Photo Credit: Brittany Randolph/flickr

«Πρέπει να σας ζητήσουμε να αναλάβετε ρόλο και να τα αλλάξετε προς το καλύτερο. Εσείς, παιδιά, είστε η ελπίδα του κόσμου, για να ξαναέρθουν στην επιφάνεια οι αξίες που συγκινούν, που βελτιώνουν, γεμίζουν ψυχές και καρδιές ‒όχι τσέπες». Photo Credit: Brittany Randolph/flickr

Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα γράμμα προς τα παιδιά, στο ετήσιο ημερολόγιο του σχολείου. Θεωρώ αυτές τις σκέψεις επίκαιρες για τις εκλογές που έχουμε και για κάθε επόμενες. Είναι μια μεταφορά απενοχοποίησης και συγγνώμης, που θα ήθελα να διαβάσουν όλοι. Είναι το νόημα της δικής μου ψήφου…

Γεια σας, παιδιά! Σε λίγες γραμμές θέλω να σας πω, ό,τι θα έλεγα στα παιδιά μου σήμερα. Οι πολιτικοί, οι γονείς, οι δάσκαλοι, και όσοι έχουν σημαντικές ευθύνες σάς παραδίδουμε έναν κόσμο που δεν είναι πια βιώσιμος, όπως λειτουργεί τα τελευταία 30 χρόνια. Ροκανίσαμε σαν τερμίτες τα αγαθά της ζωής, ναρκωθήκαμε γλυκά στην κατανάλωση και τις προσωπικές μας ανασφάλειες.

Χαλάσαμε όμορφες ανθρώπινες σχέσεις. Ξεχάσαμε ότι η ιστορία της εξέλιξης, και η φύση των ανθρώπων πάντα είχαν ως οδηγό τη συνεργασία, τη δημιουργία, τη συνεχή ανακάλυψη και τη θυσία προσωπικών επιδιώξεων για το κοινό καλό. Οι οικονομικές δυσκολίες, η ανεργία, η ένταση, η πολιτισμική εχθρότητα προς το καινούργιο, οι κοινωνικές ανισότητες, ο φόβος, η ασύμβατη εκπαίδευση με τις εξελίξεις της ζωής, είναι ανθρώπινο δημιούργημα.

Στα χρόνια που έρχονται θα γίνει μια μετάβαση σε πιο ανθρώπινες αξίες, σε πιο ταπεινά πρότυπα κοινής πορείας των ανθρώπων.

Αλλά πρέπει να σας ζητήσουμε να αναλάβετε ρόλο και να τα αλλάξετε προς το καλύτερο. Είστε η ελπίδα του κόσμου, για να ξαναέρθουν στην επιφάνεια οι αξίες που συγκινούν, που βελτιώνουν, γεμίζουν ψυχές και καρδιές ‒όχι τσέπες. Έτσι, δεν θα γλυτώσετε μόνο εμάς από τις τύψεις μας, αλλά θα σχεδιάσετε το μονοπάτι της δικής σας ζωής σε ένα κόσμο πιο δίκαιο, δημοκρατικό, ηθικό και ανθρώπινο. Αυτά μπορείτε να τα κάνετε μόνο σαν ομάδες, σαν παρέες, σαν κοινότητες του internet και της ζωής.

Είναι όλα μαύρα για το μέλλον μας; Όχι, το αντίθετο! Απλά θέλει θετική σκέψη και συνεχές ψάξιμο. Οι κάποτε φτωχές κοινωνίες (Ινδία, Κίνα, Αφρική, Βραζιλία) δημιουργούν και δίνουν ευκαιρίες εργασίας και μάθησης. Ο λεγόμενος ανεπτυγμένος Δυτικός κόσμος προσπαθεί να διορθώσει λάθη ετών και αναζητά καινοτομία και ιδέες. Είναι λοιπόν ο κόσμος μας σε ένα μετασχηματισμό, αναζητώντας τη νέα ισορροπία. Σε αυτή τη μετάβαση πρέπει να διαλέξετε μέρος: είτε θα σχολιάζετε, είτε θα είστε απαθείς, είτε θα πάρετε ενεργά μέρος στη δράση για να ευδοκιμήσει ξανά ο κόσμος.

Συμμαθητές σας φτιάχνουν εικονική επιχείρηση και μετατρέπουν παλιές ακτινογραφίες σε ζωγραφικά έργα τέχνης με κορνίζα, για να τα πουλήσουν έναντι συμβολικής αμοιβής υπέρ ενός ιδρύματος. Δεκατριών ετών προγραμματιστές (developers) παιχνιδιών φτιάχνουν στο υπόγειό τους εταιρεία με τη βοήθεια των γονέων τους και συναρπάζουν την υφήλιο. Νέα παιδιά συμμετέχουν μέσω του internet σε εθελοντικές κοινότητες, για να αποκτήσουν εμπειρία από ξένες χώρες, σε έργα ανακατασκευής ιστορικών τόπων.

Διαβάστε ακόμα: Ο Σούπερμαν στο σχολείο!

Tο robot «Pandora» του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ χαρτογραφεί, αναγνωρίζει και αποφεύγει εμπόδια. Γονείς αναρωτιούνται αν αξίζουν τα έξοδα των διακοπών, σε σύγκριση με ένα μήνα βιωματικής εκπαίδευσης. Οι πολυεθνικές εταιρείες διαλέγουν να επενδύσουν σε χώρες που υπάρχει κίνημα δημιουργίας στα πανεπιστήμια. Το παιχνίδι γίνεται εργαλείο μάθησης, επιχειρηματικών σχεδίων και ψηφιακό πολιτιστικό προϊόν. Η διδαχή και η αυθεντία δίνουν τη θέση τους στα web chats! Δάσκαλοι, απόφοιτοι, γονείς (ναι, στην Ελλάδα) φτιάχνουν κοινότητα δωρεάν βοηθητικών μαθημάτων σε οικογένειες που δεν έχουν τα οικονομικά μέσα.

Το internet και η τεχνολογία είναι τα πιο μαζικά, δημοκρατικά εργαλεία που έχουν κατακτήσει όλοι οι πολίτες. Το 2020 θα έχουμε 50 δισεκατομμύρια συνδεδεμένες συσκευές για έρευνα, εκπαίδευση, εργασία, δίκτυα ενέργειας, ψυχαγωγία, πολιτισμό, και όλα αυτά στα χέρια σας. Καταργούνται τα σύνορα, οι τίτλοι, η συνήθεια, δεν έχει σημασία ποιος είναι πλούσιος και ποιος φτωχός.

Διαβάστε ακόμα: Ο Αρίστος Δοξιάδης και οι άνθρωποι που θα μας σπρώξουνε μπροστά

Το μόνο που θα μετράει, είναι αν οι ιδέες προσθέτουν αξία στο κοινό καλό, στους πολλούς. Και μόνο αν έχετε τέτοιες ιδέες, όποιο επάγγελμα και αν διαλέξετε, θα σας πληρώνουν, θα σας αξιοποιούν. Η «συνταγή» σπούδασα το ΧΨ αντικείμενο και σε αυτό θα εργαστώ για πάντα, δεν ισχύει. Θα χρειαστείτε διαρκή εκπαίδευση και συνεχή επιμόρφωση, για να εξελίσσετε διαρκώς τις γνώσεις και τα στοιχεία προσωπικότητας που ζητούνται.

Στην εποχή αυτή θα γίνει μια μετάβαση σε πιο ανθρώπινες αξίες, σε πιο ταπεινά πρότυπα κοινής πορείας των ανθρώπων και εκείνοι που θα οδηγούν –πρώτοι μεταξύ ίσων– θα το κάνουν χωρίς να νικηθούν από τις ατυχίες, αλλά και χωρίς να παίρνει το μυαλό τους αέρα από μια πρόσκαιρη επιτυχία. Στην Ελλάδα και στον κόσμο θα χρειαστούμε ανθρώπους που δεν είναι μαλθακοί και μαθημένοι σε μια ρουτίνα.

Διψάμε για ανθρώπους έτοιμους για δράση, δημιουργία, κοινή προσπάθεια, ηθική στα σπίτια και τους χώρους εργασίας. Να ελέγχουν με ωριμότητα και άψογο τρόπο δυσάρεστες καταστάσεις, να εκπέμπουν σιγουριά, να ακούν και να εμπλουτίζουν την άποψή τους από τη συνεργασία με άλλους. Άλλωστε, σήμερα ο επιχειρηματικός και εκπαιδευτικός δρόμος βασίζεται στη συνδημιουργία (κίνημα co-creation), οπότε ο δρόμος του «τα ξέρω όλα» ή «εγώ είμαι» είναι αδιέξοδος…

Διψάμε για ανθρώπους έτοιμους για δράση, δημιουργία, κοινή προσπάθεια, ηθική στα σπίτια και τους χώρους εργασίας.

Σε αυτή την πορεία εμείς, οι γονείς, δεν μπορούμε να σας οδηγήσουμε. Μπορούμε μόνο να είμαστε δίπλα σας και να απαντούμε σε όσα ξέρουμε. Να σας δίνουμε ερεθίσματα, από όσα βλέπετε σε εμάς και όσα ρωτάτε. Ούτε εμείς ξέρουμε πώς θα είναι ο κόσμος, ποια είναι τα καλύτερα από τα 100 νέα επαγγέλματα που έχουν δημιουργηθεί, πού βρίσκονται οι ευκαιρίες. Κάποιοι από εμάς ακόμη μαθαίνουμε και ίσως η «ρετσέτα» που ξέραμε παλιά, δεν είναι ασφαλής οδηγός σήμερα.

Μην ρωτήσετε γιατί αυτά δεν ακούγονται δημόσια στη χώρα μας, θα χάσετε το χρόνο σας! Προχωρήστε και κοιτάξτε μπροστά, ρωτήστε όλα τα «γιατί», φέρτε σε δύσκολη θέση τους δασκάλους σας, κρίνετε και αξιολογήστε. Πάντα με συγκινούσε η αλλαγή που σε μαθαίνει, η πρακτική καινοτομία που βοηθά, οι δυνατοί άνθρωποι που προσπαθούν, το ελεύθερο πνεύμα και η αναζήτηση. Αλήθεια, τι ιστορίες θα λέτε εσείς σε είκοσι χρόνια; Θα λέτε ‒εύχομαι‒ ότι παρά τις δυσκολίες τα καταφέρατε; Tι θα λέτε στα παιδιά σας ή σε φίλους; Ξεκινήστε από εκεί και σκεφτείτε…., όλα τα υπόλοιπα τα μαθαίνεις με ένα Google search.

Όπως η έμπνευση ποτέ δεν επισκέπτεται τον τεμπέλη, έτσι και η κρίση δεν μπορεί να διεγείρει με δημιουργική ανησυχία τα συντηρητικά μυαλά που ζουν στη χώρα μας. Εύχομαι να χαρείτε το ταξίδι και στο τέλος να διηγείστε πώς εμπλουτίσατε τον κόσμο με νέες θετικές δράσεις, συνεργασίες και γνώσεις. Όσοι σας πουν το αντίθετο, δηλαδή «δεν γίνεται», είναι δεμένοι στο παρελθόν. Αφήστε τους εκεί…

Για όποιον προσπαθήσει να ερμηνεύσει το νόημα αυτής της ψήφου, είναι απλό: δεν υπάρχουν σωτήρες, όλοι αναμασούν το παρελθόν, κανείς δεν νοιάζεται για το μέλλον, μας απέμειναν μόνο τα νιάτα και οι κοινότητες των πολιτών… Είναι οι τελευταίοι θύλακες ελπίδας και δημιουργίας, ανάμεσα σε ένα «σαλταρισμένο» πλήθος!

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Δήμου: Περί τεχνοφοβίας –και άλλων δαιμονίων

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top