14463500594_8bcf626046_b

“Μην ανησυχείς Μάριο”, μοιάζει να λέει ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι: “Δεν χρειάζεται να συμμετάσχεις σε νέα αναδιάρθρώση του χρέους μας. Απλώς θα φορολογήσουμε λίγο παραπάνω την ιδιωτική οικονομία για να χρηματοδοτήσουμε το μπόνους των δημοσίων υπαλλήλων”. Credit: flickr – EU Council Eurozone

Καλημέρα! Πριν καιρό έγραψα στο facebook: «Είμαι ο Μέσος Πολίτης, γιος του Σιωπηλού, το γένος Σκλάβου. Αναλαμβάνω όλες τις ευθύνες, κάθε φόρο και πληρώνω παγκουί. Τη ρύθμιση ταρίφας του ταξί. Τα 78 εκ. των ενστόλων. Τα λογιστικά αγροτών, το επιδοτούμενο πετρέλαιο, το αφορολόγητό τους. Τα πρόστιμα μη-καταβολής ΦΠΑ, που τον έχω ήδη πληρώσει. Τα ακριβά φάρμακα, να γίνεται τζίρος. Το μισθοδικίο των δικαστικών. Τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια, τις άγαμες θυγατέρες, τους σχολικούς τροχονόμους, τα 62 εκ. αποσπασμένων σε γραφεία, τους αιώνιους φοιτητές. Την επαναφορά των συντάξεων στα παλιά επίπεδα. Τους επίορκους και το μισθό τους. Τα προϊόντα παράνομων εισαγωγών με αισχροκέρδεια και χωρίς ελέγχους. Τα τοκοχρεωλύσια του εθνικού ή των διμερών χρεών. Τις επαναπροσλήψεις όλων των υπαλλήλων. Τις πρόωρες συντάξεις των 40άρηδων για πενήντα χρόνια ακόμη. Τα κενά από τη φοροδιαφυγή. Τις επιδοτήσεις μεταφορών, αμυντικών βιομηχανιών, μικρομεσαίων. Τις ζημιές από ακαδημίες, στρατόπεδα, πανεπιστήμια σε κάθε πόλη, για να ζουν ενοικιαζόμενα και σουβλατζίδικα. Πληρώνω διπλά τις υπηρεσίες για τις οποίες έχω δώσει φόρους, αλλά δεν τις απολαμβάνω (αποχέτευση, αθλητισμό, καθαριότητα, σχολεία). Γιατί μπορώ! Ελάτε, μην σπρώχνεστε. Ξέρετε άλλον σαν κι εμέ;».

Έξω από τα αστεία, η κατάσταση είναι δραματική με την υπερφορολόγηση. Κανείς, μα κανείς, από όσους πολιτικολογούν στη χώρα –πολίτες, κόμματα και σωτήρες– δεν μπορεί να συλλάβει ποιο είναι το πρόβλημα με τη φορολογία. Να το πούμε απλά;

Πρώτον, ενώ ξέρουμε ότι σήμερα το 1/3 του ενεργού δυναμικού της χώρας συντηρεί τις όποιες κοινωνικές δομές για τα υπόλοιπα 2/3 (άνεργοι, εποχικά απασχολούμενοι κλπ), δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για το πώς θα αυξηθεί η φορολογική βάση στο μέλλον –δηλαδή πώς, πρακτικά, θα αντιμετωπίσουμε τα εξής: υπογεννητικότητα, ελάφρυνση ειδικών ομάδων, κόστος κλιματικής αλλαγής, κίνητρα επιχειρείν στους εξαγωγικούς τομείς, ΕΕ και δημόσιες επενδύσεις μόνο με αυστηρή και άμεση απόδοση, επιμόρφωση ανέργων σε νέα επαγγέλματα και τομείς, μόνον άμεσα ανταποδοτικούς φόρους από κάθε φορέα (Δήμο κλπ), μακροχρόνιο εξαγωγικό σχέδιο κλπ).

Όσο δεν διατυπώνεται αυτό το σχέδιο, σας βεβαιώ ότι η χώρα όσους φόρους και αν συλλέξει, θα είναι σαν να τα ρίχνει σε μια μαύρη τρύπα-πηγάδι και ποτέ αυτά τα χρήματα δεν θα επιστρέφουν σε τίποτε και κανέναν.

«Η φορολογική επιβάρυνση του μέσου Έλληνα εργαζόμενου το 2013 ήταν στο 41,6% του εργατικού κόστους, ενώ στο σύνολο του ΟΟΣΑ ήταν 35,9%».

Επιπρόσθετα, οι φόροι αυτοί δεν προορίζονται για να δημιουργήσουν αναγκαίες πρότυπες δομές (νηπιακοί σταθμοί για άνεργεες μητέρες, κοινοπραξίες ανέργων προς outsourcing Δήμων κλπ), που θα βοηθούσαν κοινωνικά, οικονομικά, και θεσμικά όλη την κοινωνία. Οι φόροι είναι το άγχος του Υπ. Οικονομικών κάθε μήνα, σε ένα κράτος που απλώς «πληρώνει τα σπασμένα».

Δεν διαφωνώ με το ότι η χώρα πρέπει να εισπράττει φόρους, για να «παράγει» και να προσφέρει υπηρεσίες με βάση το κοινό καλό. Δεν είμαι από τους υπεύθυνους-ανεύθυνους «δεν πληρώνω» (… αλλά «τα θέλω όλα να μου σερβίρονται στο χέρι»). Δέχομαι ότι ο φόρος αλληλεγγύης στο μισθό μου, προς τους ανέργους, είναι μια κοινωνική ανάγκη που πρέπει όλοι με αγάπη να στηρίξουμε. Καταλαβαίνω ότι οι πόλεις μας, χωρίς εύκολα δανεικά πια, πρέπει να μας δώσουν κοινωφελείς υπηρεσίες από τους φόρους. Γνωρίζω ότι είμαστε μια πτωχευμένη χώρα και, όπως συμβαίνει στις «ζημιές», όλοι μαζί βάζουν πλάτη (σπίτι, παρέα, εταιρεία, κλπ). Αλλά κάπου τα λεφτά να πιάσουν τόπο…

Δεύτερον, οι φόροι εισπράτονται χωρίς να αλλάζει πραγματικά το cost-structure του κράτους και των φορέων/οργανισμών που το απαρτίζουν. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις αρχές του 2013, στην Ευρώπη των 28, η φορολογία ήταν το 39,4% του ΑΕΠ σε μέσο όρο. Αλλά στις περισσότερες χώρες γίνεται προσπάθεια να «επιστρέφει» σωστά πίσω στον πολίτη, πριν κατασπαταληθεί σε έξοδα-κόστη λειτουργίας. Αυτό με ενοχλεί, δεν το αντέχω ούτε ως σκέψη.

Διαβάστε ακόμα: Ποιός είναι ο μόνος ρόλος που απόμεινε στα Ελληνικά Πανεπιστήμια;

Δεν αντέχω να συζητώ στο σπιτικό μου ακόμη και την τιμή στα χαρτομάντιλα ή το πώς θα μειώσω το εβδομαδιαίο σουπερμάρκετ κατά 20 ευρώ (για να βγάλω πέρα τις δραστηριότητες των παιδιών) και το κράτος να είναι απαθές. Δεν αντέχω στη σκέψη ότι η ανεργία στο 27% έχει στοιχεία μονιμότητας (λόγω της επένδυσης του δυναμικού σε τομείς και γνώσεις που σήμερα είναι ανεπίκαιρες, είτε εξαιτίας του παγκόσμιου πόλεμου τιμών), και να διαβάζω ότι με τους φόρους-συνεισφορά μας, σχεδιάζουν να δώσουν Bonus έως και στο 85% των Δημοσίων Υπαλλήλων το 2015. Μυαλό δεν βάζουμε;

Όσο και να «στίψει» το κράτος τον φορολογούμενο, όσο και να πετύχει έσοδα βάσει των σχεδίων, δεν υπάρχει κάποιος να τους πει ότι, επειδή έχουμε μπροστά μας το άγνωστο, πρέπει να δημιουργούμε αποθεματικό για να ενισχύουμε δομές που θα φέρουν έσοδα από εμπόριο, εξαγωγές, συνεργασίες, κοινοπραξίες; Έχουμε φτάσει σε φορολογία μισθωτών ιδιωτικού τομέα με άμεσους και έμμεσους φόρους το 59% του εισοδήματος, οι εταιρείες αντιμετωπίζουν τόσα στρατηγικά προβλήματα και η Ελλάδα θέλει να επιβραβεύσει (ΓΙΑΤΙ;) το 85% των δημοσίων υπαλλήλων, περίπου 550. 000 άτομα; Δεν καταλαβαίνει κανείς πού βρισκόμαστε; Α, κριτήριο για την παροχή bonus θα είναι η απόδοση κάθε υπαλλήλου το 2014, τα προσόντα και η θέση ευθύνης του κάθε υπαλλήλου, δηλαδή αν κάνει… τα basics στη δουλειά του!

Τρίτον, η υπερφορολόγηση είναι άδικη, γιατί πνίγει νέες ιδέες, δράσεις και επιχειρηματικές κινήσεις που (εξ ανάγκης) θα τροφοδοτηθούν από τις πενιχρές οικονομίες των πολιτών. Δεν θα έχουν όλοι funds και τραπεζικά μονοπάτια… Το 2013 η Ελλάδα είχε μια από τις υψηλότερες φορολογίες στην εργασία, κατατασσόμενη στην 11η θέση μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ. Οι φόροι στοχεύουν, εν πολλοίς, να κρατήσουν το κράτος-δομή ως έχει (ακριβό) και, το πιο σημαντικό, δεν έχουν ανταποδοτικότητα στη ζωή του πολίτη, γιατί ακόμη το έσοδο από την κοινωνία μαζεύεται κεντρικά και όχι εκεί που η κοινωνία χρησιμοποιεί υπηρεσίες και αγαθά (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Διαβάστε ακόμα: Γιατί με ξέρει η Google και όχι το κράτος μου;

Αν υπολογίσουμε τι λαμβάνει η κοινωνία σε αντάλλαγμα γι’ αυτά που πληρώνει, τότε η σύγκριση είναι δραματικά εις βάρος των φορλογουμένων και των εργαζομένων. Και όσο η φοροδιαφυγή υφίσταται σε τόσο υψηλά νούμερα, πρέπει να πληρώνουμε τις υπηρεσίες και πόρους που αξιοποιεί ο κυρ-εξυπνάκιας που κλέβει. Η φορολογική επιβάρυνση του μέσου Έλληνα εργαζόμενου το 2013 ήταν στο 41,6% του εργατικού κόστους, ενώ στο σύνολο του ΟΟΣΑ ήταν 35,9%. Παράλληλα, οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν οι Έλληνες ήταν 34,4% του εργατικού κόστους, ενώ ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι μόλις 22,5% (φανταστείτε πόσο πιο ακριβό κοστολογείται και το εμπορευόμενο προϊόν…).

«Η ανεργία είναι στο 27% και με τους φόρους-συνεισφορά μας σχεδιάζουν να δώσουν bonus έως και στο 85% των Δημοσίων Υπαλλήλων το 2015».

Η αντιφατική και κάθε δυο χρόνια τροποποιούμενη φορολογική πολιτική κάνει ένα κορυφαίο λάθος. Αντί να «ξεσκεπάσει» τα κακά της μοίρας μας (τον κυριούλη που θέλει να ’χει δέκα διαμερίσματα, τα μαύρα χρήματα, τις παράνομες εισαγωγές), αντί να φτιάξει μόνιμους κανόνες ισοτιμίας και εξυπηρέτησης αναγκών (όχι απλώς συγκέντρωσης χρημάτων), ενώ υπάρχουν εργαλεία, τεχνολογικές λύσεις, κριτήρια κλπ. αντιμετωπίζει κάθε πολίτη σαν μονάδα «αρμέγματος» και όχι σαν μονάδα που θα αποδώσει οφέλη για την εθνική οικονομία και τους πολλούς!

Οι γραφειοκράτες αγνοούν τι σημαίνει opportunity cost και την οικονομική θεωρία στην πράξη. Όταν η φορολογία ενός μισθωτού με οικογένεια και δύο παιδιά είναι το 44,4% του εργατικού κόστους, αφενός δεν του αφήνεις περιθώρια να μεγαλώσει με ανάσα τα παιδιά, ή να καλύψει βασικές ανάγκες, και αφετέρου τον εμποδίζεις να «επενδύσει» σε δράσεις που θα φέρουν μακροπρόθεσμο όφελος για όλους (πχ. προσωπική εταιρεία, επένδυση στη μόρφωση των παιδιών (και δεν εννοώ ιδιωτικά σχολεία), επιμόρφωση δική του κλπ.

Ως πολίτης έχω συνευθύνη και διάθεση να βοηθήσω τη χώρα μου. Ως οικονομική μονάδα αναγνωρίζω ότι πρέπει να εισφέρω για κοινές καλές υπηρεσίες, για τους συμπολίτες, τα παιδιά μας, εμάς. Ως επαγγελματίας καταλαβαίνω ότι δεν είναι οι φόροι αυτοί καθεαυτοί το πρόβλημα, αλλά η απόδοση… που δεν έχουν, και δεν είναι καθόλου σύμφωνη με τις ανάγκες της εποχής και τη νέα πραγματικότητα. Αλλά σκέπτομαι συχνά ότι δεν κάνουμε όλοι τις ίδιες θυσίες, ότι δεν αλλάζουμε δομές και συνήθειες και ότι οι φόροι μας δεν «πιάνουν τόπο». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!

Διαβάστε ακόμα: Δυο αδέλφια που γράφουν Ιστορία με τις εφαρμογές τους

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top