Η ζωή δεν είναι πρόβα

Ο ρόλος των κυβερνήσεων και των ηγετών είναι να προστατεύουν αυτούς που εκπροσωπούν. Όχι να τους ρίχνουν στην αρένα να φαγωθούν μεταξύ τους. Φωτογραφία: Araknoid/flickr

All the world’s a stage,

And all the men and women merely players;

(W. Shakespeare)

Το αντικείμενο της δουλειάς μου τα τελευταία 10 χρόνια είναι η κοινωνιολογική και θεραπευτική προσέγγιση του θεάτρου. Στο θέατρο δουλεύουμε με την ανάλυση τόσο του χαρακτήρα που μας ενδιαφέρει όσο και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αυτός ζει και αλληλεπιδρά. Η ανάλυση είναι απαραίτητη στον ηθοποιό, γιατί έχει πάντα την ανάγκη να δικαιώσει το χαρακτήρα που υποδύεται. Εξίσου απαραίτητη είναι και στο θεραπευτικό πλαίσιο, για να κατανοήσουμε την ανάγκη του θεραπευόμενου να δικαιωθεί. Δεν είναι δόκιμο να επιχειρήσω να αναλύσω τον χαρακτήρα του Πρωθυπουργού, δεν έχω επαρκή δεδομένα άλλωστε. Θα παραθέσω όμως τις σκέψεις μου σε ό,τι αφορά το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο έλαβε χώρα η διαπραγμάτευση των τελευταίων μηνών, επιχειρώντας να απαντήσω στο γιατί βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν.

Παρότι ζω καταστάσεις που δεν είχα φανταστεί ποτέ για αυτήν τη χώρα, προσπαθώ να αισιοδοξώ και να πιστεύω ότι δεν είναι αργά για να αποτραπεί ο διχασμός που προκάλεσαν οι ενέργειες της κυβέρνησης. Ξεκινώντας από εμένα την ίδια, προσπαθώ να συγκρατήσω το θυμό και την απελπισία μου για τη σημερινή κατάσταση: κάτοικοι του ίδιου χωριού, εξίσου απελπισμένοι έρχονται στα χέρια, συνταξιούχοι διαπληκτίζονται στις ουρές των ΑΤΜ περιμένοντας για τα χρήματα που τους αναλογούν, οι διαδικτυακές αψιμαχίες είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Σε τέτοιες καταστάσεις, δυστυχώς, ο κόσμος διχάζεται και παθιάζεται.

Ο ρόλος των κυβερνήσεων και των ηγετών είναι να προστατεύουν αυτούς που εκπροσωπούν. Όχι να τους ρίχνουν στην αρένα να φαγωθούν μεταξύ τους. Αυτονόητα πράγματα για τον 21ο αι. θα περίμενε κάποιος. Όχι, όμως, στην Ελλάδα του 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας φαινόταν να έχει τη στόφα ενός ηγέτη. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος μεταξύ άλλων, που κατάφερε να οδηγήσει ένα κόμμα του 3% στην εξουσία. Μέσα στην τύχη του να γίνει πρωθυπουργός τόσο νέος, ταυτόχρονα ήταν και άτυχος – αν υποθέσουμε ότι πιστεύουμε και στην τύχη πέρα από τις ικανότητες. Κι αυτό γιατί είχε να αντιμετωπίσει πολλά.

Πρώτο μέτωπο ο ΣΥΡΙΖΑ: ένα κόμμα που του οφείλει πολλά, γιατί δεν θα είχε έρθει ποτέ στην εξουσία χωρίς εκείνον. Είναι αναμενόμενο ο ίδιος να μην επιθυμεί να διασπάσει το κόμμα που τον ανέδειξε. Είναι, όμως, και δύσκολο να μπορέσει να ικανοποιήσει τους πάντες, εφόσον οι επιδιώξεις τους για την πορεία της χώρας είναι αντικρουόμενες. Όσο ικανός κι αν υποθέσουμε ότι είναι αυτός ο χαρακτήρας, μάγος δεν είναι. Ο θυμόσοφος λαός μας έχει προειδοποιήσει για το τι συμβαίνει όπου λαλούν πολλά κοκόρια. Δεύτερο μέτωπο η Αντιπολίτευση: Ανέμεναν μία συμφωνία, όχι για να την στηρίξουν όπως όλοι ελπίζω ότι θα θέλαμε, αλλά μάλλον για να την υπονομεύσουν. Η πλειοψηφία τους ήθελε πίσω τις καρέκλες της – έξι μήνες τώρα τις έχουν χάσει και δεν ξέρουν πού να ξαποστάσουν.

Για εμένα, η στάση της Αντιπολίτευσης την περίοδο της διαπραγμάτευσης ήταν τουλάχιστον απογοητευτική. Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, ωστόσο, μάλλον δεν υπάρχει χρόνος για αποτίμηση αυτής της στάσης. Είναι βέβαιο, όμως, πως η ιστορία θα τους κρίνει αυστηρά. Τρίτο μέτωπο οι εταίροι, οι δανειστές, οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Ήταν τόσο θυμωμένοι και αποφασισμένοι – για λόγους που θα πρέπει να αναλυθούν ξεχωριστά – που από μόνο του, ως μέτωπο, αποδείχτηκε απροσπέλαστο με όλες τις δυσμενείς για την Ελλάδα συνθήκες. Κι ακόμα κι αν το δημοψήφισμα φαίνεται ότι τους απογοήτευσε, τους προβλημάτισε ή τους θύμωσε, η κίνηση αυτή από τα όσα έχουν διαμορφωθεί μέχρι τώρα ίσως να τους διευκολύνει αφάνταστα. Γιατί αποκαλύπτει μια πραγματικότητα απελπιστική: πως σε κάθε περίπτωση τους έχουμε ανάγκη.

Και εδώ θέλω να καταλήξω: η απελπισία δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Όπως πολλοί από εμάς τους πολίτες αισθανόμαστε απελπισμένοι τώρα που βλέπουμε ότι μάλλον τα χάνουμε όλα, έτσι πιθανολογώ ότι αισθάνθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας. Γι’ αυτό κι έπαιξε το λάθος χαρτί, τη λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο. Ο διχασμός στον οποίο έχουν κάθε λόγο να ποντάρουν όσοι επιθυμούν την κατάρρευση της χώρας, αλλοιώνει όχι μόνο την κοινωνία αλλά και τη διαπραγμάτευση. Ο Τσίπρας από ένα σημείο και μετά άρχισε να πελαγοδρομεί. Και μαζί με αυτόν βρεθήκαμε κι εμείς μεσοπέλαγα με τα σωσίβια δυστυχώς να μη φτάνουν για όλους.

Δυστυχώς, για αυτήν την περίσταση- όπως και για τόσες άλλες- η ζωή δεν είναι πρόβα, αλλά παράσταση. Ο μοιραίος χαρακτήρας σε αυτό το έργο βρέθηκε να παίζει με ένα σενάριο που δεν είχε διαβάσει και, ξαφνικά, εμείς οι κομπάρσοι έχουμε αναλάβει να σώσουμε την παράσταση. Χωρίς υποβολέα, χωρίς δοκιμή, χωρίς εμπειρία.

Ο ίδιος ζητάει το ΟΧΙ. Επιδιώκει άραγε την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της αριστερής παρένθεσης; Ή θεωρεί πως παίρνοντας το ρίσκο να βγάλει τη χώρα από το ευρώ έχει μια τελευταία ελπίδα να σώσει το πλοίο που βουλιάζει αύτανδρο; Σε κάθε περίπτωση οφείλει να θυμάται πως η επιλογή για την προοπτική μιας χώρας υπερβαίνει τα προσωπικά ρίσκα που είναι έτοιμος να πάρει ο καθένας για τον εαυτό του. Ίσως, λοιπόν, να του κάνουμε χάρη, αν ψηφίσουμε ΝΑΙ. Ίσως να τον βγάλουμε από τη δυσάρεστη θέση να γραφτεί στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έβγαλε τη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι επειδή το θέλησε, αλλά επειδή δεν μπόρεσε να το αποτρέψει, μην έχοντας ως φαίνεται δυνατά στηρίγματα. Το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμα. Καθένας από εμάς παίζει ένα ρόλο σε αυτήν τη συνθήκη. Και η Κυριακή θα είναι κορυφαία του στιγμή. Ας κάνει λοιπόν ό,τι νομίζει σωστότερο, καθοδηγούμενος από το αίσθημα ευθύνης που επιβάλλει η περίσταση.

Από τη Δευτέρα θα είμαστε πάλι όλοι μαζί, με την ελπίδα ότι έχουμε σώσει την Ελλάδα. Και με την ελπίδα ότι η Ευρώπη δεν θα απογοητεύσει για άλλη μια φορά την εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών που ακόμα πιστεύουν στην ένωση των λαών. Καλή τύχη στην πατρίδα μας.

Καλή τύχη στην Ελλάδα.

Διαβάστε ακόμη: Κερδίζοντας χρόνο με ένα “ναι”…

TAGS :
grexit Δοκαστάκη Ελλάδα Ευρώπη θέατρο Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook