μετά την πρώτη βουτιά.

Κι άλλοτε, στο Θερμαϊκό, να τα πίνεις με τον κολλητό. Κακός κλιματισμός, αλλά με τους ανεμιστήρες φουλ. Να νιώθεις σαν ήρωας από το Μαρόκο. Να σε φαντάζεσαι να φοράς λινό πουκάμισο, αλλά στην ουσία να θέλεις να βγάλεις το T-shirt σου. Αλλά βλέπεις έτρωγες όλο το χειμώνα τα δικάβαλα από τον 22ο με τον Τσιόμπα. Να τελειώνει η νύχτα, αλλά να μην τελειώνουν οι συζητήσεις. Οι προβληματισμοί για τις γκόμενες. Αυτές που δεν σε κοίταξαν ποτέ. Και τις σερβιτόρες. Θα το γράψω αυτό το βιβλίο. Σου το υπόσχομαι. Η ζωή ενός άνδρα είναι μια σερβιτόρα. Που από τα 16 ερωτεύεσαι. Σε κάθε φάση κι άλλου τύπου. Αλλά είναι μια σερβιτόρα. Κα,ι στο τέλος, προφανώς μια νοσοκόμα. Βλέπεις; Στα λόγια μου έρχεσαι.

Καλοκαίρι. Σαλονίκη. Χαλκιδική. Bluefish, Ουρανίσκος, Ανθούλα και η ανάπτυξη είναι μπροστά μας. Gasoleaters, να τρως τα χιλιόμετρα και τα χρήματα που κόβεις κάθε πρωί από το δραχμόδεντρο. Αλλά όλα αυτά είσαι εσύ. Δεν χάνεις τον εαυτό σου γι ‘αυτά. Αλλά αφού υπάρχουν, τα σκορπάς. Δεν υποδουλώνεσαι. Ποτέ.

Καλοκαίρι με φίλους. Αριστερά με τον Νίκο Λέτσα, δεξιά με τον Πόλυ Καλούδη.

Αλλά το καλοκαίρι είναι και γεύσεις. Αρώματα λιαστής ντομάτας, μέντας, φράουλα, αγγούρια κομμένα από το μποστάνι του μπαμπά. Το όξινο του αλκοόλ να σου ξυπνά τις αισθήσεις, αλλά και τις εικόνες μιας κουζίνας ονειρικής. Της απλής ελληνικής, που σου φέρνει στο συνειδητό όλα αυτά που είναι κρυμμένα στο υποσυνείδητο. Νόμιζες μικρούλι πως ξέχασες την εικόνα της, αλλά είναι εδώ κάθε καλοκαίρι να σου θυμίζει. Αυτή μάζευε όλα τα εγγόνια. Ένωνε. Έδινε χωρίς να περιμένει να πάρει. Τότε που βιαζόσουν να μεγαλώσεις. Και μεγάλωσες. Και θέλεις τώρα πια να παίξεις με τα παιχνίδια του μικρού, μήπως και με κάποιο μαγικό τρόπο γίνεις πάλι παιδί. Ανυπομονείς να μεγαλώσει, να παίξετε μαζί με τα αυτοκινητάκια. Την επιτομή της παιδικής σου ευτυχίας.

Δεν γερνάμε. Μωραίνουμε. Όταν χάσουμε τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας. Όταν χάσουμε τον προσανατολισμό μας και τις αισθήσεις μας. Όταν τα χρήματα ερωτευτούμε κι ουχί τον αδερφό μας. Τον φίλο. Την σύντροφο και τους ανθρώπους μας.

Και όλους αυτούς που θα θυμούνται πως μαζί ζήσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι. Ζήστε το σαν το Σεπτέμβριο να έρχεται Αρμαγεδδών. Καλό καλοκαίρι!

Διαβάστε ακόμα: Άρης Σφακιανάκης – Νοσταλγώντας την Κρήτη

TAGS :
θεσσαλονίκη καλοκαίρι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook