Δεν ήρθε η ώρα για απολύσεις στο Δημόσιο; 
Όταν η εφορία μου έψαξε τα σκουπίδια! (Στο Λονδίνο…) 
Γιατί με ξέρει η Google και όχι το κράτος μου; 
Δεν είναι χούντα, κρατισμός είναι 
Τα πλοία από πάγο του Ελληνικού Δημοσίου
Γκράφιτι σε τοίχο στο Γκάζι της Αθήνας, 2013. Credit: aestheticsofcrisis/Flickr
Oπως είδαμε στο «Τα πλοία από πάγο του ελληνικού δημοσίου» ο κρατικός παρεμβατισμός όταν ανακηρύσσεται σε υπέρτατη ιδεολογία οδηγεί την οικονομία σε τρομερές στρεβλώσεις, καθώς οι επιλογές που γίνονται δεν είναι προϊόν επιχειρηματικής σκέψης, αλλά εκπορεύονται από άλλα κριτήρια, εντελώς αδιάφορα για την οικονομία. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει ακόμα και ως σήμερα μια βασική ιδεολογία πολλών κομμάτων, ενώ εφαρμόζεται πλήρως σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες. Πώς καταφέρνει, λοιπόν, να επιβιώνει;
Ο κρατικός παρεμβατισμός αναζητάει κρίσεις, ψάχνει να βρει εξωτερικές απειλές, επικίνδυνες καταστάσεις κάτω από τις οποίες η κεντρική κυβέρνηση αποτελεί τον προστάτη του έθνους. Άλλωστε ο ίδιος ο Keynes, ο άρχοντας του κρατικού παρεμβατισμού, έλεγε ότι οποιαδήποτε κρίση έχει θετική επίδραση στην οικονομία. Σε μια τέτοια ακραία κατάσταση, όπως ένας πόλεμος, το κράτος συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες πάνω του. Οι πολίτες είναι πρόθυμοι να το υπακούσουν, ώστε να αποφύγουν την απόλυτη καταστροφή από τον εξωτερικό εχθρό. Έτσι, ανέχονται να πληρώνουν υπέρογκους φόρους, να καθορίζεται ο μισθός τους, το επάγγελμά τους, η θέση τους ή γενικότερα η ζωή τους από το κράτος.
Δεν είναι τυχαίο ότι εμπόλεμες συρράξεις γίνονται πλέον μόνο σε χώρες που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Η Σοβιετική Ένωση, ένα μοντέλο άκρατου κρατισμού, κατάφερε να επιβιώσει, έχοντας ένα τραγικό οικονομικό μοντέλο, στηριζόμενη πάνω σε αυτό. Ο ψυχρός πόλεμος, η παγκόσμια αναταραχή, ο φόβος για την πυρηνική καταστροφή ήταν παράγοντες υπακοής του σοβιετικού λαού στην κεντρική εξουσία. Φυσικά, όταν δεν υπήρχε υπακοή, υπήρχε η επιβολή με τη βία, μια ακόμα μέθοδος επιβολής του κρατικού παρεμβατισμού. Νομοτελειακά, βέβαια, η Σοβιετική Ένωση έφτασε στην οικονομική κατάρρευση, διότι αυτό ήταν ένα μοντέλο έκτακτης ανάγκης και, ως άκαμπτο, αποσαθρώθηκε στην πορεία του χρόνου.
Ερχόμενοι στην Ελλάδα, το τελευταίο ίσως ευρωπαϊκό κράτος όπου ο κρατισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία –το τελευταίο Σοβιέτ, που λένε οι πιο φανατικοί–, η πολιτική των κομμάτων που τον στηρίζουν έχει ως έρεισμα έναν κατά φαντασία εξωτερικό εχθρό:
-Για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι η Τρόικα, που θέλει να καταστρέψει την οικονομία μας για να μας πάρει τα σπίτια σε πολύ φθηνή τιμή ο Τόμσεν.
-Για τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή, η Μέρκελ και η Γερμανία, που το σχέδιο της εξόντωσης της Ελλάδας έχει ξεκινήσει ως αντίποινα στην αντίσταση που προβάλαμε στον Γερμανό κατακτητή το ’40. Μάλιστα, μας ψεκάζουν κιόλας και για αυτό δεν μπορούμε να το δούμε ξεκάθαρα…
-Για το ΚΚΕ, το όλο σύστημα, που θέλει υπόδουλο τον λαό στο κεφάλαιο.
-Τέλος, για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο κρατικός παρεμβατισμός αποτέλεσε την υπέρτατη ιδεολογία επί χρόνια, έτσι βόλευαν τα παιδιά τους, έτσι έφτιαξαν το πελατειακό σύστημα και θα αντισταθούν όσο τίποτα άλλο στο να παραδώσουν τα κλειδιά της οικονομίας στους πολίτες και στην ελευθερία της αγοράς. Ακόμα, και τώρα δεν έχουν πειραχθεί παρά ελάχιστοι «κομματικοί» δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ η απελευθέρωση της ιδιωτικής οικονομίας (κλειστά επαγγέλματα κλπ) αγνοείται χαρακτηριστικά.
Και τι λένε στον κόσμο; Δεν φταίμε εμείς που παίρνετε 560 ευρώ, φταίει το μνημόνιο! Μα το μνημόνιο ουδέποτε είπε να αποψιλωθεί η ιδιωτική οικονομία υπέρ της προστασίας των κομματικών υπαλλήλων στο δημόσιο… Αλλά, όπως είπαμε, πάντα χρειάζεται ένας μπαμπούλας που θα συνετίζει και θα τρομάζει τους πολίτες.
Στον υπόλοιπο κόσμο, η παγκοσμιοποίηση, οι ελεύθερες αγορές και η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων αποτελούν το μεγαλύτερο παράγοντα ειρήνης. Η ανάλγητη Γερμανία χρειάζεται μια οικονομικά ισχυρή Ελλάδα για να πουλάει τα προϊόντα της. Οι ΗΠΑ τρέμουν στην ιδέα μιας κατάρρευσης του ευρώ. Η οικονομία της Κίνας στηρίζεται στις ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν τα εργοστάσιά τους εκεί. Ενώ στη Μέση Ανατολή χτίζονται παλάτια με τα λεφτά από το πετρέλαιο που καταναλώνουμε.
Πίσω στη μικρή μας Ελλάδα ξανά, είναι ανάγκη να ελευθερωθεί επιτέλους η οικονομία από τα δεσμά του κράτους, να πάρουν τα κλειδιά της οικονομίας οι πολίτες. Να αποφασίζουμε εμείς ποια επιχείρηση αξίζει να είναι κερδοφόρα και ποια πρέπει να τίθεται εκτός παιχνιδιού.
Και ποια είναι η θέση του κράτους σε αυτό το σύστημα; Η κοινωνική πρόνοια, η προστασία των αδυνάμων, ατόμων που για λόγους υγείας δεν μπορούν να εργαστούν, και φυσικά να αποτελεί υπέρτατο εγγυητή του ελεύθερου ανταγωνισμού. Να είναι δηλαδή ο διαιτητής της οικονομίας, όχι ο δυνάστης της!
Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
