Οι Χαρές και τα Δεινά της (Τηλε)εργασίας

Ένας αμούστακος Μπιλ Γκέητς. Χάρη στο λογισμικό του ο «προσωπικός» υπολογιστής μπήκε σε κάθε σπίτι.

Το 2017 θα είχα συμπληρώσει τριάντα χρόνια ενεργούς ενασχόλησης με τον Τύπο και την Επικοινωνία, εάν το 2015 δεν είχα εγκαταλείψει το αντικείμενο αυτό. Προφανώς το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι η πρωτοφανής κρίση που διήνυσε τόσο η χώρα όσο και ο κλάδος, αλλά το δικό μου συμπέρασμά είναι λίγο διαφορετικό.

Οι κρίσεις, δυσάρεστες μεν είναι συχνά αφορμές για ενδοσκόπηση και αυτογνωσία, έτσι ώστε να προκύψει κάποιο καλύτερο εγώ μέσα από αυτές, κάτι σα μια «Δευτέρα Παρουσία». Όχι η κρίση δεν ήταν η βασική αιτία του μαρασμού μου. Ο βασικός λόγος ήταν η τηλε-εργασία, η διαδικτυακή εργασία από το σπίτι.

Ξεκίνησε σαν απόφαση, εξ’ανάγκης, λόγω της κρίσης, αλλά και γιατί μου φαινόταν μία λογική επιλογή. Ποιος ο λόγος να μετακινούμαι κάθε μέρα από και προς τα γραφεία μίας εταιρείας –και οι μετακινήσεις στην Αθήνα δεν  είναι απλές, ειδικά με ΙΧ, όταν  απλά μπορούσαν να γίνονται διαδικτυακά, χωρίς ταλαιπωρία, κίνηση, ανέβα-κατέβα-λόφους, εκνευρισμό κλπ.

Δεδομένων των συγκυριών άρχισα λοιπόν να εργάζομαι από το γραφείο στο σπίτι μου. Και ήταν όλα καλά. Δεν είχα όση δουλειά είχα συνηθίσει να έχω, αλλά ήταν ποιοτική και επειδή τόσα χρόνια έγραφα σε δεκάδες μηνιαία περιοδικά έμοιαζε ένα χαλαρό διάλειμμα. Προφανώς ο τζίρος ήταν μικρότερος, αλλά ισοφάριζα με το γεγονός ότι δεν είχα τα έξοδα κίνησης ούτε  και αυτή της παράστασης, κάθε μέρα στο γραφείο.

Αλλά όπως σε όλα τα πράγματα, του ευτυχισμένου πρώτου καιρού, επακολούθησε η φυσική φθορά. Κατ’αρχήν υπήρχαν πολλοί απρόσμενοι περισπασμοί, που αφορούσαν στην λειτουργία τους σπιτιού και της οικογένειας και που παρενέβαιναν στον ειρμό μου. Περισπασμοί υπάρχουν συνεχώς και στις εταιρείες, αλλά αφορούν στο εν λόγω αντικείμενο. Εδώ όμως χτύπαγε το τηλέφωνο του σπιτιού, μέσα  «Τάκη μπορείς να το πιάσεις γιατί είμαι στο μπάνιο;» «Φυσικά» και μετά επέστρεφα στο γραφείο και ήμουν σε φάση…»τι έκανα τώρα μόλις;».

Χτυπούσαν τα κουδούνια οι κούριερς (για δουλειά του γραφείου) άρχιζε να γαυγίζει ο σκύλος και έβγαιναν όλοι να δουν τι γίνεται, τηλεφωνούσαν συγγενείς, με ρωτούσαν τι θέλω να φάω το μεσημέρι, έπρεπε ξαφνικά –επείγον—να διαβάσω και να εξηγήσω ένα κείμενο Α’Λυκείου του Παπαδιαμάντη, μπερδευόντουσαν τα χαρτιά της δουλειάς με τους λογαριασμούς και ψαχνόμουν … Εξελίχθηκε δύσκολο να οργανώσω τα δύο ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο.

Επίσης  οι επαγγελματικές σχέσεις και συναλλαγές, συχνά μπορεί να ανεβάσουν τους τόνους, να διαπληκτιστώ με κάποιο συνεργάτη, να κοπανήσω το τηλέφωνο, να χάσω μία δουλειά και να πω κανένα γαλλικό. Σε όλα αυτά συμμετείχε, ερήμην τους, όλη η οικογένεια. Αυτό που λέμε δηλαδή, «είχα μια δύσκολη ημέρα στο γραφείο, να πάω σπίτι να χαλαρώσω» δεν ίσχυε. Σπίτι και γραφείο ήταν ένα. Τα προβλήματα του σπιτιού με ακολουθούσαν στην δουλειά και τούμπαλιν. Και όλα αυτά εναλλάσσονταν απρόβλεπτα δημιουργώντας συχνά ένα κομφούζιο.

Μπορεί να κάνεις γυμναστική στο σπίτι, αλλά άλλη δουλειά θα κάνεις στο γυμναστήριο. Μαθαίνεις, έχεις ανταγωνισμό, κίνητρο. Μπορεί να έχεις έναν γυμναστή στο Skype η σε βίντεο αλλά άλλο να τον έχεις δίπλα σου. Είναι ο ίδιος παραλληλισμός και βέβαια σε επίπεδο επικοινωνίας με άλλους και άλλες. Το γραφείο μου στο σπίτι σιγά-σιγά γινόταν όλο και πιο μοναχικό. Απομονωνόμουν μπροστά στην οθόνη με το κινητό δίπλα, συνομιλούσα με λίγο θολές εικόνες ανθρώπων και παραμορφωμένες φωνές στο Skype κτλ. Υπήρχαν πολλές παρεμβάσεις ανάμεσα στον πομπό και στον δέκτη. Καμία σχέση με την αμεσότητα της διαπροσωπικής επικοινωνίας.

Όταν δεν είσαι λοιπόν ικανοποιημένος, θέλεις να αποδράσεις. Η κουζίνα είναι το πιο κοντινό σημείο και το ψυγείο η ευκολότερη αλλαγή παραστάσεων. Σε μια στρεσσογόνο κατάσταση όπου εσύ θέτεις τους κανόνες θα αναζητήσεις άμεσες απολαύσεις τσιμπώντας, κάτι, στη ζάχαρη και τα γλυκά, στο αλκοόλ, στο τσιγάρο η θα πεις θα κάνω ένα μπρέικ, θα δω λίγη τηλεόραση. Συνήθεις που όταν γίνονται καθημερινές έχουν επιπτώσεις.

Στις εταιρείες κάπνιζα σπάνια—γιατί απαγορευόταν και το ξεχνούσα. Σπίτι όμως οι ποσότητες όλο και αυξάνονταν μέρα-με-τη-μέρα. Το αυτό και με το ποτό. Απέκτησα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μαγειρική, παρακολουθούσα και τους σεφ το πρωί καμιά φορά και σύντομα βρέθηκα να περνάω περισσότερη ώρα στην κουζίνα και μάλιστα έκανα grande cuisine αφού σκεφτόμουν να αρχίσω να γράφω πιο ειδικά για το θέμα.

Τις σκέψεις μου αυτές διέκοψε απότομα ένα πέσιμο, με το οποίο ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα φτάσει τα 108 κιλά (από 80 κανονικά), ήμουν μέρες αξύριστος με τα ίδια ρούχα—η φόρμα γυμναστικής η πυτζάμα,  ότι μύριζα τσιγάρο και ποτό, ότι είχα χάσει κάθε επαφή με την αγορά—είχαν φύγει και πολλοί συνεργάτες μου στο εξωτερικό—η παραγωγικότητά από δέκα άρθρα τον μήνα και την διεύθυνση δύο περιοδικών, είχε πέσει στο μηδέν, ότι είχα μεταλλαχθεί σε ένα υπέρβαρο urban ερημίτη.

Αντέδρασα έκανα στροφή  στο fitness και στην υγιεινή διατροφή. Ανέκτησα ένα σωστό βάρος και μία καλύτερη φυσική κατάσταση  και μέσα σε μία πολύ αντίξοη αγορά, άρχισα εκ νέου να δραστηριοποιούμαι. Οι καρποί των προσπαθειών μου από το καλοκαίρι ευδοκίμησαν και είχα ξεκινήσει και ξαφνικά έγινε αυτό! Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός. Και νέα οικονομική κρίση χειρότερη από την προηγούμενη. Και η τηλε-εργασία μονόδρομος…

Ελπίζω να μην κρατήσουν ο κορoνoϊός ούτε να επακολουθήσει κρίση. Εγώ αυτό. Γιατί για το θέμα της τηλε-εργασίας, πολλές εταιρείες έχουν άλλη γνώμη. Κρατώντας τους συνεργάτες σπίτι τους, γλυτώνουν πολλά λειτουργικά έξοδα σε γραφεία, εξοπλισμό κτλ, δικαιολογούν μείωση αποδοχών καθώς δεν υπάρχουν μεταφορικά και διατηρούν χαλαρές τις σχέσεις μέσω Skype, ανάλογα με το πώς τους εξυπηρετεί και αυτό αν δεν τους καλύπτει απλά η Τεχνητή Νοημοσύνη και μόνο.

Αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε και την παγκόσμια πολιτική ηγεσία να πραγματοποιεί Συναντήσεις Κορυφής, πού άλλοτε θα γίνονταν στο Νταβός η στις Βρυξέλλες μέσω Zoom η Webex, με τον οικοδεσπότη να κάθεται μπροστά από την οθόνη με την πλάτη ελαφρώς γυρισμένη τρία-τέταρτα για να φαίνεται προφίλ στο πλάνο. Είναι η ίδια λογική. Αλλά τώρα βέβαια επειδή το επιβάλλουν οι συνθήκες. Βέβαια γιατί να βρίσκεσαι αδιάκοπα στο αεροπλάνο και να παλεύεις συνέχεια με τζετ-λαγκ όταν μπορείς να είσαι στο Οβάλ Γραφείο ή στο Ματινιόν που είναι αντίστοιχα οι κατοικίες των εν λόγω Προέδρων πχ και να φαίνεσαι μία χαρά με το σακάκι σου και από κάτω να φοράς την πυτζάμα σου, αφού δεν φαίνεται στο πλάνο και το γραφείο είναι πέντε πόρτες από την κρεβατοκάμαρά σου.

Οπως πχ στο επίσημο διάγγελμα μέσω Skype της Γιάννας Αγγελοπούλου για την 25^η Μαρτίου, η οποία ήταν άψογη στο πλάνο με ένα Chanel  σακάκι, όπως συνήθως και από κάτω φορούσε ένα τζιν, όπως διέρρευσε μετά, ενώ είχε ξεχάσει πάνω στο γραφείο της ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερό. Aπό το ψυγείο της κουζίνας της προφανώς.

Τώρα δεν θα μακρηγορήσω επ’αυτού, ούτε για τις πρόσφατες αποφάσεις του Eurogroup, μέσω τηλεδιάσκεψης και αν θα ήταν διαφορετικές διά ζώσης και όχι καρέ-καρέ, να μην κοιτάζει δηλαδή ο ένας τον άλλο en face. Aπλά ήθελα να πω ότι σε εμένα η τηλε-εργασία δεν λειτούργησε διόλου θετικά μακροπρόθεσμα. Με τα κάποια πλεονεκτήματά της βέβαια…

Διαβάστε ακόμα: Παγκόσμια ύφεση; Ιδού μια πρωτότυπη ανάλυση για την αποφυγή της.

TAGS :
COVID-19 εργασία Κορονοϊός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook