Όταν έπεσαν τα τσιμέντα: Πέντε NBAers που πέρασαν τον Ατλαντικό για να παίξουν στην Ελλάδα 
Όταν ο «Τράκης» έγινε… Παύλος 
Το φαινόμενο Βίκτορ Γουεμπανιαμά: ένας νεαρός γίγαντας από άλλο πλανήτη 
Κώστας Σλούκας: είναι Ιούδας Ισκαριώτης; 
30 χρόνια από το πρώτο θρι-πιτ των Chicago Bulls 
Ας μοιάζει, λοιπόν, νέα αρχή: τελευταία ευκαιρία μάλλον είναι, να ξαναβρεθούμε ψηλά πραγματικά.
Oχι πως με μια ακόμα αμφιλεγόμενη μαγκιά διορθώνονται τόσα και τόσα χοντρά λάθη των τελευταίων χρόνων, οι τόσες… αστοχίες υλικού του Μπλάτερ τού μπάσκετ μας, αλλά, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, τι να κάνουμε; Μια ευκαιρία μας ξαναδίνεται σε εθνικό επίπεδο, κι ως πνιγμένοι από τα μαλλιά οφείλουμε να πιαστούμε.
Γιατί, μετά τους αέρα-πατέρα Τρινκιέρηδες που εφεύρισκε η κούτρα μας και πήγαμε όπως πήγαμε, καθόλου δεν μας παίρνει πια να συνεχίσουμε να τραβάμε τα σωληνάκια μας στην εντατική. Τα χώσαμε τα 800 χιλιάρικα, άλλωστε, λέει, να ’μαστε στο Παγκόσμιο από το παράθυρο σαν τους κλέφτες, γενική επιστράτευση απαιτείται τώρα. Γιατί, είναι και πάρα πολλά τα λεφτά, που λένε, για να αποτύχουμε πάλι παταγωδώς.
Με Κατσικάρη ή Γιαννάκη, με Έλληνα κι όχι… ευρωπαίο αυτή τη φορά στον πάγκο, όλοι πρέπει να κοιτάξουνε να μαζευτούνε. Μια χώρα, που οι ψηλοί της εκτείνονται από Σχορτσιανίτη σε Μπουρούση κι από Κουφό σε Καββαδά και δεν ξέρω πόσους πια πολύ πρώτης γραμμής σε όλους τις θέσεις διαθέτει, παίκτες παγκόσμιας κλάσης παντού, αυτή η χώρα δεν μπορεί να πηγαίνει από Παγκόσμια σε Ολυμπιακούς και τανάπαλιν ξυπόλητη στ’ αγκάθια. Δεν μπορεί η Εθνική της ομάδα να παραπαίει ασυντόνιστη κι αμήχανη στα επίσημα μεγάλα τουρνουά. Δεν μπορεί να κοιτάει ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια των αγώνων ‒αλλά και κατόπιν εορτής‒ για το ποιος φταίει, για το τι έφταιξε πάλι και πατώσαμε.
Κι από Καλάθη σε Διαμαντίδη (αν μας ξανάθελε έστω για μια τελευταία φορά…) κανένας δεν περισσεύει να τον περιφρονήσουμε, να του κάνουμε κι εκείνου τους τζάμπα μάγκες, ότι δήθεν το μοναστήρι να ’ν’ καλά, κι από καλογέρους… Γιατί το μοναστήρι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου καλά εδώ και καιρό τώρα, και την Εθνική που τόσο αγαπήσαμε την ψάχνουμε, κι ο ηγούμενος… Τα ’παμε, μην τα ξαναλέμε.
Ας μοιάζει, λοιπόν, νέα αρχή: τελευταία ευκαιρία μάλλον είναι, να ξαναβρεθούμε ψηλά πραγματικά, κι όχι με ράνκινγκ ιδιόρρυθμα, κι όχι περιμένοντας πάλι τα θαύματα και τον δύο αιώνιων μας τις κοκκινο-πράσινες ευρωπαϊκές πορείες, για να παρηγορηθούμε. Το γαλάζιο πάντα πιο γλυκό χρώμα θα ’ναι, κι η ομάδα αυτή από τα κόκαλά μας πραγματικά βγαλμένη.
Άντε, παιδιά! Αντε-τοκούνμπο!…
Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
