1

Βουλιαγμένη-Ρόμα 7-6 στο ΟΑΚΑ. Το πρώτο κύπελλο Ευρώπης από ελληνική ομάδα στο πόλο το 1997. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Τι να γράψω εγώ τώρα, τι να πω; Που τα ξέρω όλα από μέσα, από πολύ κοντά, από την αρχή τους; Να γράψω κι εγώ για το θρίαμβο μόνο, για των κοριτσιών στη Σαγκάη την υπέροχη παγκόσμια πρωτιά, και να πανηγυρίσω σαν ένας ακόμα ευκαιριακός δημοσιογράφος που έχει γνώμη για όλα, αλλά τ’ αγνοεί τελικά όλα; Τι να πω δηλαδή εδώ: αλήθεια, ή ψέματα;

Με τα ψέματα δεν γίνεται. Γιατί από τη στιγμή που ο Γιάννης Γιαννουρής ξεκίνησε την αναμόρφωση του ελληνικού πόλο έχουν περάσει 35 χρόνια, και πολλά έχουν δει τα μάτια μας, και τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς, δεν φαίνονται απ’ έξω. Όπως στο ποδόσφαιρό μας, τα κουκουλώματα και στο πόλο υπήρξαν πάντα στην ημερησία διάταξη. Και πολύ περισσότεροι οι μαστρο-χαλατζήδες, από εκείνους που δουλεύουν ουσιαστικά και σιωπηλά.

Μπράβο στην ελληνική ψυχή, αλλά κανενός είδους ψυχή δεν αρκεί. Χρειάζεται να ξέρεις και τη δουλειά σου. Οι καιροί που ο Καμπούρης ανακαλυπτόταν σε μια οικοδομή, γινόταν παίκτης αξιοπρεπής εν ριπή οφθαλμού και ήρωας για το μπάσκετ μας υπερβατικός, δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα ποτέ. Ο πρωταθλητισμός είναι μια παρτίδα σκάκι που κρατάει δεκαετίες. Για να χτιστεί θέλει όραμα, σχέδιο, κόπο, πόνο, δουλειά, κι άλλη δουλειά, και ακόμα περισσότερη δουλειά. Για να καταστραφεί, όμως, δεν θέλει πολύ. Ένα χέρι χρειάζεται, που θα κρατάει τη δηλητηριασμένη βελόνα. Ένας λύκος περαστικός, τυχάρπαστος, καθοριστικός.

Από τη στιγμή που ο Γιάννης Γιαννουρής ξεκίνησε την αναμόρφωση του ελληνικού πόλο έχουν περάσει 35 χρόνια, και πολλά έχουν δει τα μάτια μας…

(Και να οι γονείς! Άνθρωποι που συνήθως ανακαλύπτουν ένα άθλημα μόνον όταν εκεί παίζει το μονάκριβό τους. Ή που, αν είναι «παλιοί», θεωρούν ότι τα μονάκριβά τους είναι κατά τη γνώμη τους απ’ όλα τα καλύτερα. Θέλουν-δεν θέλουν. Μπορούν-δεν μπορούν. Πρέπει-δεν πρέπει. Είναι-δεν είναι. Και τι γίνεται αν το μονάκριβο δεν τραβάει; Μπαίνουμε στο κόλπο, πληρώνουμε, ψιθυρίζουμε, πιάνουμε κόσμο, κουρεύουμε τον ανταγωνισμό παντί τρόπω, μπας και ξεχωρίσει το δικό μας το βλασταράκι πάση θυσία).

Διαβάστε ακόμα: Τα παιδιά και τα δελφίνια

6

Ο αρχηγός τότε Γιώργος Μαυρωτάς, βουλευτής σήμερα, σηκώνει το μεγάλο Κύπελλο.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τον Γιαννουρή που λέγαμε: Το 1975 περίπου, ένας νεαρός τότε πρωταθλητής Ελλάδας στο πρόσθιο με τη Βουλιαγμένη, θαυμάζει κι αγαπάει το πόλο και βάζει μπροστά μια πορεία για την ομάδα του πρώτα–πρώτα απίστευτη. Ο ίδιος είναι τότε τερματοφύλακας και στην Εθνική, αλλά ο καημός του είναι η προπονητική, και πέρα κι από την προπονητική ο γενικός σχεδιασμός εκ του μηδενός ενός Oμίλου, ενός αθλήματος σύμπαντος: μιας Χώρας ολόκληρης το μέλλον στο πόλο.

