Ξεκίνησε ο ανασχηματισμός σε μια παλαιοπολιτική προσπάθεια να καταδειχθεί η συνεχιζόμενη επικράτηση Σαμαρά “στα πράγματα”. Credit: flickr.com/eppofficial/
Ανασχηματισμός; Ποιος ανασχηματισμός; Εκείνος που ζούμε όλες αυτές τις ημέρες – μετά τις κάλπες της 25ης Μαΐου και το “μήνυμά” τους – είναι μια πιο αγριωπή εκδοχή του παιδικού παιχνιδιού με τις κουμπάρες.
Υποκατάστατο, δηλαδή, εκείνου που κάποτε αποκαλούσαμε “πολιτική λειτουργία” και που, τα τελευταία χρόνια, έχει την τάση να περιορίζεται σε αγωνία να ανταποκριθεί το πολιτικό σύστημα στην μηντιακή απαίτηση για συνεχή κίνηση και για επιβεβαίωση της κυριαρχίας.
Τι θα πουν αυτά; Απλό: ξεκίνησε ο ανασχηματισμός της Κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου – ας το πούμε έτσι, γιατί έτσι μας τον σέρβιραν εξαρχής – για να καταδειχθεί η συνεχιζόμενη επικράτηση Σαμαρά “στα πράγματα”.
Καθώς όμως όλος ο ανασχηματισμός “φορτώθηκε” στο πρόσωπο του Γιάννη Στουρνάρα, δηλαδή στην εσωτερίκευση της άποψης ότι πρέπει να αλλάξει πολιτική η Κυβέρνηση, να πάρει πίσω ένα μέρος της πίεσης που της κοστίζει ψήφους κλπ. που κατευθυνόμαστε;
Σε ένα σχεδιασμό υποχώρησης πολιτικής, που τον ελπίζουν εύτακτο. Ομοίως με το μηντιακό ξήλωμα όλων όσοι συνδέθηκαν με την υλοποίηση της πολιτικής των τελευταίων χρόνων: Άδωνις Γεωργιάδης εκτός, Γιάννης Βρούτσης υπό πίεση, Κυριάκος Μητσοτάκης παρομοίως.
Πάμε δηλαδή σε μια όμορφη, γλυκιά, παλιοκαιρινή ανάγνωση του να απομακρύνονται όποιοι “πλήγωσαν την κοινή γνώμη” μπας και ξαναμαζέψουμε τίποτε ψηφαλάκια.
Ενώ ο “σοφός λαός” ψηφίζει Καϊλή, Ζαγοράκη και Γλέζο…
Όμως, προέκυψε και μια άλλη δυσλειτουργία: ο Βαγγέλης Βενιζέλος της ΠΑΣΟΚΕΛΙΑΣ κατέγραψε ο ίδιος μιας παράσταση όχι απλώς “νίκης” αλλά βαθύτερου “θριάμβου”. Τόσο, ώστε να διεκδικεί π.χ. τον ρόλο του έχοντος βέτο στα πάντα: από την κάλυψη της θέσης του Διοικητή στην Τράπεζα της Ελλάδος ή του Επιτρόπου στις Βρυξέλλες, μέχρι το timing και την δομή του ίδιου του ανασχηματισμού…
Έτσι, λοιπόν, ο ανασχηματισμός αντί για επιβεβαίωση κυριαρχίας – άντε, ελέγχου επί των πραγμάτων – γίνεται απόδειξη της εύθραυστης ισορροπίας. Άντε, μετά, να προσέλθουν άνθρωποι που θα μπορούσαν (λέει) να χρωματίσουν διαφορετικά το “πού πάμε”, να βαρύνουν στην διαπραγμάτευση με την Τρόικα (αφενός για την συνέχιση του Προγράμματος/Μνημονίου, που ξαναξυπνάει και γυρεύει τα δικά του – βλέπε ΔΝΤ) αλλά και στην διαπραγμάτευση για το χρέος (που είναι, μας έλεγαν, το μέλλον).
Πρόσχημα ο ανασχηματισμός. Για να φεύγει ο χρόνος.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
