Ένας μικρόκοσμος που νομίζει πως απέκτησε μεγάλα ποδάρια και μπορεί να περπατήσει όλη την ελληνική επικράτεια: αυτό είναι η νεοδεξιά της χώρας μας. Ωστόσο, όπως έλεγε και ο Δημόκριτος «Τω ανθρώπω μικρώ κόσμω όντι» που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, όντως, είναι ένας μικρόκοσμος. Ορισμένοι, δε, είναι ακόμη πιο μικροί. Σχεδόν ελάχιστοι.
Από τον Αντώνη Σαμαρά έως τον Κυριάκο Βελόπουλο και από την Αφροδίτη Λατινοπούλου έως τον Δημήτρη Νατσιό, πάνω από την Ελλάδα ίπταται ένα φάντασμα που υπό συνθήκες μπορεί να την κάνει να μοιάζει (τη χώρα) ως μια γερόντισσα που αναπολεί τις «ωραίες» στιγμές του παρελθόντος. Τότε που η πατρίδα ήταν περιχαρακωμένη στη βαλκανική φύση της, που ορκιζόταν στο θεάρεστο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», που έβλεπε όλους τους ξένους ως δυνητικούς εχθρούς, που δεν ήθελε να μολυνθεί το αίμα της από τους αλλότριους που, στο κάτω κάτω της γραφής, εμείς τους κάναμε πολιτισμένους, όταν αυτοί ήταν πάνω στα δέντρα και έτρωγαν βελανίδια.
Η νεοδεξιά αυτή τη στιγμή δεν είναι οργανωμένη σε ένα κόμμα, ωστόσο, είναι μια ενιαία τάση με αποχρώσεις. Δεν παίζει με όρους ιδεολογικής καθαρότητας (ακόμη και παραποιημένης) όπως κάνουν τα αριστερά κόμματα, αλλά ποντάρει σε προγονικές αρετές, σε εθνοπατριωτικές κορώνες και σε αλυτρωτικά ξέφτια που μάς έρχονται από το παρελθόν – καίτοι γνωρίζουν πόσο μάς πλήγωσαν όλα αυτά και πόσο κακό έκαναν στη μετάβαση της χώρας στη μετανεωτερικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το γκρουπ των εθνικά «άσπιλων» συνωθούνται πολιτικοί πρώτης γραμμής και ιστορικής γενιάς (βλ. Αντώνης Σαμαράς), νέα φυντάνια (Βελόπουλος, Λατινοπούλου), θρησκόληπτοι (Νατσιός), άστεγα μέλη της Χρυσής Αυγής, οι οπαδοί του Κασιδιάρη, οι λογής ψεκασμένοι, οι αρνητές των εμβολίων, οι πολέμιοι της νέας τάξης, οι αντι-woke κινηματίες, τα εν Ελλάδι τέκνα του Τραμπ και δεν συμμαζεύεται.
Έχουν την έπαρση της μόνης λογικής που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα. Θεωρούν πως όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ταγμένοι στην υποδούλωση της Ευρώπης, του 666, των Εβραίων, του Σόρος, των μεταναστών, της Τουρκίας και… επίσης δεν συμμαζεύεται. Είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν επιθυμεί να συνομιλήσει με τη σύγχρονη γλώσσα. Την πολεμάει, την εχθρεύεται, τη θεωρεί υπεύθυνη για το «κατάντημά» μας.
Δημοσκοπικά δεν είναι αμελητέα ποσότητα, κάτι που το αντιλαμβάνεται και το Μαξίμου γι’ αυτό και παλεύει να συμμαζέψει τους συντηρητικούς γύρω από το νέο αφήγημα του πρωθυπουργού για την woke ατζέντα. Η πρόσφατη -ολότελα σκηνοθετημένη- συζήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ, δείχνει την πίεση που υφίσταται η Νέα Δημοκρατία από τα… πολύ δεξιά της και την πρόθεση του πρωθυπουργού να κρατήσει τα μπόσικα μιλώντας στη γλώσσα που θέλουν να ακούσουν οι «νοικοκυραίοι».
Μόνο που αυτοί οι «νοικουραίοι» είναι που… νοικοκύρευσαν τη χώρα και την οδήγησαν για αρκετά χρόνια στο σκότος και τη χλέυη. Φυσικά, δεν τους νοιάζει διότι δεν θεωρούν την Ευρώπη ικανό συνομιλητή μιας Ελλάδας μεγάλης που θα φτάσει έως την «κόκκινη μηλιά», αρκεί να την αφήσουν οι εχθροί της. Φαιδρότητες.
Ας επιστρέφουμε, λοιπόν, στη δική μας «φωτεινή» Ανατολή, βαυκαλίζονται, ας συνομιλήσουμε με το «λιοντάρι» της Μόσχας, τον Βλαδίμηρο Πούτιν, ας κλείσουμε τα σύνορα όχι μόνο στους μετανάστες, αλλά σε όλες τις καινοφανείς ιδέες που θα έρθουν από την Εσπερία. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Τραμπ. Χαζοί είναι, δηλαδή, οι Αμερικανοί που τον ψήφισαν;
Η αποπομπή του Σαμαρά μπορεί να σώζει εν μέρει τη Νέα Δημοκρατία από την καθημερινή αντιπολιτευτική υπονόμευση, αλλά δεν βελτιώνει τις πιθανότητες του συνόλου της κοινωνίας να απογαλακτιστεί από τέτοιου είδους νεοδεξιά σταγονίδια. Μια ομπρέλα θα ήταν μια κάποια λύσις. Κυριολεκτική και μεταφορική. Ας μην ξεχνάμε πως τούτη η όξινη βροχή μόνο κακό θα κάνει στο κεφάλι μας. Στο μυαλό ακόμη περισσότερο.
Διαβάστε ακόμα: Ποιος είναι ο Έλληνας Τραμπ;