Ένας εστέτ ακούει τραπ: τι έχουν τα έρμα και πλακώνονται;

Αριστερά ο Snik και δεξιά ο Light. Χθες (22/6) «έφαγαν» τα μουστάκια τους.

Χθες, λέει, έπεσε άγριο ξύλο μεταξύ δύο τράπερς, κάποιων Light και Snik, κατά τη διάρκεια της απονομής των βραβείων MAD VMA 2022 στο Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do. Βροχή οι μπουνιές κι οι καρεκλιές μεταξύ των δύο «μουσικών», μπροστά σ’ ένα εφηβικό κοινό, με την Έλενα Παπαρίζου να αποχωρεί κακήν κακώς έντρομη.

Λίγοι είναι οι άνω των 30 που έχουν έστω και την παραμικρή ιδέα για το τι εστί «trap», αυτό το φαινόμενο που μας έχει πάρει τ’ αφτιά εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Πριν την ονομάσουν έτσι, μίλαγαν για «rap dirty south» ή για «crunk». Πληροφοριακά το λέω, όχι πως έχει κάποια σημασία.

Εν πάση περιπτώσει, η trap είναι μια νέα αισθητική της rap. Και μάλιστα η κυρίαρχη τάση του hip hop από το 2010 μ.Χ. κι εφεξής. Από τεχνικής απόψεως, είναι φτιαγμένη από αργούς ρυθμούς, πιο κοντά στην electro παρά στη soul ή τη funk. Αν το hip hop της γενιάς μου γύρναγε γύρω από τους 90 χτύπους ανά λεπτό, η trap του σήμερα φλερτάρει με τα 70 bpm.

Μόλις έχει ξεκινήσει ο τσακωμός στα χθεσινά Mad Awards.

Από πλευράς τεξατούρας, είναι ο παλιός ξερός ήχος της κονσόλας TR 808. Ύστερα, όλα τα κομμάτια κόβονται πάνω στο ίδιο πατρόν. Αντίθετα, σε επίπεδο flow vocal προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία, δηλαδή με ρεφρέν απελπιστικά περιορισμένου λεξιλογίου για μάρκες πολυτελείας, ναρκωτικά, στριπτιζούδες και μεγάλους κυβισμούς.

Το πακέτο μας προέκυψε από τα «trap houses» της Ατλάντα, τις εγκαταλελειμμένες τρώγλες όπου καταληψίες dealers φτιάχνουν και πουλάνε ντρόγκα επιτόπου, κι αν το πράγμα δουλέψει, στήνουν κι ένα rap studio στο υπόγειο, για να ξεπλύνουν το παραδάκι. Οιοσδήποτε δε έχει χρησιμοποιήσει ένα sampler Akai ή ένα MPC ξέρει καλά πως ο ήχος που θα βγει δεν θά ‘ναι κι ο πολυπλοκότερος του κόσμου. Για παράδειγμα, ο «εμβληματικός» παραγωγός Lex Luger έβγαλε 260 τίτλους μεταξύ 2010 και 2011. Αυτό που λένε «the shit hit the fan».

Πρόκειται, ωστόσο, για «φτωχή» μουσική; Ναι. Ιδίως σε σχέση με τις κοινωνικές της ρίζες και τη λειτουργία της. Όχι, γιατί, όπως και να το δεις, έδωσε νέα πνοή στη μουσική την τελευταία δεκαετία. Το ρεύμα επιτρέπει να συνδυάσεις rap και house. Ή απλώς να χορέψεις ραπ με όλο σου το κορμί. Και, παραδέχομαι, ότι η trap (σημαίνει παγίδα) όχι μόνο ανανέωσε αλλά και, περιέργως, πρόσθεσε γυναικείο χρώμα στο κοινό της ραπ. Θυμηθείτε το Harlem Shake του 2013.

Ο Young Thug είναι από τους κορυφαίους trapper αυτή τη στιγμή (Φωτογραφία: Paras Griffin).

Και πλέον βρίσκεται παντού. Οι πιτσιρικάδες φτιάχονται κι από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ οι σταρ του είδους, όπως οι Young Thug, Future και Migos, στρογγυλοκάθονται στις πρώτες σειρές των επιδείξεων μόδας και, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούν τα παρασκευάσματά τους για να ντύσουν ηχητικά τα ντεφιλέ.

Εν ολίγοις, η trap διατρανώνει την ποπ κουλτούρα της εποχής. Η οποία είναι εκείνη του σχολικού διαλείμματος. Ο «σκαπανέας» του μουσικού αυτού ρεύματος Gucci Mane θέλει να το αποκρυπτογραφήσει: «Όταν σκέφτομαι την τραπ, το μυαλό μου πάει σε κάτι το ακατέργαστο. Κάτι αλουστράριστο. Για μουσική που ακούγεται εξίσου βρόμικη με τον κόσμο απ’ όπου προήλθε». Μπούρδες!

Το άλλο που μου τη δίνει: η κατάχρηση του Auto-Tune. Ο ήχος της φωνής σας θυμίζει κατσαρόλα εν βρασμώ; No problem! Έχουμε δω το πασπαρτού. Γιατί όχι; Στο κάτω-κάτω, Madonna και Britney Spears έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον αυτό το λογισμικό των ’90s.

Η φωνή, η ιδιαιτερότητά της, δεν έχουν πλέον την παραμικρή σημασία. Τα φάλτσα θα ακουστούν ως να εκφέρονται από τον Πλάθιντο Ντομίνγκο. Ζήτω η μουσική δημοκρατία! Το βιολί όλων εκείνων που δεν έκαναν μαθήματα σολφέζ. Ο Kanye West έφτασε στο σημείο «να ευχαριστήσει τον Θεό για το Auto-Tune» το 2013. Έκτοτε, εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική, πράγμα το οποίο συνιστά απόδοση δικαιοσύνης.

Ο Mad Clip πέθανε πρόωρα…

Καλά όλα αυτά, αλλά τι παίζει με την ελληνική τραπ; Mad Clip που έφυγε νωρίς αλλά παραμένει είδωλο, FY, Snik, Toquel, Light, Saske ήταν ή είναι οι νέοι ποπ σταρ. Τα πιτσιρίκια πάνε σχολείο ακούγοντάς τους φανατικά. Στο YouΤube, τα views των κομματιών τους μετρούν εκατομμύρια, ενώ στη λίστα του Spotify έχουν εκτοπίσει εντελώς το ροκ και το έντεχνο. Όχι μόνο: Η τραπ έχει αντικαταστήσει τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα σε γαμήλιες δεξιώσεις και πανηγύρια, μιλώντας σε μια νέα slang για γούνες, γρήγορα αυτοκίνητα, άφθονο «κασέρι» (χρήμα), χλίδα, χρυσές καδένες, τατουάζ, ματσίλα, πουτάνες, κότερα, ελικόπτερα κι ουσίες που έχουν να κάνουν με «βέρια» (νταραβέρια). Μαζί, πολύ ομοφοβία, σεξ και βία συμπληρώνουν τα υλικά της συνταγής.

Όμως εδώ, το σκηνικό είναι προκάτ και τα «μαρουλόφυλλα» ψεύτικα. Ούτε οι αλυσίδες τους είναι χρυσές ούτε τα ρολόγια τους έχουν διαμάντια. Μόνο καγκουριά της πλάκας. Τα ακριβά αυτοκίνητα είναι δανεικά για το γύρισμα και τα «γυναικάκια» πληρωμένες μοντέλες. Η επιχείρηση μίμησης του αμερικάνικου Νότου γίνεται αφιλτράριστα και τη μόνη σύγκριση που μπορείς ίσως να κάνεις είναι μ’ έναν καταυλισμό Ρομά. Όμως, το 15χρονο μασάει, χαζεύει, γελάει. Ο κίνδυνος είναι, αναζητώντας ταυτότητα και απόδραση απ’ τη μιζέρια, να πάρει κατά γράμμα τους γελοίους, σεξιστικούς και τελείως κλισέ στίχους.

Ο FY είναι από τα κορυφαία ονόματα στην ελληνική trap.

Έτσι, απόλαυσα τον iLLEOo να με πληροφορεί ότι «στο μουνί πατάω μπουνίδι» (Κόντρα/Λουμίδης), τον άλλον δεν θυμάμαι ποιον να με ενημερώνει μελωδικά «με τις γκόμενες πάω με μία κάθε μέρα, για να αδειάζει το πακέτο, αλλιώς έχει βιασμό» ή τον εκλιπόντα Mad Clip να μου εξηγεί πως «groupies θέλουν να ’ρθουν να μας πάρουνε πίπες/δε μιλάω σε όποια να ‘ναι, γάμησε τις ντίβες» (Συνθήκες). Όλο αυτό, εκτός από φρικαλέο (με «κριντζάρει»), είναι τόσο μονότονο, μισογυνικό και εμμονικό που μετά βίας κρύβει μια διαταραγμένη προσκόλληση στο εφηβικό στάδιο. Ποικιλία και ευαισθησία είναι άγνωστες λέξεις στην ελληνική τραπ, η οποία παραμένει boys’ club.

Από την άλλη πάλι, η φράση «το νέο λαϊκό τραγούδι δεν γινόταν άλλο πια να είναι οι μίμοι του Άγγελου Διονυσίου και του Σφακιανάκη» σε βάζει σε σκέψεις. Ούτε μπορείς να ισχυριστείς ότι η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει από την τραπ μουσική. Καθώς δεν είναι εχθρός της, αλλά μάλλον καθρέφτης της (καταναλωτισμός, σεξισμός, αντριλίκι, επίδειξη…). Εξ ου και ανδρώθηκε στα χρόνια της κρίσης, για να γίνει πιο mainstream κι από τα μπουζούκια της εποχής ΠΑΣΟΚ.

Ο Toquel έχει τρομερή πέραση στο YouTube.

Ο καθηγητής Βασίλης Βαμβακάς θα σχολιάσει στη LIFO: «Αυτό που σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι όσον αφορά τη δημοφιλία της τραπ έχουμε περάσει ξεκάθαρα από την αντισυστημική καταγγελία στη μουσική απαγγελία της παρεκκλίνουσας συστημικότητας. Και ίσως τελικά η δεύτερη να είναι ειλικρινέστερη από την πρώτη». Αν κάτι κάνει η ελληνική τραπ σκηνή είναι να περιγράφει γλαφυρά την εθνική μικροαστική ονείρωξη. Το συνόψισε ο Mad Clip: «Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα, γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά», κι έγινε viral.

Όλο αυτό έρχεται και δένει με την εξωφρενική αμορφωσιά, την κιτσαρία και την ασκήμια τις γλώσσας. «Φλεξάρουν», bro, μέσα από ένα συνονθύλευμα σπασμένων ελληνικών, νεολογισμών, greeklich και αμερικανιών. Κι αυτή η τζάμπα μαγκιά και το υφάκι φτύνουν κακοχωνεμένες και παρωχημένες αντιλήψεις και συμπεριφορές. Η trap είναι ο πάτος της ελληνικής μουσικής και του lifestyle. Όπως έλεγε μια ανάρτηση: «Με τόση τραπ, σε μερικά χρόνια θα θεωρούν τον Ρουβά ποιοτικό τραγουδιστή».

Διαβάστε ακόμα: «Κατηγορώ τις πισίνες». H ταξική αγάπη για το χλώριο.

TAGS :
αβρότητες μουσική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook