Στο όνομα ποιας ειρήνης τραγουδάτε;

Η αφίσα της συναυλίας που προκάλεσε ουκ ολίγες αντιδράσεις.

Τίποτα πιο δύσκολο από την ειρήνη. Η ανθρώπινη ιστορία έχει δείξει πως οι εποχές της ηρεμίας ήταν μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ δύο πολέμων. Στις μέρες μας, βέβαια, τουλάχιστον ο δυτικός κόσμος δεν έζησε την αψιά μυρωδιά του μπαρουτιού ή του άδικα χυμένου αίματος, αλλά και όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει τοπικούς πολέμους (βλ. πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία) έδειξε μια δυσκολία στην ετοιμότητά του. Ξεμαθαίνεις αν δεν κρατάς συνεχώς όπλο.

Εμείς, βέβαια, στην Ελλάδα έχουμε το… βασιλικό προνόμιο να κάνουμε δικούς μας άσφαιρους «πολέμους» ακόμη και για θέματα που δεν μας αφορούν άμεσα. Η μικροπολιτική του εσωτερικού τοπίου (πόσο άνυδρο πια) είναι ικανή να ξηράνει ακόμη και τα κορυφαία γεγονότα του εξωτερικού.

Πόλεμος γίνεται στην Ουκρανία, αλλά το μπαρούτι έφτασε ως τα Προπύλαια. Η συναυλία που διοργανώνουν πλείστοι όσοι καλλιτέχνες και η οποία βαφτίστηκε «συναυλία ειρήνης» προκάλεσε ουκ ολίγα σχόλια στη λογική ότι δεν δηλώνονται οι προθέσεις και οι σκοποί της εκδήλωσης.

Ειρήνη γενικά και αόριστα του στυλ give peace a chance; Ειρήνη ημίν; Ειρήνη μετά φόβου; Ειρήνη για τους Ουκρανούς ή και ειρήνη για τον Πούτιν; Τίποτα από όλα αυτά δεν εμφανίζονταν στην αρχική αφίσα της εκδήλωσης. Στη συνέχεια, και έπειτα από σωρεία αντιδράσεων, εμφανίστηκε ένας υπέρτιτλος που σημείωνε πως η συναυλία γίνεται για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και ότι στέκεται στο πλευρό των προσφύγων. Λιγότερο γενικό, αλλά διόλου εύστοχο.

Ενας πόλεμος δεν τελειώνει έτσι απλά. Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, κάποια ζητούμενα που πρέπει να πληρωθούν. Υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Ένας πόλεμος δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας που όταν φτάσει το 90ο λεπτό σφυρίζει το τέλος ο διαιτητής. Για να είμαστε ακριβείς: ο πόλεμος μπορεί να τελειώσει και όταν ο Πούτιν καταλάβει όλη την Ουκρανία. Απευκταίο, αλλά οφείλουμε να ξέρουμε τι γράφουμε σε μια αφίσα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάνουμε την τρίχα, τριχιά και ότι ξεχνάμε ότι οι καλλιτέχνες -δίχως να πληρωθούν- τάσσονται με το μέρος του προφανούς, της ειρήνης, και δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση. Επειδή, όμως, ζούμε σε μια χώρα που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, γι’ αυτό το λόγο, ναι, έπρεπε οι σκοποί της συναυλίας να είναι απόλυτα καθορισμένοι και ευκρινείς. Υπάρχουν στιγμές που οφείλεις να πάρεις ξεκάθαρη θέση με ποιον είσαι και σε ποιον στέκεσαι απέναντι.

Είναι φανερό πως υπάρχει μια διάθεση ίσων αποστάσεων στην εικόνα που εμφανίζει αυτή η συναυλία. Αν δεις, δε, και κάποιους από τους καλλιτέχνες που μετέχουν (άξιοι το δίχως άλλο) καταλαβαίνεις πως, όχι, δεν θα τάσσονταν με τίποτα στο πλευρό των ΗΠΑ, της Γαλλίας ή της Ουκρανίας. Αυτό σημαίνει πως είναι με τον Πούτιν; Οχι απαραίτητα, αλλά να γιατί χρειάζεται να δηλώνει κανείς ευθαρσώς τις προθέσεις του.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από προσχήματα: για κάποιους είναι δύσκολο να σταθούν ανεπιφύλακτα στο πλευρό των Ουκρανών και απέναντι στον Πούτιν. Ισως διότι θεωρούν πως αυτός ο πόλεμος είναι μια άλλου τύπου καπιταλιστική διευθέτηση του μέλλοντος, επομένως, στο όνομα ενός κάποιου έωλου διεθνισμού, όλοι οι λαοί πρέπει να είναι μαζί ενάντια στο «τυφλό» κεφάλαιο. Καλά όλα αυτά, αλλά εδώ σκοτώνονται άμαχοι και μια ανεξάρτητη χώρα γίνεται καθημερινά βορά στα χέρια του Πούτιν.

Καλές και οι θεωρίες, αλλά όταν βλέπεις τη βόμβα να έρχεται κατά πάνω σου, ο σκοπός που θα τραγουδήσεις θα είναι θρηνητικός και όχι ιδεολογικός. Αν βρισκόμασταν σε κάποια άλλη χρονική στιγμή, λιγότερο επιτακτική και επείγουσα, τότε, ασφαλώς, να συζητήσουμε επί μακρόν για το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, τον καπιταλισμό και για κάμποσα άλλα. Τώρα, όμως, προέχει να φανεί προς κάθε κατεύθυνση πως ο πολιτισμένος κόσμος τάσσεται αναφανδόν κατά του πολέμου που ξεκίνησε ο Πούτιν και όχι κάποιος άλλος.

Οτιδήποτε άλλο ακούγεται σαν μελό μπαλάντα, που την τραγουδάει κάποιος βραχνιασμένος τραγουδιστής.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί οι ακροδεξιοί στην Ελλάδα αγαπούν τον Πούτιν;

TAGS :
ουκρανία πόλεμος πούτιν ρωσία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook