Τα Χριστούγεννα του τερματοφύλακα

Και τερματοφύλακας σε αυτή τη φανταστική ομάδα; Συγνώμη, Τζίτζι, αλλά εσύ δεν αλλάζεις ούτε τώρα. Από ’κεί, ούτε στ’ όνειρό μου δεν βγαίνεις, εσύ είσαι ο καλύτερος απ’ όσους έχω δει. Credit: Duy Safari/ Flickr

Την αγαπάω αυτή τη θέση. Τι την αγαπάω, δηλαδή; Μαύρη αγάπη! Και στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο πόλο μια φορά κι έναν καιρό που είχα την εμπειρία της, πάντα μόνος εναντίον αλλά και υπέρ όλων νιώθει κανείς: εκεί η έσχατη γραμμή άμυνας, εκεί σαν Κέρβερος που λέγανε παλιά το… σκυλί ο τερματοφύλακας, στην Πύλη φύλακας τού Άδη. Κι όποιο λάθος του, και το παραμικρό, θάνατος, τέλος, δύσκολα, πολύ δύσκολα διορθώνεται, ιδίως τις μέρες μας που ο γκολκίπερ παίζει πια και μπακότερμα. (Ως και με τίτλο «Ο Θρόνος του Αίματος» έχω ξαναγράψει κείμενο για τους τερματοφύλακες παλιότερα, τη δόξα τους πάλι ζηλεύοντας αλλά και τρέμοντας ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή).

Διάβαζα προ ημερών πως ποτέ τερματοφύλακας δεν έχει κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα, ακόμα κι ολόκληρος Μπουφόν μέχρι τρίτος, αν δεν κάνω λάθος, έχει αξιωθεί στις μεγάλες φόρμες του να φτάσει, κάτι Χρυσά Γάντια τούς αρκούν κατά καιρούς τών τερματοφυλάκων, ως εκεί πάνε, ως κάτι διαφορετικό, ως κάτι ιδιαίτερο, όχι όμως λιγότερο, όχι όμως, ποτέ, για την ομάδα ξένο. Για την ομάδα, που δεν πάει πουθενά χωρίς καλό γκολκίπερ στα μετόπισθεν.

Αλλά το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Πως, ενώ ελάχιστοι από τους μέσα παίκτες θα ’θελαν να βρεθούν κάποτε κάτω από τα δοκάρια, οι τερματοφύλακες, σκληρά παγιδευμένοι εκεί πίσω, λαχταράνε να παίξουν κάποτε και μέσα, να τρέξουν επιτέλους παντού στο γήπεδο, να τριπλάρουν χωρίς κίνδυνο άμεσο, να δώσουν πάσες καλύτερες από αυτές που σε κάθε ματς βλέπουν να δίνονται, να σκοράρουν! Κι όταν το τελευταίο το πετυχαίνουν με κάνα πέναλτι, με κάνα ελεύθερο από την άλλη άκρη του γηπέδου τυχερό, με καμιά κεφαλιά στις καθυστερήσεις λυτρωτική, ακόμα και με κάνα φάουλ κατ’ εξαίρεση (ίδε Σιλαβέρτ, που αν το φάουλ του δεν πήγαινε γκολ ή έστω άουτ, έτρεχε μετά και δεν έφτανε…), μεγάλη τότε η χαρά τους, διπλή κι η απόλαυση.

Ονειρευόμουνα, λοιπόν, προχτές, κοντά Χριστούγεννα, μια Ομάδα πάλι των Νεφών, με τερματοφύλακες σ’ όλες για μια φορά τις θέσεις, ποια θα ’τανε, πώς θα ’τανε, ποιος θα ’παιζε πού, και γιατί. Σκέφτηκα, ο Ντασάεφ, π.χ., λυγερός και χορευτής, εξτρέμ δεν θα ’τανε; Ο Σμάιχελ τείχος πάλι, αμυντικό χαφ, πάλι απροσπέλαστος μπρος από τα σέντερ-μπακ; Και το ένα σέντερ-μπακ ο Κλέμενς δεν θα ’τανε, ψηλός και ψύχραιμος, Τζάκι Τσάρλτον κι αυτός άνετος, γραμμή αυτή τη φορά προ-τελευταία;

Τον Ιρίμπαρ είπα στ’ όνειρό μου για σέντερ-φορ, λεβέντη κι αυτόν κι απτόητο, με δύναμη και λιτότητα και μπροστά. Δεκάρι; Τον Μπανκς το έμβολο, που τα προέβλεπε όλα μήπως; Γιατί όχι, με τα πόδια πια να μοιράζει την μπάλα, όχι με τα χέρια. Κι άλλο ένα εξτρέμ: μήπως ο Κασίγιας; Μια και σαν στυλ οπτικό τερματοφύλακα δεν λέει, για άλλη θέση μοιάζει η όψη του, ας είναι κι αυτός άριστος όλ’ αυτά τα χρόνια στην εστία του μπροστά.

Ήρθανε ύστερα πολλοί στ’ όνειρό μου, στην ευχάριστη Νέκυιά μου ετούτη, για τις υπόλοιπες θέσεις της ενδεκάδας. Κι ο Γιασίν, ας μην τον έχουμε οι νεώτεροι πολυδεί, κι ο Μαζούρκεβιτς αλλά κι ο Αμπιάτι για μπακ, κι ο Σίλτον για οχτάρι, κι ο Τζένινγκς, βέβαια, ο μέγας, για πασπαρτού εκλάμψεων και συνεχούς αυτοθυσίας. Και γι’ αναπληρωματικοί πολλοί, κι Έλληνες, δικοί μας, ανάμεσά τους, αδιαμαρτύρητα ξαφνικά έκατσαν στον πάγκο, ελπίζοντας να τους δώσω έστω και λίγο χρόνο στον αγώνα αυτόν τον φανταστικό.

Και τερματοφύλακας; Ποιος πάλι; Συγνώμη, Τζίτζι, αλλά εσύ δεν αλλάζεις ούτε τώρα. Από ’κεί, ούτε στ’ όνειρό μου δεν βγαίνεις, εσύ είσαι ο καλύτερος απ’ όσους έχω δει. Άλλωστε, όπως είπαμε, χωρίς μεγάλο τερματοφύλακα τίποτα δεν γίνεται, όσους… χριστουγεννιάτικους και να ’χεις σπείρει μπροστά!

Υ.Γ. 1. Εντάξει, εντάξει: άμα κερδίσουμε πέναλτι, εσύ θα το χτυπήσεις αυτή τη φορά, Τζίτζι…

Υ.Γ. 2. Στη Τζίνα Ρούπακα, την πάρα πολύ μεγάλη παγκόσμια τερματοφύλακα, κι αυτό το κείμενό μου αφιερωμένο ξανά.

O Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.

TAGS :
Ποδόσφαιρο τερματοφύλακας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook