Αλήθεια τώρα, κουράζονται οι πολιτικοί;

Ύφος κουρασμένο. Η Τζασίντα Αρντέρν μας πείθει πως δεν έχει άλλες δυνάμεις (φωτογραφία: Skynews).

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Τζασίντα Αρντέρν. Θα μπορούσε να είναι το απόλυτο τρολάρισμα προς ένα δημόσιο πρόσωπο, αν δεν ήταν (που είναι) μια ειλικρινής παραδοχή που οδηγεί -αναπόφευκτα- και σε παραίτηση. Η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας ανακοίνωσε πως αισθάνεται κουρασμένη ως εκ τούτου αποχωρεί από τον θώκο της.

Μήπως έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη δικαίωση του Κώστα Καραμανλή που λίγο πριν από την εκλογική αναμέτρηση του 2009, είχε δηλώσει «κουρασμένος» σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Real News; Εκείνος ο χαρακτηρισμός που ο ίδιος έδωσε στον εαυτό του, τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα, ενώ χρησιμοποιείται κατά κόρον απ’ όσους μιλούν απαξιωτικά προς το πρόσωπο του.

Αλήθεια, κουράζονται οι πολιτικοί; Τι ακριβώς κάνουν που να τους προκαλεί τέτοιο σοβαρό κάματο, τον οποίο δεν μπορούν να αντέξουν με τίποτα; Εντάξει, δεν θα κλάψουμε μαζί τους και ούτε είμαστε υποχρεωμένοι ως πολίτες και ψηφοφόροι να τους συμπονέσουμε, αλλά, όχι, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι για έναν πολιτικό είναι ο ιδρώτας στη φανέλα του.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κανένας δεν κατέβηκε στο στίβο της πολιτικής υπό την απειλή όπλου. Ουδείς εξαναγκάστηκε να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη καριέρα. Κάποιοι εξ αυτών παράτησαν το επάγγελμά του κι άλλοι (φευ, όχι λίγοι) δεν είχαν καν επάγγελμα, οπότε είδαν φως και μπήκαν ή, μάλλον, ήταν προορισμένοι να μπουν κι απλώς ακολούθησαν το (οικογενειακό) πεπρωμένο τους.

Λαϊκισμός; Ενδεχομένως ναι, αλλά και εδραία πραγματικότητα. Οταν σκέφτεσαι για εργαζόμενους που κουράζονται σου έρχονται στο μυαλό οι οικοδόμοι, οι λιμενεργάτες, οι άνθρωποι που δουλεύουν στη βαριά βιομηχανία. Αυτοί, ναι, κάνουν καθημερινά κάτι που προφανώς τους εξουθενώνει σωματικά, σχεδόν απομυζά κάθε ίχνος της ζωτικότητάς τους. Κάνουν κάτι αντίστοιχο οι φίλτατοι πολιτικοί;

Για να είμαστε δίκαιοι, πολιτικός δεν μπορεί να γίνει ο καθένας μας. Αν και στις μέρες μας από την ελληνική Βουλή (και όχι μόνο) έχουν περάσει και άνθρωποι που υπό «κανονικές» συνθήκες δεν θα έπρεπε να περπατήσουν ούτε έξω από το κοινοβούλιο.

Παρά ταύτα, η ενασχόληση με την πολιτική σε υπουργικό -πολλώ δε μάλλον πρωθυπουργικό- είναι multitasking εργασία. Δεν είναι εύκολο πράγμα να έχεις στην πλάτη σου έναν ολόκληρο λαό και τις τύχες του. Οσο φιλόδοξος κι αν είσαι, όσο και αν μέσα σου κρύβεις έναν μικρό… Βοναπάρτη, δεν παύει αυτή η υποχρέωση να σε φέρνει σε κατάσταση ψυχικής, αλλά και σωματικής εξόντωσης.

Ομως, για ένα λεπτό: αν για να γίνεις απλός πολιτικός είναι μια απόφαση ολότελα προσωπική, για να γίνεις πρωθυπουργός χρειάζεται να διαθέτεις guts. Koινώς: να το λέει η… περδικούλα σου. Αλλιώς γιατί να μπεις σ’ αυτή τη βάσανο; Γιατί να βάλεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση πλήρους διαφάνειας; Το να είσαι πρωθυπουργός σημαίνει ότι ελέγχεσαι (ή μπορεί να ελεγχθείς) ακόμη και για τις εντελώς προσωπικές σου στιγμές.

Θα πρέπει να είμαστε ακριβοδίκαιοι διότι σε αντίθετη περίπτωση θα υποπέσουμε στο ίδιο λανθασμένο συμπέρασμα που καταλήγουν οι λογής λαϊκοί «δικαστές». Όχι, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Σε κανένα επάγγελμα ή λειτούργημα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Επομένως, όπως υπάρχουν πολιτικοί ταγοί που δεν ίδρωσαν τη φανέλα έτσι και υπάρχουν άλλοι που και έργο παρήγαγαν και διέθεσαν όλο το χρόνο της ζωής τους στην υπηρεσία του κοινού καλού.

Προφανώς, εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλου τύπου «κούραση» και όχι για την… κλασική που έρχεται στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε τα πιο δύσκολα επαγγέλματα που υπάρχουν στην εργασιακή πιάτσα. Οι πολιτικοί δεν είναι εναερίτες, αλλά υπάρχουν φορές που είναι αναγκασμένοι να κάνουν βήματα στον αέρα και το κενό να χαίνει από κάτω τους. Όσο για τους άλλους που απλώς κάνουν μια απλή promenande στα υπουργικά έδρανα, ε ας προσέχαμε εμείς που τους δώσαμε το δικαίωμα να το κάνουν.

Διαβάστε ακόμα: Να προσκυνήσω τον Κωνσταντίνο;

TAGS :
Κώστας Καραμανλής Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook