Ο «γιος της πλύστρας» και η μπουχάρα της πολιτικής

Έλενα Ακρίτα και Όλγα Κεφαλογιάννη. Σαν να μην μας τα λένε καλά τελευταία…

Τελικά η πολιτική δεν είναι για όλους μας. Θα πει κανείς, ποιος θέλει να μπλέξει με τα πίτουρα; Σωστό, αλλά το θέμα είναι τα αντικειμενικά κριτήρια που οφείλεις να έχεις για να εισέλθεις στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Ας πούμε: αν δεν είσαι γιος πλύστρας που δεν είχες να φορέσεις δεύτερο βρακί και ονειρεύεσαι να ζήσεις σε μέγαρα, τότε δεν έχεις λόγο να κάνεις κίνηση προς Βουλή μεριά. Επίσης, αν δεν είσαι χορτασμένος, επομένως δεν σου λένε τίποτα τα νεόκοπα πλούτη, ούτε τότε έχεις λόγο να ασχοληθείς με τα κόμματα.

Τέλος, όπως μάθαμε εσχάτως, αν είσαι ολότελα άσχετος με τι χαλιά πρέπει να πατούν οι καλεσμένοι σου στο υπουργείο που διευθύνεις, είσαι και ολότελα ακατάλληλος για να σε ψηφίσει ο λαός. Να σε κάνει τι;

Δεν μας βλέπω καλά με κάποιες ladies της πολιτικής. Δεν μας βλέπω καθόλου καλά. Στο τέλος θα μας πουν ότι τους χρωστάμε και το… βόδι. Βγαίνει η Έλενα Ακρίτα να σχολιάσει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και… τσουπ στη φωτογραφία που ανεβάζει η εσωτερική πισίνα της. Να την χαίρεται, ποιος ο ψόγος; Μήπως δεν ξέρουμε ότι προέρχεται από αστική οικογένεια που είχε τον τρόπο της;

Όλο το άλλο που ανέβασε στα social media στη συνέχεια για το παίξει υπεράνω, για ποιο λόγο το έκανε; Το επιχείρημα «μην φοβάστε τον χορτασμένο, αλλά τον γιο της πλύστρας» είναι ακραίος λαϊκισμός και δείχνει μια άποψη για την πολιτική που προσιδιάζει σε επιχείρηση που κοιτάζει κέρδη και περισσότερα κέρδη. Για να μην πούμε ότι θυμίζει φτηνό τηλεοπτικό  μελόδραμα.

Σίγουρα δεν περιμένεις τέτοια άποψη να ακουστεί από χείλη ανθρώπου που τάσσεται με την Αριστερά. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι αριστερό κόμμα εδώ και χρόνια.

Κατά την κυρία Ακρίτα ή φτωχαδάκι που ψάχνει «τρούπα» να χωθεί θα πρέπει να είσαι ή πλούσιος που δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Κανένας ενδιάμεσος, μάλλον, δεν της περνάει από το μυαλό ότι αξίζει να ασχοληθεί με την πολιτική. Κανένας που να ενδιαφέρεται να φτιάξει πέντε πράγματα σ’ αυτή τη χώρα… ούτε καν.

Το άλλο που μάθαμε τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ο τουρισμός στη χώρα μας και η επιτυχία του δεν στηρίζεται στο επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών που προσφέρουμε στους τουρίστες, αλλά στους καλεσμένους της αρμόδιας υπουργού, Όλγας Κεφαλογιάννη.

Μάλιστα, εξαρτώνται τα έσοδα της χώρας από το αν οι περιώνυμοι καλεσμένοι πατούν χαλιά άνω από 18 χιλιάδες ευρώ ή κάτω. Δεν είναι τίποτα τριτο-δεύτεροι να πατούν πάνω σε χαλιά των 5 χιλιάδων. Αν δεν έχει μπουχάρα το υπουργείο, προκοπή δεν βλέπουμε ως χώρα.

Το θέμα δεν είναι ότι τα λένε και τα κάνουν οι εν λόγω κυρίες. Το θέμα είναι ότι τα πιστεύουν και θέλουν κι εμείς να τα πιστέψουμε. Εμφανίζονται στη δημόσια σφαίρα με ύφος και τουπέ, ενώ κανείς δεν τους έχει δώσει τέτοιο δικαίωμα.

Λίγη προσοχή θέλει, διότι τα καλάμια της πολιτικής πολλοί μίσησαν, αλλά αρκετοί τα καβάλησαν κι ακόμη πετάνε. Μόνο που τις περισσότερες φορές η πτώση είναι εκκωφαντική και δεν θα τους αρέσει η πρόσκρουση στη σκληρή πραγματικότητα.

Μπορεί για κάποιους πολιτικούς η καθημερινότητα να περιλαμβάνει άλλου τύπου προβλήματα, αλλά για εμάς τους «κανονικούς» ανθρώπους, υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα από το αν το σπίτι της κας Ακρίτα έχει εσωτερική πισίνα ή ποια χαλιά θα επιλέξει η κα Κεφαλογιάννη για να ντύσει τα πατώματα του υπουργείου της.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές ευθύνονται για την απομάκρυνση του κόσμου από την πολιτική, αλλά και για τη συλλήβδην ελεεινολόγηση των πολιτικών ταγών.

Το ότι δεν είναι όλοι ίδιοι το γνωρίζουμε, ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη (προσφέροντάς τους την αδιαφορία μας) στους άλλους που μετατρέπουν την πολιτική σε κακόγουστο -προσωπικό- σόου.

Διαβάστε ακόμα: ΣΥΡΙΖΑ. Κράτα το σόου να γελάσει το χειλάκι μας.

TAGS :
νεα δημοκρατία Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook