Το «τσαλάκωμα» της Ουάσιγκτον λόγος να χαιρόμαστε;

Πόση διεθνής πειθώ μένει διαθέσιμη στον Μπαράκ Ομπάμα; Credit: Valeriy Osipov/Flickr

Στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη είναι –παραδοσιακά, στην μεγάλη πλειοψηφία της– φιλειρηνική/αντιπολεμική, από δίπλα και αντιαμερικανική. (Τώρα τελευταία, ο αντιαμερικανισμός μεταπίπτει σε αντιγερμανισμό. Όμως, αυτή είναι άλλη ιστορία). Οπότε, όταν οι ΗΠΑ «αδειάστηκαν» πρώτα από το Αγγλικό Κοινοβούλιο, ύστερα από τους δισταγμούς των Γάλλων με βάση την αρνητικότητα των Γερμανών, τελικά από την ίδια τους την κοινή γνώμη και την αμφιθυμία Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων απέναντι στην λογική μιας (περιορισμένης, έστω) παρέμβασης/εξ αποστάσεως μίνι-πολέμου στην Συρία, σ’ εμάς η υποδοχή υπήρξε θετική. Βλέπετε, ήταν και η ρωσική παρέμβαση που «άδειασε» την αμερικανική επιθετική διάθεση, οπότε…

Είχε άλλωστε προηγηθεί δική μας πονηρή αμηχανία. Με υπουργείο Εξωτερικών και υπουργείο Αμύνης να παίζουν για την γαλαρία, τη μια «επιθετικά» και τιμωρητικά κατά του κακού Άσαντ και των χημικών του, την άλλη φιλειρηνικά και με διαβεβαιώσεις ότι «δεν ζητήθηκε βοήθεια οποιουδήποτε είδους για την επέμβαση από την Ελλάδα». Α, ναι, η φιγούρα του Πρωθυπουργού έμεινε όσο το δυνατόν πιο μακριά από εμπλοκές!

Τώρα όμως, πώς ισορροπεί για μας το πράγμα; Η αναστάτωση στην ευρύτερη περιοχή (μια η Αίγυπτος σε ανάφλεξη, μια η Τουρκία σε εσωτερική αναστάτωση, χώρια που το Κουρδικό «τους» ξαναξεκινάει…) θεωρήσαμε ότι μας έκανε εν γένει καλό. Αν μη τι άλλο, ο τουρισμός μας ωφελήθηκε από τα παθήματα των άλλων: δεν είναι η πρώτη φορά, όμως φέτος το είχαμε ανάγκη, όχι; Άλλωστε, προβάλλαμε και ως «όαση σταθερότητας» στην περιοχή. Άρα… αναβαθμιζόμαστε! Χώρια που το τρίγωνο/σφήνα σταθερότητας/stability wedge Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας αποκτούσε πρόσθετη χρησιμότητα. (Ξεκίνησε και ο Ευ. Βενιζέλος διαπραγμάτευση υπό πίεση με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ, μας είπαν).

Βέβαια, με την αναταραχή στη Συρία οι τιμές της ενέργειας πήραν να ανεβαίνουν. Νωρίς να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν… παραγωγοί υδρογονανθράκων, οπότε η άνοδος των τιμών που θα καταιώνιζε τους ρυθμούς ανάπτυξης, π.χ. στην Ευρώπη, κινδύνευε για μας να πνίξει τη μόλις διαφαινόμενη εκκίνηση της ελληνικής οικονομίας.

Εδώ ήμασταν, όταν ήρθε η ρωσική πρόταση και η (προσώρας) αμερικανική υποχώρηση. Αυτό, είναι η ερώτηση, μας κάνει καλό ή κακό; Παρά τον αυτοματισμό να καταγράφουμε το «τσαλάκωμα» της Ουάσιγκτον στα θετικά και να βλέπουμε την αμερικανική υποχώρηση περίπου όπως το Σουέζ των ΑγγλοΓάλλων πριν από 60 χρόνια, φοβόμαστε ότι καλά θα έκανε η κοινή γνώμη μας να ξαναδιαβάσει τα αντανακλαστικά των τελευταίων εβδομάδων ανάποδα: στην περιοχή ακραίας αστάθειας όπου βρισκόμαστε, με όλους επιθετικούς εναντίον όλων, η έμπρακτη απόδειξη ότι ούτε οι ΗΠΑ πλέον μπορούν να λειτουργήσουν σταθεροποιητικά, θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Όχι μόνον ο υποτιθέμενος δικός μας ρόλος σταθερότητας πάει χαμένος, αλλά καλό θα ήταν να σκεφτόμασταν ποιος (αν όχι η Ουάσιγκτον) θα συγκρατούσε μιαν ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση πιο κοντά σ’ εμάς.

Α, ναι, και η πολυσυζητημένη επιρροή των υπερατλαντικών μας συμμάχων στην αυριανή δική μας επαναδιαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, για τα Μνημόνια και το χρέος, πάει κι αυτή μάλλον χαμένη: Πόση διεθνής πειθώ μένει διαθέσιμη στον Μπαράκ Ομπάμα, να μιλάει διδακτικά στους άρχοντες της Ευρωζώνης;

Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

TAGS :
Αμερική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook