Πιο κουρασμένος από ποτέ (φωτογραφία: sooc).

Μου έρχεται από χθες το βράδυ συνεχώς στο μυαλό ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη που ως Μανούσος Φάσσης είχε γράψει τους στίχους: «Είπα και στη ρεσεψιονίστα/πως μ’ έπιασε μεγάλη νύστα./Θέλω άνεση σουίτας
είμαι ποιητής της ήττας». Λίγο πιο πριν ο Αλέξης Τσίπρας, με ύφος πατημένης-μπανανόφλουδας-στη-μέση-του-δρόμου, μιλούσε για ήττες και νίκες στους αγώνες.

Το εύκολο είναι να ονομάσεις το χθεσινό αποτέλεσμα «ήττα πριν από τη μεγάλη νίκη», να το αναγάγεις στο μικροαστικό θυμικό του μέσου Έλληνα, να μιλήσεις για Σύνδρομο της Στοκχόλμης και για περαιτέρω συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλήθηκε από τη νόσο του μικρομεγαλισμού και δεν κατάφερε να βρει ποτέ το γιατρικό.

Eίναι πιθανό το politburo του ΣΥΡΙΖΑ να αναγνώσει το αποτέλεσμα των εκλογών και υπό αυτό το πρίσμα. Αν το κάνει, τότε, όντως, θα είναι πασιφανές πως το κόμμα έχει πάψει να διατηρεί δεσμούς με την ελληνική κοινωνία και έχει περιπέσει σε μια κομματική ρητορεία κλειστού κυκλώματος.

Τα προηγούμενα πεπραγμένα της ηγεσίας του κόμματος δεν μας κάνουν αισιόδοξους για το επίπεδο της αυτοκριτικής, μια όντως βασανιστική διαδικασία, στην οποία θα αποφασίσει να κατέλθει. Δεν το έκανε το 2019 και δεν το έκανε με εμφατικό τρόπο στα τέσσερα χρόνια που έκατσε στα άβολα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Συνήθως, η απομάκρυνση από την εξουσία βοηθάει να δεις με περισσότερο ψύχραιμο τρόπο τι έκανες λάθος, σε τι υπερέβαλλες, σε τι έδωσες βάρος που δεν έπρεπε. Φευ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά εις βάθος. Μόνο πασαλείμματα που ούτε τα ίδια στα στελέχη του κόμματος δεν πίστεψαν. Αποδεικνύεται πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Αλήθεια, εν έτει 2023, δικαιούται ο Αλέξης Τσίπρας να θεωρεί πως ηγείται ενός αριστερού κόμματος; Κι αν ναι, τι είδους χαρακτηριστικά έχει αυτό το κόμμα; Δεν είναι σεχταριστικό όπως το ΚΚΕ, δεν είναι «ευφάνταστο» όπως το ΜέΡΑ25, δεν είναι αντισυστημικό όπως η Ανταρσία, δεν είναι γκρουπούσκουλο όπως τα διάφορα ΚΚΕ μ-λ και ΜΛ ΚΚΕ. Άρα, τι είναι;

Η ροπή προς τη σοσιαλδημοκρατία φαινόταν ως η μόνη συμβατή λύση, αρκεί όμως να την δέχονταν όλα τα βασικά στελέχη αυτή τη στόχευση και, επίσης, να μην ήταν μια στρατηγική προσέγγιση των οπαδών του ΠΑΣΟΚ (άρα και σταδιακής αφομοίωσής τους), αλλά ουσιαστική ιδεολογική μετατόπιση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλήθηκε από τη νόσο του μικρομεγαλισμού και δεν κατάφερε να βρει ποτέ το γιατρικό. Από ένα κόμμα που πάλευε για το 3% και την είσοδο στη Βουλή, γιγαντώθηκε μέσα σε έναν ιστορικά πυκνό χρόνο, γεμάτο από ακραία γεγονότα, πόλωση και μισαλλοδοξία.

Δεν γίνεται να είσαι και με τους σοσιαλιστές και με τον Πολάκη (φωτογραφία: sooc).

Οι κομματικές πύλες άνοιξαν και μέσα μπήκαν ετερόκλιτα στοιχεία. Από ακραίους αριστερούς που στα μνημονιακά χρόνια ευαγγελίζονταν κρεμάλες στο Σύνταγμα, έως ορφανά του ΠΑΣΟΚ που είδαν φως και μπήκαν. Ολο αυτό το αδιαμόρφωτο πήγμα ιδεών και προσώπων ποτέ δεν αφομοιώθηκε ουσιαστικά σε ένα όλον. Ο συνεκτικός ιστός του έγινε η εξουσία και ο Αλέξης Τσίπρας που φαινόταν ως ο μοναδικά ικανός να παίξει με τους όρους του συστήματος.

