ΣΥΡΙΖΑ: Γλίτωσε νέα διάσπαση, επέλεξε τη βαρεμάρα

Mετριοπαθής μεν, αδιάφορος δε (φωτογραφία: Sooc).

Ώδινεν όρος και έτεκεν Φάμελλο. Ακόμη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια σε επιλογές που αν δεν χρήζουν ψυχαναλυτικής παρακολούθησης, σίγουρα επιδέχονται πολλών αναλύσεων, κατάλαβαν πως αυτή τη φορά δεν τους παίρνει για ένα ακόμη άλμα στο κενό. Τουλάχιστον, αυτό σκέφτηκε η ελάχιστη πλειοψηφία, διότι το άλλο μισό εξακολουθεί να παίζει με τις πιθανότητες μιας ολοκληρωτικής διάλυσης.

Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου από την πρώτη Κυριακή είναι το ελάχιστο δείγμα αυτοσυντήρησης που μπόρεσε να δείξει ένας πολιτικός σχηματισμός, που εδώ και χρόνια του αρέσει να ζει επικίνδυνα. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε σήμερα αν είχε κόψει πρώτος το νήμα ο Πολάκης; Δεν είναι μόνο η Έλενα Ακρίτα, η οποία δημόσια δήλωσε πως θα αποχωρήσει από το κόμμα σε περίπτωση νίκης του Κρητικού, αλλά και πολλά άλλα στελέχη δεν θα άντεχαν να συμβιώσουν μ’ αυτόν ως επικεφαλής.

Η επικράτηση της λογικής και της σωφροσύνης, βέβαια, δεν εγγυάται μακροημέρευση και ανέφελο βίο. Αυτές οι μέρες έχουν παρέλθει προ πολλού για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί και οι τέσσερις υποψήφιοι να ομνύουν υπέρ της ενότητας, αλλά πότε υπήρξε ενωμένο αυτό το κόμμα για να κάνει την έκπληξη τώρα; Ήδη, οι πρώτες δηλώσεις του Πολάκη μετά την εκλογή του Φάμελλου δείχνουν πώς αντιλαμβάνεται τη ψήφο των μελών.

Έκανε λόγο για το «μισό κόμμα που είναι με το μέρος μου», λες και ως άλλος γιδοβοσκός μετράει τα κεφάλια των εριφίων που του ανήκουν. Ποιος πιστεύει αλήθεια ότι θα κάτσει ήσυχος από εδώ και πέρα; Ήδη, προήχθη στη θέση του δεύτερου σημαντικού πόλου μέσα στο κόμμα, από εκεί που μέχρι πρόσφατα ήταν ένα φωνακλάδικο στέλεχος, εν μέρει μυστικοσύμβουλος του Τσίπρα και του Κασσελάκη, και ο… χειρότερος εχθρός του Άδωνι Γεωργιάδη.

Τώρα με το 43,5% υπό μάλης, θα ζητήσει επαυξημένο ρόλο μέσα στο κόμμα κι αν αυτός δεν του δοθεί, τότε καλό είναι να περιμένουμε αντάρτικο στον Ψηλορείτη! Μα, κι αν του δοθεί (το λογικό αυτό είναι) πώς θα καταφέρει να ταιριάξει την υψηλότονη ρητορική του με την μετριοπάθεια του Φάμελλου;

Μπορεί, άραγε, ο νέος αρχηγός να επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κάποιο μονοπάτι ηρεμίας; Η σωστή ερώτηση είναι αν μπορεί να βγάλει το κόμμα από τη λάσπη, στην οποία έχει πέσει, και να του προσδώσει νέο δυναμικό. Εδώ, η λογική στέκει αρνητική.

Ο Φάμελλος δεν είναι ένας κακός πολιτικός. Θα τον έλεγες, όντως, μετριοπαθή, ήρεμο, συγκαταβατικό, αλλά ως εκεί. Σου θυμίζει ταμία σε τράπεζα ή κατώτερο μέλος σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Δεν έχει τη στόφα αρχηγού, η ρητορικική δεινότητά του περιορίζεται γύρω από τα ρηχά νερά του προφανούς. Δεν είναι ο αρχηγός που θα κάνει τη μεγάλη «λαδιά» (σ’ αυτό δεν χρειάζεται να φοβούνται οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά στερείται και το στοιχείο της έκπληξης. Έχει συγκεκριμένο ταβάνι και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα πιάσει κάτι παραπάνω από αυτό που του έχει απομείνει ως τώρα, έπειτα από τόσες διασπάσεις.

Ως τώρα θεωρούσαμε τον Ανδρουλάκη μια βαρετή μορφή πολιτικού, αλλά φαίνεται πως ο Φάμελλος κερδίζει στα σημεία. Η αλήθεια είναι ότι έπειτα από χρόνια το κόμμα αποκτάει αρχηγό που δεν μπαίνει σε μια αίθουσα σαν μαινόμενος ταύρος ή σαν wannabe Τσε Γκεβάρα. Από την άλλη, δεν έχει το γκλάμουρ, ούτε το ειδικό βάρος για να στηριχθεί το κόμμα στις πλάτες του. Θα πει κανείς, πρόκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους «γεννημένους αρχηγούς». Τουλάχιστον, όμως, μ’ αυτούς (τον Τσίπρα, δηλαδή) έφτασε έως το Μαξίμου. Με τον Φάμελλο, άντε να κάνει το γύρο της Κουμουνδούρου και πολύ είναι.

Διαβάστε ακόμα: ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι το τέλος που του άξιζε.

TAGS :
Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook