Της… νύστας τα καμώματα!

Ο Σωτήρης Κακίσης στην πισίνα του Ζαππείου (πίνακας του Γιώργου Σταθόπουλου)

Καλαμάτα 1975. Στη θάλασσα. Πρωτάθλημα τρίτης Εθνικής, η Βουλιαγμένη, οι Αιγυπτιώτες, η Καλαμάτα, ο Ηρακλής…

Ανεβαίνουν οι τρείς πρώτες ομάδες: στον ημι…τρελικό, μες στη νύχτα, μες σε μαύρο –κυριολεκτικά– σκοτάδι, χάνουμε από την Καλαμάτα. (Με αστεία, πολύ αστεία γκολ, θα σας τα διηγηθώ ίσως κι αυτά κάποτε. Κερδίσαμε όμως την επομένη τον Ηρακλή στον μικρό τελικό, κι ανεβήκαμε κι εμείς ως τρίτοι).

Ο Τελικός: πάλι νύχτα, σαν σε ξέφωτο στου λιμανιού τη μέση, Καλαμάτα-Αιγυπτιώτες. Φεύγει μόνος του ο Γιώργος ο Χριστοφίδης, ο Χρήστος νομίζω, ο αδελφός του, του πετάει την μπάλα, σε πολύ κρίσιμο σημείο του αγώνα μάλιστα. Τότε, ο τερματοφύλακας της Καλαμάτας συλλαμβάνει σχέδιο απίστευτο: κάνει υποβρύχιο!

(Σύνηθες στους μέσα παίκτες τότε, εντελώς αδόκιμο για τερματοφύλακες πάντα, κανονικά τρελό).

Ο Γιώργος φτάνει στα πέντε μέτρα, σταματάει, κοιτάει προς το τέρμα, δεν βλέπει ψυχή κάτω από τα δοκάρια. Ώσπου να γυρίσει να δει τι γίνεται, αν έχει σφυρίξει τίποτα ο διαιτητής, σαν γοργόνα ο Καλαματιανός αναδύεται, του παίρνει την μπάλα θριαμβικά, κι αποθεώνεται.

(Ο προπονητής τους, που τραβούσε μια στιγμή πριν τα μαλλιά του, αποθεώνεται κι αυτός μαζί. Κερδίζουν, και τρελαίνονται όλοι μαζί, από χαρά τώρα).

Ο Γιαννουρής λέει πως το ξανάκανε κι αυτός κάποτε –και το πέτυχε–, σε μια προπόνηση με τη φοβερή και τρομερή άλλοτε, γερμανική Σπαντάου. Το ξανάκανε γιατί τον είχε εντυπωσιάσει το εν λόγω κόλπο, κι ήθελε να δει αν θα ξανάπιανε.

Καλαμάτα, 1975, από αριστερά: Γιάννης Γιαννουρής, Τίνα Καμπάνη (η μεγάλη πρωταθλήτρια του Σκι), Σωτήρης Κακίσης.

(Κι ο Κώνστας ο μυθικός μας τερματοφύλακας του Εθνικού και της Εθνικής, θυμήθηκε που ζήτησε την μπάλα από τον Γιαννόπουλο κάποτε σαν να ’χε λήξει το ματς, κι εκείνος του την έδωσε, εν συγχύσει διατελών ο άνθρωπος).

Δηλαδή: το παράδοξο, η υπέρβαση στην απόλυτή τους έκφραση, κι οι άλλοι, οι αντίπαλοι, ξαφνικά με απορία, με πρόβλημα.

(Σαν στην αρχαία Σπάρτη: «Πεινάτε;», λέγανε στα παιδιά οι Έφοροι. «Κλέψτε για να φάτε. Αν σας πιάσουμε όμως, την πατήσατε. Αν τα καταφέρετε χωρίς να σας πάρει είδηση κανείς, με γεια σας, με χαρά σας)…

Δηλαδή: σημασία στα δύσκολα, στη ζωή, έχει η έμπνευση, η τόλμη, η αποφασιστικότητα. Το ίδιο, βέβαια, και στον αθλητισμό, το ίδιο στα παιχνίδια στο νερό μέσα. Αν η έμπνευσή σου κι η εκτέλεσή της είναι πραγματικά ιδιαίτερη, βραχυκυκλώνονται τα συστήματα, ο εχθρός. Αν καταφέρεις να ξαφνιάσεις τον αντίπαλό σου σωστά, δεν μπορεί, θα κερδίσεις.

(Ιδίως σήμερα, που όλα δουλεύουν αρκετές φορές δημοσιοϋπαλληλικά, με το κεφάλι κάτω, με τις καρδιές και τα μυαλά αιχμάλωτα, υπολειτουργούντα. Ιδίως σήμερα που το επιπλέον συνήθως λείπει, που το λίγο είναι ο θεός, η καθημερινότητά μας).

Θα μου πείτε: οι ομάδες δεν γίνονται όμως με τρέλα, με εμπνεύσεις της στιγμής. Γίνονται με δουλειά πολλή και πειθαρχία. Ναι, λέω κι εγώ. Συμφωνώ. Αλλά όχι μόνο: Πάντα θα χρειάζονται κι οι εμπνεύσεις, οι τρέλες, οι υπερβολές. Για να ξαναδούμε και λίγη μπάλα με γοητεία, με λάμψη μες στη νύχτα μας.

Για να ξανα-υπάρξουν και μερικές στιγμές μαγικές να μας ξυπνήσουν, να μας σώσουν.

Για να μη νυστάζουμε. Για να ’χουμε κάτι στο μέλλον να θυμόμαστε, τριάντα χρόνια μετά ολόκληρα λυτρωτικό. Δικό μας, καταδικό μας.

Διαβάστε ακόμα: Στο Ζάππειο μια νύχτα – Στιγμές παλιές, ονειρικές, στο πιο όμορφο κολυμβητήριο του κόσμου

TAGS :
Γιαννούρης Κακίσης καλοκαίρι Καμπάνη πισίνα σταθόπουλος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook