Όταν τα μικρά στήθη είναι κόσμημα.

Το θέμα συναρπαστικό. Μ’ έχει καταβάλει η ταραχή και η συγκίνηση. Ψυχραιμία. Να ξεκινήσω με το ντεκολτέ. Αρχής γενομένης από τα παραδειγματικά που στολίζουν επισήμως τα γαλλικά υπουργεία: εκείνα της Μπριζίτ Μπαρντό, της Κατρίν Ντενέβ, της Λετισιά Καστά. Οι οποίες πόζαραν, ως άλλες Μαριάν, προς δόξαν της Γαλλίας.

Το ντεκολτέ, κατεξοχήν σύμβολο θηλυκότητας, ήταν πάντα παρόν στην ιστορία της Δύσης, πέρα από κάποιες σπάνιες σκοτεινές περιόδους καταπίεσης και χαμερπούς συντηρητισμού. Η Τέχνη, με τα ασυγκράτητα παραδείγματά της, έγινε μάρτυρας μέσω της προσωπογραφίας.

Διαλέγω τα γαλλικά, εκείνα της κούπας της σαμπάνιας, της Κίρα Νάιτλι, της Κέιτ Μος, της Βανεσά Παραντί. Όχι εκείνα των στριπτιζέζ..

Ξεγυμνωμένο στη Κρήτη, περήφανα παρόν στην Ελλάδα και στη Ρώμη, το ντεκολτέ είδε να χάνεται στο μεσαιωνικό καθαρτήριο. Για να ξαναδώσει φως στην Αναγέννηση του 15ου αι. Δεν μπορείς να ξεχάσεις την «Παρθένα με το βρέφος» του Ζακ Φουκέ, τον Λούκας Κράναχ τον Πρεσβύτερο ή τον Τζορτζόνε. Μαζί η Τζοκόντα ή τα έργα της Σχολής του Φοντενεμπλό.

Η εποικοδομητική αυτή στάση συνεχίζεται το 17ο αι., με τους Ζορζ ντε Λα Τουρ και βαν Ντάικ π.χ., για να γνωρίσει την απογείωση τον επόμενο. Ο μικροαστικός 19ος αι, επιτρέπει τα ντεκολτέ μόνο στις χοροεσπερίδες. Χρειάστηκε ο ανατρεπτικός Γκυστάβ Κουρμπέ για να επανέλθει η συμπαντική ισορροπία.

Μετά, όσο κι αν προσπάθησαν οι μόδιστροι της δεκαετίας του ’20 να βγάλουν το γυναικείο σώμα απ’ τον κορσέ του, έπρεπε να περιμένουμε τριάντα χρόνια και το ιταλικό σινεμά για ν’ ανθίσει και πάλι το ντεκολτέ μαζί με τη μίνι φούστα. Ένδοξα χρόνια.

Κίρα Νάιτλι και Μαρίν Βακτ. Το «ελαφρύ» στέρνο δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα στην άκρατη θηλυκότητά τους.

Είτε το θέλουν είτε όχι, η ιστορία λέει πως η κοινωνική αποδοχή του ντεκολτέ παρακολουθεί τη γυναικεία χειραφέτηση. Ο εντοπισμός των χωρών όπου γνωρίζει τον κατατρεγμό χαρτογραφεί τέλεια τις εναπομείνασες πατριαρχίες. Αλλά υπάρχουν κι οι πουριτανές φεμινίστριες που το απορρίπτουν ως ανεπίτρεπτο μέσο σαγήνης.

Κανείς δεν δίνει σημασία. Ιδίως οι γυναίκες. Και οι λαίμαργοι. Boobs are back! Κι είναι για όλα τα γούστα. Από τη Λεά Σεϊντού ώς τη Σάλμα Χάγιεκ κι από την Κριστίνα Χέντρικς ώς την Κατερίνα Στικούδη (ορθοπεταλιά). Στήθη περήφανα εκτεθειμένα, τρυφερά, δαιμονικά, ξεμυαλιστικά, τόσο ευάλωτα. Είναι καταπληκτικό το πώς καταφέρνουν να κάνουν στην άκρη τα άγχη των ανδρών! Καθότι αλληγορία του κόσμου.

Το γενναιόδωρο μπούστο είναι πανταχού παρόν: στην τηλεόραση, την πορνογραφία, το συλλογικό υποσυνείδητο. Με τόσα στήθη, κάτι πρέπει να διαλέξεις. Διαλέγω τα γαλλικά, τα «bristols», εκείνα της κούπας της σαμπάνιας, της Κίρα Νάιτλι, της Κέιτ Μος, της Βανεσά Παραντί, της Γκουίνεθ Πάλτροου. Όχι εκείνα των στριπτιζέζ.

Συμφωνώ με τους Γάλλους: τα μικρά στήθη είναι πιο ευγενή -τουλάχιστον ώς τα τέλη του 16ου αι. Κι οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα συμφωνούσαν. Εντέλει, το ότι δεν υπάρχει ιδεατό πρότυπο είναι καθησυχαστικό. Με συνέπεια, να μην ξέρεις πλέον πού να ξαπλώσεις. Όλα τους κοσμούν τις όχθες του έρωτα. Αν και, προσωπικά, συμμερίζομαι τη γνώμη του Ninon de Lenclos: το τέλειο στήθος πρέπει να χωράει στη χούφτα ενός έντιμου άνδρα.

Μοιάζουν με κοχύλια στην άμμο της παραλίας. Αν εκείνη το επιτρέψει, χαϊδεύετε ένα γλυπτό.

Είναι πρακτικά. Δεν κρύβουν την οθόνη του κινητού σου. Οι αγαπημένες διαλέγουν εσώρουχα γιατί είναι όμορφα, όχι για λόγους αντιστήριξης. Μπορούν να κοιμούνται μπρούμυτα και εγώ να συμμετέχω στα όνειρά τους. Όταν αθλούνται, απολαμβάνω ένα σβέλτο κορμί. Είναι όμορφα τα μίτινγκς χωρίς σουτιέν. Και μοιάζουν με κοχύλια στην άμμο της παραλίας. Αν εκείνη το επιτρέψει, χαϊδεύετε ένα γλυπτό. Μοιάζουν απείρως πιο ευαίσθητα, με θηλές αυτεξούσιες. Και ανατρεπτικά. Είθισται να ντύνουν υπέροχες γυναίκες με γνώμη.

Κένταλ Τζένερ και Κέιτ Μος: ιέρειες με μικρό μπούστο.

Το ανέκδοτο: Πλέον, τα μικρά στήθη είναι ελκυστικά για τους πραγματικά πλούσιους, σε αντίθεση με την μάζα. Γιατί αυτό που μετράει δεν είναι το πόσο νέες δείχνουν, αλλά το πόσο μυώδεις, σφιχτές, δυνατές. Επίσης: μελέτη του Πανεπιστημίου του Westminster κατέδειξε πως οι λάτρεις της γενναιόδωρης μορφής των αδένων είναι αδύναμοι και υποτακτικοί.

Υφέρπει, ωστόσο, ένα καίριο ερώτημα. Σε ποιον ανήκουν αυτά τα στήθη τελικά; Στο παιδάκι που βυζαίνει; Σ’ εκείνον που ερωτικά τα θωπεύει; Στους νομοθέτες που ενίοτε απαγορεύουν το θηλασμό κοινή θέα; Στους γιατρούς που επιτάσσουν μια μαστογραφία; Στους έμπορους της μόδας που αποφασίζουν για την «επάρκειά» τους ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς; Στο Instagram που τα λογοκρίνει;

Η απάντηση είναι απλή: Αποκλειστικά και μόνο στη γυναίκα και τη γενναιοδωρία της. Τη μυστηριώδη θεότητα της ιοβόλου τροφού. Η οποία κρέμεται από τα χείλη σου. Που μετατρέπεται σε πιάνο κάτω από την αβρότητα των δακτύλων. Μουσική.

Συμμερίζομαι τη γνώμη του Ninon de Lenclos: το τέλειο στήθος πρέπει να χωράει στη χούφτα ενός έντιμου άνδρα.

Προσωπικά και λόγω μιας προαιώνιας συνήθειας, ενσκύπτω τακτικά στους δίδυμους θόλους του ουρανού τους. Aφού, μάλιστα, ζούμε στην εποχή της επιστήμης, φροντίζω να κάνω τους υπολογισμούς μου, ώστε να αποκτήσω μια σφαιρική άποψη, έτσι και με καταβάλει η αβεβαιότης. Ήτοι, όπως έχω ήδη πει για να σας προφυλάξω: υπολογίζοντας το βάθος (P) και το ύψος τους (H) εύκολα βρίσκω ότι ο όγκος τους (V) ισούται με 1/6e π P [P2 + 3 (H/2)2].

Πέραν των προφυλακτικών αυτών μέτρων, σαν παιδί κι εγώ, επιτρέπεται να έχω τα φετίχ μου: Τα στήθη θέλω να είναι προπετή κι αγέρωχα. Θηλές ιδίου χρώματος με τον καρπό απορρίπτονται. Οι πόροι απευκταίοι. Θέλω να μοιάζουν με μικρές φουσκωτές, σκουρόχρωμες μαρέγκες. Οι ρώγες ευερέθιστες, τετράγωνες και «χαλασμένες», σπάνια εμπειρίκεια μαργαριτάρια.

Μικρά στήθη, μεγάλα φετίχ. Και αν το άρθρο θεωρηθεί σεξιστικό, Κυρίες μου, αυτό με διασκεδάζει αφάνταστα. Υποκλίνομαι και προσεύχομαι. Στην Τρυφερότητά σας/τους.

 

Διαβάστε ακόμα: Κυρίες, σας αγαπάμε όπως είστε. Μην κάνετε πλαστικές.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top