Τα εξωτερικά γεγονότα από τότε ως σήμερα στο χώρο της ελληνικής υδατοσφαίρισης είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η Βουλιαγμένη από την τέταρτη Εθνική βρίσκεται μέσα σε πέντε χρόνια στην πρώτη, σε άλλα δέκα παίρνει τα πρώτα της πρωταθλήματα Ελλάδας σε αγόρια και κορίτσια, σε είκοσι το πρώτο της κύπελλο Ευρώπης με δικά της μόνο παιδιά, και τη δεκαετία του 2000 οι γυναίκες της πάνε από το καλό στο καλύτερο, από άθλο σε άθλο, μέχρι και την κατάκτηση δύο συνεχόμενων Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που ούτε ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς ούτε καμία άλλη ελληνική ομάδα σε κανένα άλλο σπορ δεν είχε ως τότε καταφέρει (Η μεγάλη τους για κάποια χρόνια ανταγωνίστρια, η Γλυφάδα, δουλεύει κι αυτή σωστά, παίρνει κι αυτή μεγάλα στην Ευρώπη κύπελλα, αλλά μετά ακολουθεί πολύ πιο χαμηλή πορεία σε άνδρες και γυναίκες).

Παράλληλα, η παραγωγή αλλεπάλληλων γενεών παιδιών δείχνει και σε άλλες –όχι πολλές, είναι η αλήθεια, ομάδες– το σωστό δρόμο. Τα πρωταθλήματα των μικρών κατηγοριών η Βουλιαγμένη τα σαρώνει επί πολλά χρόνια, και οι εθνικές ομάδες μας βασίζονται κατά εντυπωσιακά ποσοστά στα παιδιά της. Από την άλλη, μην πούμε πάλι ποιος, φτιάχνει ομάδες αγοραστές εκεί στον Πειραιά κάτω, και δημιουργεί και στο πόλο κατεστημένο, που στην Ελλάδα έχει μεγάλη πέραση, αλλά στην Ευρώπη ευκαιριακή και περιορισμένη.

Διαβάστε ακόμα: Της… νύστας τα καμώματα στη (νυχτερινή) θάλασσα της Καλαμάτας του 1975

2

Η Πρωταθλήτρια Ελλάδος στις Γυναίκες του 1997 σε καλλιτεχνική τότε φωτογράφιση. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση).

Δουλεύουν, παράλληλα με τη Βουλιαγμένη, πρώτα τα Χανιά του Βλαζάκη και η Χίος του Μπράσκο Κατά, ο Πανιώνιος, το Φάληρο, ο Ηρακλής κι ο Τρίτων για κάποια χρόνια, αλλά κι η Γλυφάδα που αναφέραμε, ο ΠΑΟΚ κι ο Νηρέας ενδιάμεσα, σε χαμηλότερες όμως ταχύτητες. Τον Γιαννουρή στην Εθνική μόνον ένα εξάμηνο τον αφήνουν, κι ας έρχεται μαζί το πρώτο μεγάλο ευρωπαϊκό μας πλασάρισμα. Όπως κι ο Βαγγέλης Ρούπακας, ο καλύτερος στην προπονητική μαθητής του, ο Γιαννουρής φεύγει για την Ιταλία και τη Γαλλία, κι ο Ρούπακας βρίσκεται στην ισπανική Μπαρτσελονέτα, σ’ εποχές αμφότεροι που η φράση «Έλληνας προπονητής στο εξωτερικό» σε οποιοδήποτε άλλο άθλημα ισοδυναμεί με το ανέκδοτο «Αλβανός τουρίστας». Παίρνουν κι οι δύο κύπελλα, Ιταλίας και Ισπανίας αντίστοιχα…

Ο πρωταθλητισμός είναι μια παρτίδα σκάκι που κρατάει δεκαετίες. Για να χτιστεί θέλει όραμα, σχέδιο, κόπο, πόνο, δουλειά, κι άλλη δουλειά. Για να καταστραφεί όμως δεν θέλει πολύ.

Εδώ πάλι, μέσα, μία από τα ίδια: μονοκρατορία του ενός, όπως στο ποδόσφαιρο έτσι και στο πόλο, πριν από λίγα χρόνια επανάσταση ολόκληρη των πολιστών την Εθνικής εναντίον ανθρώπων και τρόπων παρωχημένων εσαεί, οικειοποίηση των όποιων επιτυχιών των συλλόγων –αλλά και των παιδιών από την παραγωγή των ομάδων– αδιάντροπη και προκλητική, αντί προς τα μπρος, όλο και προς πιο πίσω. Με αποτέλεσμα, η Εθνική Ανδρών, η πιο επιτυχημένη εθνική όλων των σπορ στην Ελλάδα, με αλλεπάλληλες παρουσίες μόνον αυτή σε τόσους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα στην άκρη πια του χάρτη, στα λίγα και ευκαιριακά να αρκείται. Και οι γυναίκες, όσο κρατάει η δουλειά των συλλόγων που λέμε, στην κορυφή του κόσμου, αλλά με μέλλον κι αυτές πια αβέβαιο και σκοτεινό. Στη Σαγκάη, οκτώ από τις δεκατρείς παίκτριες είναι της Βουλιαγμένης, πρωταγωνίστριες και παγκόσμιας πια φήμης.

a

Η Τζίνα Ρούπακα, η θρυλική τερματοφύλακας της παγκόσμιας γυναικείας υδατοσφαίρισης, αρχηγός της Εθνικής και της Βουλιαγμένης επί πολλά χρόνια. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση)

Αλλά, είπαμε, με τα ψέματα δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει. Κι όσο γίνεται, όταν ο εχθρός είναι εντός των πυλών, όταν η νοοτροπία του πανελλήνιου νεοπλουτισμού διαλύει τα πάντα, ψυχές, δομές και κόντρα στο ρεύμα υγιή συστήματα, η βαλίτσα των μεταλλίων, των εκτός της χώρας μας επιτυχιών, δεν πάει, δεν πρόκειται να πάει μακριά. Αύριο-μεθαύριο και οι γυναίκες μας θα βρεθούν στη μοίρα των ανδρών μας, από τα ψηλά στα χαμηλά, από τα χρυσά στο τίποτα.

Αν οι άνθρωποι που τώρα μαθαίνουν και χαίρονται για κάτι που εδώ γύρω μοιάζει να πηγαίνει καλά, δεν πλησιάσουν το χώρο με διαθέσεις αντίθετες των μέχρι τώρα άρρωστων συμπεριφορών τόσων παραγόντων, γονέων και παιδιών, τότε το πόλο μας πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να μας χαρίζει χαρές, να φωτίζει το γενικότερο αυτής της στραβής μας εποχής σκοτάδι. Κι όταν πια πέσουν κι οι τελευταίες αντιστάσεις στους θύλακες της ταπεινοφροσύνης, του υψηλού ήθους και νόου χάου –σαν τις λευκές μύγες μες στο μαυρό μας γάλα– ανθρώπων και προπονητών, τότε κανείς δεν θά ’χει όπως εδώ τώρα την ευκαιρία να μας ξαναθυμηθεί.

Άλλωστε, τα κάστρα από μέσα πέφτουνε. Ποτέ από έξω.

5

Ο Γιάννης Γιαννουρής. «Το 1975 περίπου, ένας νεαρός τότε πρωταθλητής Ελλάδας στο πρόσθιο με τη Βουλιαγμένη, θαυμάζει κι αγαπάει το πόλο, και βάζει μπροστά μια πορεία για την ομάδα του πρώτα–πρώτα απίστευτη». (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης).

Υ.Γ.1: Ο Βαγγέλης Ρούπακας, ο οποίος ως πρώτος προπονητής της Βουλιαγμένης κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Ελλάδας στις γυναίκες, έπαιξε οκτώ τελικούς με τους άνδρες Πρωταθλήματος και Κυπέλλου κόντρα στου Ολυμπιακού την εγχώρια παμφαγία, τελικό Ευρώπης, θεωρήθηκε καλό από το ΝΟΒ το 2004 να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Ο Γιάννης Γιαννουρής επέστρεψε το 2007 στη Βουλιαγμένη, την ξαναΰψωσε από τα θεμέλια σχεδόν επί τριετία, αλλά δεν του ανανεώθηκε το συμβόλαιο, για να ξαναφύγει στο εξωτερικό. Η Αλεξία Καμμένου πήρε με τα κορίτσια του ΝΟΒ πρωταθλήματα Ελλάδας, δύο Τσάμπιονς Λιγκ και δύο Σούπερ Καπ, έπαιξε κι έναν ακόμα τελικό στην Ευρώπη, αλλά και τότε ακόμα το συμβόλαιό της στη Βουλιαγμένη δεν θεωρήθηκε πρέπον να της ανανεωθεί. Ακριβώς την ημέρα του μεγάλου τελικού της Σαγκάης, η Τζίνα και η Τέρρυ Ρούπακα, οι πρωτομάστορες των γυναικείων ακαδημιών του ίδιου ομίλου, με ασυναγώνιστο αριθμό πρωταθλημάτων μικρών κατηγοριών στο παλμαρέ τους και παραγωγή των σημαντικότερων αθλητριών της νέας γενιάς (Ασημάκη, Τσουκαλά, Κούβδου κ.ά.), πληροφορήθηκαν πως ο ΝΟΒ δεν τις είχε πια ανάγκη…

4

Η Βουλιαγμένη αήττητη Πρωταθλήτρια Ελλάδος 1994, με τον Βαγγέλη Ρούπακα προπονητή. Δεξιά όρθιος ο έφορος τότε της ομάδας Σωτήρης Κακίσης. (Αρχείο Σωτήρη Κακίση)

Υ.Γ.2: Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε σχεδόν ίδιο στην έντυπη έκδοση των «Νέων», στις 6 Αυγούστου 2011, λίγες μόνο μέρες μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Υδατοσφαίρισης από την τότε Εθνική Ελλάδος των Γυναικών.

//Ο Σωτήρης Κακίσης υπήρξε πολίστας της Γλυφάδας, του Ολυμπιακού και της Βουλιαγμένης.

 

 

 

 

Διαβάστε ακόμα: Η πισίνα αυτή η πρώτη, η ονειρική, του πιο όμορφου κολυμβητηρίου στον κόσμο

Η Βουλιαγμένη Κυπελλούχος Ευρώπης 1997

Water Polo legends (με πάρα πολλά θέματα για την Ιστορία του παγκόσμιου και ελληνικού πόλο):

Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top