Τότε και τώρα. Είναι όλα φασισμός;

Μέσα στην ιλαρότητά της μια εικόνα μπορεί να σχηματοποιήσει τον παραλογισμό της σήμερον που σαν άμοιρο πεφταστέρι οδεύει στη γη του πουθενά. Η φωτογραφία, με τη σχετική επεξεργασία, κυκλοφορεί στα social media: Η γνωστή γυναίκα που σε παλαιότερη διαδήλωση αρνητών του κορωνοϊού πατάει πεταμένες μάσκες, έχει τοποθετηθεί δίπλα στο κεφάλι του φοιτητή που κοσμεί την είσοδο του Πολυτεχνείου και ποδοπατά γαρίφαλα, στεφάνια και πολιτικά τρικάκια.

Η μετανεωτερική επαναστατικότητα στη χώρα μας έχει κατέλθει στην αρένα του παραλογισμού. Αντιδράει στα ιδεολογικά πρόσημα, γυρίζει την πλάτη σε οτιδήποτε «μυρίζει» παραδοσιακό θεσμό, αιτιολογεί την ύπαρξή της επί τη βάση μια έωλης αντίδρασης για τα πάντα και ανθίσταται σε κάθε μορφή αιτιοκρατίας. Υπάρχει για να αρνείται. Πάνε οι παλιές καλές καταφάσεις. Το νέο «Πολυτεχνείο» κυκλοφορεί στους δρόμους, στα social media, στις ακριτομυθίες συζητήσεων που περιέχουν μπόλικη συνωμοσιολογία και fake news που βαφτίζονται εν μια νυκτί η «μόνη αλήθεια».

Το τι είναι επαναστατικό στις μέρες μας μοιάζει με τεθλασμένη γραμμή που δεν έχει τάση προς τα πάνω, αλλά προς το έρεβος της γενικευμένης δυσπιστίας.

Το τι είναι επαναστατικό στις μέρες μας μοιάζει με τεθλασμένη γραμμή που δεν έχει τάση προς τα πάνω, αλλά προς το έρεβος της γενικευμένης δυσπιστίας. Ξεκίνησε από τις περιβόητες λαϊκές συνελεύσεις στο Σύνταγμα επί εποχής Μνημονίου, πέρασε μέσα από τις φαιές τάξεις της Χρυσής Αυγής, για να αναδυθεί -δήθεν αναβαπτισμένο- στις μέρες μας με άξονα τη ρητορική κατά των εμβολίων. Εφτασε ακόμη στο σημείο να θεωρητικοποιεί και μια απλή απογραφή.

Δεν συμβαίνει μόνο σ’ εμάς. Υπάρχουν κι αλλού περίεργα «φρούτα» που περιφρονούν τη θεσμική οργάνωση των δυτικών κοινωνιών και βαφτίζουν τους εαυτούς τους στα νάματα του αντικαθεστωτισμού. Το περιβόητο κίνημα του «ζεμουρισμού» στη Γαλλία δείχνει το μέτρο των πραγμάτων. Ο περιλάλητος Ερίκ Ζεμούρ, ένας δημοσιογράφος που φιλοδοξεί να ξεπεράσει την εποχή του, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Περιδιαβάζει τα γαλλικά βουλεβάρτα ξιφουλκώντας κατά του Μακρόν και των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων επιδιώκοντας να αγκαλιάσει το αφρισμένο κύμα των αρνητών.

Πού πήγαν όλες αυτές οι βεβαιότητες; Τότε που, όπως έλεγε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης, έπρεπε να επιλέξεις με ποιον θα είσαι;

Άρνηση έναντι τίνος, άραγε; Η «τάξη» των αντικομφορμιστών (ας τους ονομάσουμε έτσι για τις ανάγκες της συζήτησης) δεν είναι ενιαία. Ακόμη κι έτσι, όμως, όπως εμφανίζεται (αδιαμόρφωτη, δίχως ιδεολογική ταυτότητα και με έωλα αιτήματα), πυροδοτεί από τα κάτω προς τα πάνω θράκες που ακραγγίζουν -αν δεν καψαλίζουν- τα πόδια της μετριοπάθειας.

Αναθυμάσαι με «νοσταλγία» -ακόμη και με εφηβική αφέλεια- τις λογής αναρχικές ομάδες που τα έβαζαν με τα ΜΑΤ θεωρώντας πως, τουλάχιστον, είχαν ως άλλοθι το δικό τους πολιτικό όραμα. Ακόμη κι αν θεωρούσες πως η βία δεν μπορεί να γεννήσει κάτι ορθό, αντιλαμβανόσουν πως το επαναστατικό κίνητρο ήταν εμφανές, σχεδόν απτό.

Στοχάζεσαι τον άδολο αγώνα των φοιτητών του ’73 με τον πραγματικό κίνδυνο της δημοκρατίας να έχει ενδυθεί τον μαύρο μανδύα του ταγματασφαλίτη, του ΕΣΑτζή, του καταδότη ή του τανκ που στεκόταν έτοιμο για επίθεση στην πύλη του Πολυτεχνείου. Πού πήγαν όλες αυτές οι βεβαιότητες; Τότε που, όπως έλεγε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης, έπρεπε να επιλέξεις με ποιον θα είσαι;

Τώρα με ποιον να πας αν επιθυμείς να αντισταθείς; Η λαίλαπα του καπιταλισμού δεν αποτελεί πλέον μοχλό αντίστασης. Οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δεν έχουν την κρουστική δύναμη της καταγγελίας και της μάχης στα χαρακώματα. Αντίθετα, αναδύεται μια γενικευμένη αντικαθεστωτική τάξη «επαναστατών» που δεν δέχεται να κοσμήσει τη ζωή της με το παράσημο της μετριοπάθειας. Γυρίζει την πλάτη της σε όλους και σε όλα. Φτιάχνει μικρές κοινότητες που αναπαύονται σε δικές τους βεβαιότητες, οι οποίες, φευ, προσκρούουν στους κανόνες της λογικής.

Εχουμε να κάνουμε με έναν εξτρεμισμό που αντιβαίνει στα πάντα. Που επιθυμεί να παραμείνει στο περιθώριο.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όμως, ισχύει το γνωστό: μην αφήνεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει την ιστορία. Το αφήγημα των αρνητών είναι ότι εκεί έξω συμβαίνουν πράγματα που δεν τα βλέπουν οι «αθώοι» πολίτες. Τα υπόγεια νήματα δεν τα κινούν, πλέον, οι εθνικές εξουσίες, αλλά μια παγκόσμια ελίτ που επιδιώκει να καθυποτάξει το ανθρώπινο είδος, να του κλέψει τα προσωπικά στοιχεία, να το υποδουλώσει σε μια σκοτεινή επικράτεια. Μπρος σ’ αυτή τη θεωρία ακόμη και οι προφητείες του Παϊσιου μοιάζουν με παραμύθι για παιδιά.

Ο μανιχαϊσμός είναι η νέα πάλη. Μάχη μέχρις εσχάτων. Ουδεμία προσπάθεια για εκλογίκευση ή μετακίνηση από τα αξιώματα που ο καθένας εξ αυτών έχει προσαράξει το καράβι του μυαλού του. Εχουμε να κάνουμε με έναν εξτρεμισμό που αντιβαίνει στα πάντα. Που επιθυμεί να παραμείνει στο περιθώριο, που βολεύεται μέσα στον παραλογισμό του, που η μόνη ανεκτή διαφορετικότητα είναι αυτή που φτύνει στα μούτρα τον ορθολογισμό.

Φτάνουν στο σημείο να θεωρούν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που πιστεύουν ότι υπάρχει ιός, ότι πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο και ότι, τέλος πάντων, μια ρημάδα απογραφή μας ζητούν να κάνουμε, ως υποταγμένα «πρόβατα»που δέχονται να πάνε οικεία βουλήσει στο σφαγείο.

Πώς αντιδράς απέναντι σ’ αυτή την επίθεση παραζάλης; Η απάντηση, καίτοι, δεν είναι εύκολη, είναι αναγκαία: με μεγαλύτερη θεσμική θωράκιση, με πίστη στην επιστήμη και τη λογική και με ενίσχυση της γνώσης που πάντα θα φωτίζει τις σκιές που θέλουν να ξεγλιστρήσουν.

 

Διαβάστε ακόμα: Αντέχετε 10.000 κρούσματα την ημέρα;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top