ν/σ Μενδώνη για την ελληνική μουσική: Αστεία η επιβολή αλλά θα μπορούσε να εφαρμοστεί οικειοθελώς 
O Κώστας Μπακογιάννης στο Andro: μια μαραθώνια συνέντευξη για όλα 
Γιατί πρέπει να είσαι διάσημος για να πάρεις «εύκολα» την ελληνική ιθαγένεια; 
Αλήθεια τώρα, κουράζονται οι πολιτικοί; 
Έχει δικαίωμα η οργανωμένη πολιτεία να πέφτει από τα σύννεφα; 
Η θεωρία των παιγνίων made easy. Τόσο easy που είναι και για το σκύλο του Φράνκι.
Η βασική υπόθεση εργασίας μου δεν -ΔΕΝ- είναι ούτε ότι η (βαρουφακική/τσιπρική) λογική της βάσει θεωρίας-των-παιγνίων-made-easy “πολιτική διαπραγμάτευση” θα οδηγούσε σε λύση. Ούτε ότι κάποιας μορφής επένδυση σε “ευρωπαϊκή ιδέα” ή συνοχή ή ό,τι αντίστοιχο από πλευράς των “εταίρων” (δηλαδή της Γερμανίας) θα δημιουργούσε κλίμα λύσης.
Γιατί το λέω αυτό: Διότι οι δικοί μας, όταν λένε “πολιτική λύση”, δεν συνειδητοποιούν ότι άμα κάτι αποφασιστεί από πάνω (“πολιτικά”), πάλι θα οφείλει να εφαρμοστεί επί του πεδίου, δηλαδή στους ανθρώπους -φορολογούμενους, εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους (ναι, και στους ανέργους: ΦΠΑ πληρώνουν κι αυτοί). Και εκεί…
Ενώ οι έξω έχουν προ πολλού προσπεράσει τους ψαλμούς στην Ευρωπαϊκότητα (υποδειγματικός ο Timothy Garton Ash στον Γκάρντιαν και ο J.Toetz στον ηλεκτρονικό Σπίγκελ, αλλά “είναι ελίτες” που θά ‘λεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου) και στρέφονται στο στενό εθνικό/γερμανικό-και-όχι-μόνο συμφέρον. Συν, στα ψηφαλάκια – τα δικά τους, όχι τα δικά μας.
Ούτε βέβαια πίστεψα ποτέ ότι οι πολιτικές νομενκλατούρες – η δικιά τους, πολύμορφη και πολυκέφαλη, η δικιά μας όπως τη βλέπουμε να μπουσουλάει επίσης πολυδιασπασμένη – θα σκέφτονταν ποτέ το κόστος σε ανθρώπινο πόνο και ανασφάλεια και αδιέξοδα από μια “ρήξη”. Όχι: η υπόθεση ερμηνείας μου των όσων συμβαίνουν τώρα που είμαστε μπροστά στην τελική ευθεία είναι πως η πολιτική επένδυση που έγινε τους τελευταίους μήνες σε πολιτικό κεφάλαιο -της ‘Ανγκελας Μέρκελ (σε αντιπαράθεση, ακόμη-ακόμη, με τον Σόιμπλε) και του Αλέξη Τσίπρα (αντίστοιχα, απέναντι σε λογικές Λαφαζάνη και Λαπαβίτσα – ακόμη περισσότερο όμως Ζωής που ξεφεύγει …) – είναι τόσο μεγάλη, τόσο ευρεία, ώστε για λόγους αυτοσυντήρησης και μόνο θα δώσουν την έσχατη μάχη για να μην υπάρξει ρήξη. Ακόμη. Τώρα.
Προσοχή, όμως, διότι η διαβόητη “συμφωνία”, περί της οποίας μέχρι την τελική πράξη του δράματος ο λόγος, θα είναι όσο πάει το πράγμα όλο και πιο ρηχή. Επιφανειακή. Μίζερη. Αδιέξοδη. Και ως εκ τούτου… μη εφαρμόσιμη. Προσωρινή.
Διαβάστε ακόμα: Και τώρα τι θα γίνει; Την απάντηση δίνει ο καθηγητής Αριστείδης Χατζής.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
