Περί της «συζυγικής» πίστης

Η πίστη δεν είναι προϋπόθεση για ν’ αγαπάς. Ενώ η απιστία είναι απλώς ένα ρίσκο, σπάνια θανατηφόρο. (Photo: Mikael Janssom, “Marital Scenes”, 2000)

Tα sites, όπως πριν τα περιοδικά, σκοτώνονται να εντοπίσουν την πίστη στο πλαίσιο του ζεύγους. Συνήθως, το ζήτημα είναι η ποσοτικοποίηση (πιο πιστός/ή, λιγότερο πιστός/ή…) και, διά των αποτελεσμάτων, να κάνουν τη διάγνωση της εποχής. Ωστόσο, μπορεί σχέση να υπάρχει, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Είναι μανίκι η «μέτρηση» της πίστης. Εν πάση περιπτώσει, δεν συμπίπτει με το εξωσυζυγικό σεξ, ακόμα κι αν σ’ αυτό αναφέρεται.

Μπορούμε νά ‘χουμε ένα σωρό σχέσεις δίχως να νιώθουμε ότι κάνουμε απιστία. Μπορούμε να αξιολογήσουμε την απιστία σε σχέση με το ποιος από τους δύο έχει τους περισσότερους συντρόφους. Μπορούμε να διεκδικούμε το δικαίωμα στην απιστία χωρίς ωστόσο να τη διαπράττουμε.

Στα λόγια, επιφυλλάσσουμε μια θέση στον Άλλο κομμάτι παράξενη. Αυτό που επανέρχεται στην κουβέντα είναι η πίστη στην αγάπη, στο ζευγάρι, στη δέσμευση. Ο Άλλος σκάει μούρη μόνον όταν μιλάμε για απιστία. Και περισσότερο οικτίρουμε το γεγονός ότι προδώσαμε τον εαυτό μας παρά ότι απατήσαμε τον άλλο.

Η πίστη έχει γίνει ένα είδος θερμομέτρου που μετράει τους βαθμούς Κελσίου του έρωτα. Ή του ζεύγους, το οποίο κατέστη θνησιγενές, άρα αδύναμο. Αγάπη και ζεύγος είναι στο φτύσιμο, η ισχύς τους έχει πάει καλειά της. Εντούτοις, δεν έχουν χάσει τίποτα από το κύρος τους. Παραμένουν σίγουρες αξίες, στις οποίες κάνουμε πουτ-πουτ όσο υπάρχει ελπίδα.

Η πίστη δεν είναι θεραπευτική μέθοδος, αλλά σύμπτωμα. Από την άποψη αυτή, μπορείς να πεις ότι δεν είναι άσχετη με τον έρωτα. Η πίστη δεν θεμελιώνει τίποτα, είναι μια παντοτινή υποτακτική. Ένα υποχείριο της ιδέας που έχουμε για τον έρωτα. Η πίστη δεν είναι προϋπόθεση για ν’ αγαπάς. Ενώ η απιστία είναι απλώς ένα ρίσκο, σπάνια θανατηφόρο.

Η πίστη παρουσιάζεται τόσο ως το αντίθετο της σαγήνης όσο και ως το αντίθετο της προδοσίας. Και στις δύο περιπτώσεις η κατηγορία είναι ταυτόσημη: ότι «γοητεύτηκες από κάτι άλλο». Όμως, το να εγγυάσαι ότι δεν θα «γοητευτείς» ποτέ από κάτι άλλο σημαίνει ότι εγγυάσαι έναν κάποιο θάνατο. Και η υπόσχεση «Ποτέ δεν θ’ αγαπήσω άλλον εκτός από σένα» ποτέ δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως πραγματική. Μόνο ως έκφραση αγάπης, μια ευχή, η χαρά το να το λες.

Πιστός σημαίνει πάνω απ’ όλα «αξιόπιστος». Το να μην είσαι αξιόπιστος, μέχρις ενός σημείου, σημαίνει ότι κυοφορείς το χάος. Αλλά και το να είσαι απολύτως αξιόπιστος σημαίνει ακριβώς το ίδιο. Το να επαναπαύεσαι στη σχέση είναι σαν να κλέβεις στο παιχνίδι. Αν ο άλλος είναι ολοκληρωτικά αξιόπιστος σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον.

Υπάρχει ένα κατώφλι μεταξύ αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης. Το κοινό τους σημείο είναι ότι στην πραγματικότητα αφορά υποχρεωτικά και στους δύο. Η πρώτη είναι ένα μοίρασμα, κρυμμένο σε μια γωνία, πάντα εύθραυστο, που απαιτεί διάλογο όταν παραστεί ανάγκη. Η δεύτερη είναι μια σιωπηλή αμοιβαιότητα, πανίσχυρη, αυτόματη, απέναντι στη δοκιμασία.

Διαβάστε ακόμα: Ερωτικοί καβγάδες και το σωληνάριο της οδοντόκρεμας.

TAGS :
απιστία πίστη σύζυγοι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook