A local resident offers grapes to an Afghan migrant as they sit at Victoria square, Athens, Wednesday, Sept. 2, 2015, where many migrants stay temporarily before continuing their trip to more prosperous European countries. The country has borne the brunt of a massive refugee and migration flow of people heading into the European Union, with more than 200,000 people arriving so far this year. (AP Photo/Thanassis Stavrakis)

Σε όλον τον χάρτη της δυστυχίας από την Ανατολή προς την Ευρώπη, αυτά τα σταφύλια που προσφέρει μία γυναίκα στην πλατεία Βικτωρίας γίνονται για λίγα δευτερόλεπτα το σύμβολο μιας άλλης ανάγνωσης. (AP Photo/Thanassis Stavrakis)

Ανάμεσα στις δεκάδες φωτογραφίες από τα προσφυγικά κύματα στην Ευρώπη τις τελευταίες ημέρες, στάθηκα σε τούτη τη χειρονομία που καταγράφηκε στην Αθήνα, αυτόν τον Σεπτέμβριο του 2015. Σε όλον τον χάρτη της δυστυχίας από την Ανατολή προς την Ευρώπη, αυτά τα σταφύλια που προσφέρει μία γυναίκα στην πλατεία Βικτωρίας γίνονται για λίγα δευτερόλεπτα το σύμβολο μιας άλλης ανάγνωσης.

Τη φωτογραφία την έστειλε το Associated Press και η λεζάντα λέει ότι μία «local resident» προσφέρει σταφύλια σε έναν μετανάστη. Δεν λέει κάτι άλλο, αλλά η γεωμετρία της κίνησης και η απλότητα στο βλέμμα της γυναίκας στο παγκάκι της πλατείας Βικτωρίας με έκανε να σταθώ λίγο ακόμη.

Είχα βρεθεί πριν από περίπου είκοσι μέρες στην πλατεία Βικτωρίας, όταν μόλις είχαν μεταφερθεί οι πρόσφυγες από το Πεδίον του Άρεως στον Ελαιώνα. Στη Βικτώρια, όμως, μερικοί ακόμη είχαν μόλις φτάσει όταν βρέθηκα εκεί. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, η ζέστη ήδη βαριά και η πλατεία γεμάτη. Ήταν ειρηνική η ατμόσφαιρα, αν και έπιανες στον αέρα τη μυρωδιά της έντασης και της ανησυχίας.

Το βλέμμα της κοπέλας είχε τόση ευχαρίστηση που συγκράτησα τα πράσινα μάτια της κάτω από το μαυρόασπρο κεφαλόδεσμο… Από όλα όσα είδα στην πλατεία Βικτωρίας, μου έμεινε το βλέμμα της.
ΒΙΚΤΩΡΙΑ 1-1190

Ήταν νωρίς το μεσημέρι στη Βικτώρια, η ζέστη ήδη βαριά και η πλατεία γεμάτη. Ήταν ειρηνική η ατμόσφαιρα, αν και έπιανες στον αέρα τη μυρωδιά της έντασης και της ανησυχίας.

Παρατήρησα τα πρόσωπα και μου έκανε εντύπωση μία νέα κοπέλα, προφανώς από τη Συρία. Θα πρέπει να ήταν 23-25 ετών, η επιδερμίδα της ήταν φωτεινή και γεμάτη νιάτα κάτω από τη μαντήλα της που την είχε δέσει με μια σχετική κοκεταρία. Η κοπέλα καθόταν σε ένα παγκάκι και είχε στην αγκαλιά της το παιδί της, το πολύ δύο ετών. Περπατούσα πίσω από το παγκάκι και εκείνη δεν μπορούσε να με δει. Μπόρεσα όμως και είδα την έκφρασή της, την ώρα που συνομιλούσε με μία Αθηναία που είχε καθίσει δίπλα της.

Η Αθηναία ήταν μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα που χάιδευε το παιδάκι και είχε αρχίσει τη συζήτηση. Το βλέμμα της κοπέλας, δίπλα, είχε τόση ευχαρίστηση που συγκράτησα τα πράσινα μάτια της κάτω από το μαυρόασπρο κεφαλόδεσμο… Από όλα όσα είδα και άκουσα εκείνη τη μέρα στην πλατεία Βικτωρίας, μου έμεινε το βλέμμα εκείνης της κοπέλας. Πού να βρίσκεται άραγε σήμερα;

Αυτήν τη σκηνή μου θύμισε η φωτογραφία με τα σταφύλια. Πέρα από τη συναισθηματική ανάγνωση γι’ αυτές τις στιγμιαίες ανταλλαγές και χειρονομίες, υπάρχει η αναγωγή σε ένα κάδρο μεγαλύτερο από την ιστορία που παράγεται και από την περιπέτεια των συγκεκριμένων ανθρώπων. Υπάρχει κάτι άχρονο, διαρκές, επαναλαμβανόμενο και αρχαίο σαν κοίτασμα. Μαζί με το βλέμμα εκείνης της κοπέλας από τη Συρία, συγκρατώ και αυτήν την κίνηση με τα σταφύλια από μία «local resident of Athens».

 

Διαβάστε ακόμα: Ο καπετάν Λαφαζάνης και αυτοί που γουστάρουν τον γκρεμό. Από τον καθηγητή Αριστείδη Χατζή.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top