Μόνο που το 2023 δεν είναι 2015. Μπορεί να απέχουμε μόλις οκτώ χρόνια από την εποχή του «σιδήρου» (αγανακτισμένοι, αντιμνημόνιο,  go back Mrs Merkel και άλλα ηχηρά), εντούτοις η ελληνική κοινωνία λειτούργησε ως ελατήριο που, αφού έκανε μια ξέφρενη ταλάντωση, αποφάσισε να μαζευτεί ξανά στη σπείρα του. Υπάρχει ο καιρός της δράσης και ο καιρός της ανάπαυσης.

Τη στιγμή που το μεγάλο μέρος της κοινωνίας έστρεφε τη βλέμμα του στην εργαλειοποίηση της βίας (λεκτικής και μη), στην τυφλή πόλωση, στους μεγαλοϊδεατισμούς (έξω από την ΕΕ, ναι στη δραχμή) και στη λογική άσπρο-μαύρο, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε μια φάση πίσω. Συνέχισε το τροπάρι της κάθετης αντίδρασης, της μεγαλόστομης ρητορείας, της αποστεγνωμένης αντιπολίτευσης που δεν βρίσκει τίποτα θετικό στον αντίπαλο.

Ο Τσίπρας δείχνει να έχει γεράσει πριν την ώρα του. Σε όλη την προεκλογική εκστρατεία έδειξε κουρασμένος και δίχως να ξέρει πού θέλει να στοχεύσει.

Κάπου εκεί χάθηκε η επαφή με τον κόσμο. Οχι, ο Πολλάκης δεν μπορούσε να εκφράσει παρά τους ελάχιστους ακραίους του κόμματος που έκαναν, όμως, κρότο στο εσωτερικό. Ο Τσίπρας προσπάθησε να τετραγωνίσει τον κύκλο, αλλά, μάλλον, δεν πρέπει να ήταν πολύ καλός στα μαθηματικά και την τριγωνομετρία. Ενα κόμμα πρέπει να αποφασίσει κάποια στιγμή με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει πίσω.

Δεν γίνεται να είσαι και με τους σοσιαλιστές και με τους πολλακιστές. Δεν γίνεται να ζητάς συναινέσεις για κυβέρνηση συνεργασίας και συνάμα να λειτουργείς ως γκιουλέκας του χώρου. Το αποτέλεσμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύει πως είναι πιο ψηλός από όσο ύψος είχε πραγματικά.

To σοκ του χθεσινού αποτελέσματος θα λειτουργήσει ευεργετικά μόνο αν οι κομματικοί επιτελείς δεν το δουν με αφ’ υψηλού διάθεση, όπως συμβαίνει συχνά με τους εστέτ αριστερούς που αντιμετωπίζουν τον λαό ως αναφομοίωτο χυλό μικροσυμφερόντων.

Ο Τσίπρας δείχνει να έχει γεράσει πριν την ώρα του. Σε όλη την προεκλογική εκστρατεία έδειξε κουρασμένος και δίχως να ξέρει πού θέλει να στοχεύσει. Στους Παπανδρεϊκούς; Στα θύματα των κόκκινων δανείων; Στον Ανδρουλάκη; Στα Τέμπη; Στην κυβέρνηση ανοχής/ειδικού σκοπού και δεν συμμαζεύεται; Στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής (πραγματικό όνειδος για έναν αριστερό ηγέτη);

Ο Τσίπρας δεν κρατάει καλά τα γκέμια εδώ και καιρό (φωτογραφία: sooc).

Είναι πιο τίμιο να παραδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πως δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε και να βρει τι μπορεί να γίνει.

Το ότι ακόμη και τώρα υπάρχουν στελέχη που εκφράζουν προσωπικές απόψεις δημόσια και μιλούν ωσάν να κατέχουν την αλήθεια των πάντων (βλ. Κατρούγκαλος) δείχνει πως ο αρχηγός δεν είναι ικανός να κρατήσει τα γκέμια. Αν θα αλλάξει ο αρχηγός είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο Τσίπρας και κανένας άλλος. Ετσι συμβαίνει με τους επικεφαλής. Καταλαβαίνουν κάποια στιγμή πως η εποχή τους έχει ξεπεράσει.

Από το σπιράλ εσωστρέφειας και τους λυγμούς πάνω από το χυμένο γάλα, ουδείς βγήκε καλύτερος. Είναι πιο τίμιο να παραδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πως δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε και να βρει τι μπορεί να γίνει. Σε αντίθετη περίπτωση, το 20% που έλαβε τώρα δεν θα είναι ο πάτος του βαρελιού. Πάντα υπάρχει και πιο κάτω.

 

Διαβάστε ακόμα: Κυρίαρχος του παιχνιδιού ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top