O κ. Σπίρτζης δεν κατανοεί τη δυναμική της τεχνολογίας, oπότε θα αποτύχει οικτρά. Εκτός αν στείλει ένα σμήνος F-16 να βομβαρδίσουν τα κεντρικά της Google, της Apple και της Microsoft. Τότε θα απαλλαγούμε μια και καλή από τα App Stores, άρα και από τη Beat. Φωτό: haf.gr

Κάθε εποχή έχει τις δικές της προκλήσεις για την εκάστοτε εξουσία. Φυσικά κάθε εξουσία προσπαθεί να απαντήσει στις προκλήσεις αυτές προκειμένου να μην απωλέσει τη θέση ισχύος στην οποία βρίσκεται. Για παράδειγμα, μια «φωτισμένη» εξουσία, η οποία διαθέτει τη στοιχειώδη γείωση με τις κοινωνικές συνθήκες και την απαραίτητη ευφυία να αναλύσει τις αλλαγές που υλοποιούνται γύρω της, απλά αναπροσαρμόζει τις στρατηγικές της.

Υπάρχουν όμως και οι πιο… μερακλήδες εκπρόσωποι της εξουσίας. Αυτοί που προσπαθούν ετσιθελικά να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο αείμνηστος Δημήτρης Μαρούδας, υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (Οκτώβριος 1981 – Ιούνιος 1985), κυβερνητικός εκπρόσωπος και αναπληρωτής υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (Ιούνιος 1988 – Ιούλιος 1989).

Η μεγάλη πρόκληση που αντιμετώπιζε προς το τέλος της η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η έλευση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί το κρατικό μονοπώλιο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ – δηλαδή ο απόλυτος έλεγχος των ειδήσεων που μπαίνουν στο σαλόνι ακόμη και ενός αναλφάβητου πολίτη –  το «όλον ΠΑΣΟΚ» είχε κηρύξει ανένδοτο πόλεμο κατά της τεχνολογίας. Έτσι, σε μία από τις ενημερώσεις των πολιτικών συντακτών και με αφορμή το ενδεχόμενο ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων διημείφθη ο εξής επικός διάλογος:

-Δημοσιογράφος: «Αν η ελληνική νομοθεσία απαγορεύσει τη μετάδοση, τότε οι ενδιαφερόμενοι θα εκπέμπουν δορυφορικά από το εξωτερικό».
-Δημήτρης Μαρούδας: «Αν χρειαστεί, σε αυτή την περίπτωση θα καταρρίψουμε τον δορυφόρο»!

Η αντίδραση του αείμνηστου Δημήτρη Μαρούδα – η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ του Αντρέα στην πραγματικότητα – εκτός από ασχετοσύνη στα όρια του γελοίου, μαρτυρούσε και φόβο: «αν κάτι δεν είναι υπό τον έλεγχό μας, είναι εναντίον μας. Και αφού είναι εναντίον μας το… καταρρίπτουμε».

O πόλεμος κατά των εφαρμογών όπως το Beat είναι χαρακτηριστικό ενός κράτους με βαθιά ριζωμένο οθωμανικό DNA, που βλέπει τους πολίτες του ως ραγιάδες.

Η ιστορία του Beat και του σημερινού υπουργού Μεταφορών Χρήστου Σπίρτζη, είναι απολύτως αντίστοιχη. Ανδρωμένος πολιτικά στα κατάβαθα του βαθέως ΠΑΣΟΚ ο κ. Σπίρτζης εκτός από φυσική ροπή προς τη στασιμότητα, έχει και μια έμφυτη αγάπη στις συντεχνίες. Απολύτως λογικά, λοιπόν, στην περίπτωση του Beat επέλεξε να συνταχθεί με την πλευρά του κλασσικού ταξιτζή, αυτού του γκροτέσκο τύπου, που διατηρούσε το μονοπώλιο και την ευχαρίστηση να ταλαιπωρεί τον Έλληνα πολίτη για δεκαετίες, μέχρι που του χάλασε τη «σούπα» η τεχνολογία.

Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς πολλά ούτε για τον κ. Σπίρτζη, ούτε για την Beat για να κατανοήσει την εμμονή του υπουργού με την εταιρεία. Αρκεί μία φράση του σε συνέντευξη, σύμφωνα με την οποία «η taxibeat μπορεί να είναι η καλύτερη εταιρεία του κόσμου, το ελληνικό δημόσιο όμως δεν το ξέρει». Και εδώ ακριβώς είναι το ζουμί της υπόθεσης: Το ελληνικό δημόσιο, αυτό το τσιμπούρι – τοτέμ – ιερή αγελάδα που απομυζά και στο τέλος αποστεώνει κάθε δημιουργική προσπάθεια.

Το Beat είναι μια εφαρμογή – εταιρεία που αγκάλιασαν οι πελάτες των ταξί (με πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες, για ευνόητους λόγους), οι ευσυνείδητοι και στην πλειονότητά τους νέοι σε ηλικία οδηγοί ταξί και τελικά την εξαγόρασε ένας παγκόσμιος κολοσσός. Με άλλα λόγια μια εταιρεία που πέτυχε και δεν έχει την ανάγκη του ελληνικού δημοσίου για να κάνει «δουλίτσες». Άρα δεν την «κρατάμε» από πουθενά, οπότε μπορεί να αλλάξει – όπως έχει ήδη κάνει – τους κανόνες του επιχειρείν. Και εμείς, τι θα απογίνουμε; Σε ποια συντεχνία θα κάνουμε «χάρες» για να εξασφαλίζουμε ψηφαλάκια; Κάθε λαμπάκι στην κρατικίστικη, «σπίρτζεια» λογική σημαίνει συναγερμό μπροστά σε μια επιτυχία του ιδιωτικού τομέα, του μεγέθους της Beat.

Εγχειρήματα όπως του Beat ανήκουν στη νέα, απολύτως ψηφιοποιημένη οικονομία και δεν μπορεί να τα σταματήσει με «διάταγμα» κανένας τοπικός «μπέης». Γιατί στην πραγματικότητα ο πόλεμος κατά του Beat και η αβάντα στη συντεχνία των ταξί δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο πόλεμος ενός κράτους με βαθιά ριζωμένο οθωμανικό DNA, που βλέπει τους πολίτες του ως ραγιάδες και θέλει να ελέγχει ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν.

Ευτυχώς για εμάς, ο κ. Σπίρτζης δεν κατανοεί τη δυναμική της τεχνολογίας, αλλά και γενικότερα της εξέλιξης. Οπότε θα αποτύχει οικτρά. Εκτός πάλι αν στείλει ένα σμήνος F-16 να βομβαρδίσουν τα κεντρικά της Google, της Apple και της Microsoft. Τότε θα απαλλαγούμε μια και καλή από τα App Stores, άρα και από τη Beat. Είναι και αυτό μια κάποια λύσις…

Διαβάστε ακόμα: Πώς η Γερμανία της Μέρκελ τα καταφέρνει με τους πρόσφυγες 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top