Για ποιο πράγμα παλεύουν, άραγε, οι σημερινοί μαθητές; Η φωτογραφία από τη χθεσινή τους διαδήλωση δείχνει ότι μάλλον ο θυμός δεν μπορεί να είναι ο οδηγός τους (George Vitsaras / SOOC).

Ολοταχώς προς το ταμείο ανεργίας. Προς τα εκεί κατευθύνονται οι μαθητές που χθες συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια και στη συνέχεια πήραν σβάρνα την Πανεπιστημίου. Νόμιζαν πως κατηφόριζαν προς την Ομόνοια αλλά στην πραγματικότητα πάνε ντουγρού στο ταμείο ανεργίας χωρίς να έχουν πάρει μυρωδιά. Και καλά αυτοί, στην τελική παιδιά 15 χρονών είναι. Το τραγικό είναι ότι μια ολόκληρη κοινωνία δεν τους τραβάει το αυτί, όχι για να τους τιμωρήσει αλλά για να τους ξυπνήσει.

Η συγκέντρωση των μαθητών στα Προπύλαια ήρθε σε συνέχεια των καταλήψεων που έχουν ξεκινήσει αρκετά σχολεία της χώρας. Ο θεσμός – γιατί αυτό είναι πια – των καταλήψεων ήταν ανέκαθεν γελοίος και πολιτικά υποκινούμενος σε αρκετές περιπτώσεις. Πλέον είναι και ένας ξεκάθαρος «δείκτης επικινδυνότητας» για το πόσο στραβά βλέπουμε τα πράγματα.

Πρόφαση για τις φετινές καταλήψεις είναι το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο προβλέπει την ισοδυναμία των πτυχίων αποφοίτων κολεγίων με τα αντίστοιχα των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Διάφοροι «εκπρόσωποι» των μαθητών, υποστηρίζουν ότι με τις καταλήψεις παλεύουν για το «μέλλον της γενιάς τους και όλων αυτών των παιδιών που οι οικογένειές του δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ένα ιδιωτικό κολέγιο». Παλεύουν για τη… δωρεάν Παιδεία με άλλα λόγια.

Καταρχάς δωρεάν Παιδεία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Πέθανε; Τη σκοτώσαμε; Δεν είχαμε ποτέ; Δεν ξέρω. Πάντως ως πατέρας μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει. Πληρώνεις για ξένες γλώσσες εκτός σχολείου, για φροντιστήρια και αθλητικές δραστηριότητες. Αν το παιδί σου περάσει σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ εκτός του τόπου κατοικίας σου, την πάτησες. Καλύτερα να του δώσεις προίκα, παρά να βρεις σπίτι για να μείνει μια τετραετία σε πόλη της επαρχίας. Πιο φθηνά θα σου έρθει. Αν μάλιστα προσθέσεις στην εξίσωση και τις άλλες καταλήψεις, των ΑΕΙ, με τις χαμένες εξεταστικές κ.λπ., η τετραετία γίνεται εύκολα πενταετία. Πέντε χρόνια ανελέητης οικονομικής αιμορραγίας, για όποιον έχει εικόνα. Συνεπώς ένα καλό ιδιωτικό κολέγιο, μάλλον θα σου έρθει πιο φθηνά.

Πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Dream Jobs», τονίζει ότι οι νέοι στην Ελλάδα ονειρεύονται δουλειές που σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν.

Τελειώσαμε με το ανέκδοτο της «Δωρεάν» Παιδείας; Πάμε στα πιο σοβαρά τώρα. Γιατί υπάρχουν ακόμα και πιο σοβαρά.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε πάρει γραμμή τι συμβαίνει στον κόσμο. Τον μετασχηματισμό των επαγγελμάτων, της αγοράς εργασίας, της παγκόσμιας οικονομίας. Σκιαμαχούμε με φιγούρες που έρχονται από τα κατάβαθα της ιστορίας.

Πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Dream Jobs», τονίζει ότι οι νέοι στην Ελλάδα ονειρεύονται δουλειές που σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκθεση, μερικές από τις πιο δημοφιλείς επιλογές καριέρας για τους νέους είναι ήδη κορεσμένες, ενώ πλέον απειλούνται και από την αυτοματοποίηση. Ενώ στην Αυστραλία, την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, το 35% περίπου των θέσεων εργασίας που επιλέγονται από τους σπουδαστές διατρέχουν τον κίνδυνο αυτοματοποίησης, στη Γερμανία, την Ελλάδα, την Ιαπωνία, τη Λιθουανία και τη Σλοβακία, το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει το 45%. Με απλά λόγια ο σημερινός 15χρονος θα επενδύσει χρόνο και κόπο, η οικογένειά του χρήμα για να σπουδάσει κάτι που κατά 50% δεν θα υφίσταται ως επάγγελμα.

Μια ολόκληρη χώρα θέλει να «παγώσει» τον χρόνο για να μη βγει από την comfort zone που έχει φτιάξει.

Πρακτικά, ο ΟΟΣΑ περιγράφει ένα δυσοίωνο μέλλον στο οποίο ο σημερινός μαθητής από την Ελλάδα θα κάνει καριέρα ως… άνεργος. Γι’ αυτό, όμως, δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Ούτε καταλήψεις, ούτε οργισμένες φωνές, ούτε επαναστατικά τσιτάτα. Το πρόβλημά μας είναι τα… κολέγια.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα με τις καταλήψεις δεν είναι το ίδιο το φαινόμενο αλλά η γεννεσιουργός αιτία που συνεχίζει να το τροφοδοτεί εδώ και 30 χρόνια. Και αυτή είναι η ακινησία. Μια ολόκληρη χώρα θέλει να «παγώσει» τον χρόνο για να μη βγει από την comfort zone που έχει φτιάξει. Έτσι, ουρλιάζει για πράγματα που ήδη ανήκουν στο παρελθόν και δεν αφορούν κανέναν, πέρα από τους… μελετητές της ιστορίας. Το δυστύχημα είναι πως αυτή η αντίληψη έχει μπολιάσει και τα παιδιά μας. Και είναι αυτά που θα πληρώσουν το μάρμαρο σε λίγα χρόνια.

 

Διαβάστε ακόμα: Όταν τα ΕΠΑΛ γίνονται «πάρκινγκ» κακών μαθητών.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top