Η «Ευτυχία» με πρωταγωνίστρια την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ήταν η σαφής νικήτρια της τηλεοπτικής μάχης.

Η λεηλατημένη εκλεκτικότητα του τηλεοπτικού κοινού. Κανονικά οι υπεύθυνοι προγράμματος των ελληνικών καναλιών, κοινώς οι ίδιοι πάνω κάτω άνθρωποι που μεταφέρονται από τηλεόραση σε τηλεόραση, θα έπρεπε να πληρώνουν φόρο κακοτεχνίας (sic) για ό,τι μας έχουν πασάρει τα τελευταία χρόνια.

Θα έπρεπε να πληρώνουν τούτον τον κεφαλικό φόρο και για έναν λόγο παραπάνω. Θέλοντας να εκλογικεύσουν τις «θαυμαστές» επιλογές τους (κάπου στον πάτο του πηγαδιού ακούγονται οι σαν κουναβιού τσιρίδες των απίθανων προσώπων που πέρασαν από τηλεοράσεως) διατείνονταν πως αυτά θέλει το κοινό. Αψευδής μάρτυρας τα νούμερα της AGB, τα οποία ευλόγως μπορούν να αμφισβητηθούν για την ορθότητά τους. Είναι, δε, τόσο περίεργες οι αποτιμήσεις της εν λόγω έρευνας που αν τις αποδομήσεις δεν θα θεωρηθείς «ψεκασμένος». Αλλωστε, ποιος κανονικός άνθρωπος θα δεχόταν να βάλει στο σπίτι του ένα μηχανάκι που θα καταγράφει αυτά που βλέπει. Μόνο για χασομέρηδες είναι αυτού του είδους οι «ασχολίες».

Έρχεται, λοιπόν, κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου όπου το κουρασμένο και μπαϊλντισμένο τηλεοπτικό κοινό (αυτή η αδιαμόρφωτη κοινότητα που ουδείς μπορεί να ξέρει τι σώμα έχει) να στρέψει τα νώτα του στα διάφορα Βachelor και Big Brother και να παρακολουθήσει την ταινία «Ευτυχία».

Τα ριάλιτι παιχνίδια δεν έχουν τελειωμό στην ελληνική τηλεόραση. Μοιάζουν με τη λερναία ύδρα: ένα τελειώνει, δέκα ξεπετάγονται.

Τα προγράμματα που γράφτηκαν προηγουμένως δεν είναι τυχαία. Συνέβη πριν από λίγες ημέρες να προβληθεί την ίδια ώρα με τους τελικούς των δύο ριάλιτι η ταινία του Άγγελου Φραντζή που αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Το αποτέλεσμα της τηλεθέασης ήταν συντριπτικό. Η prime time ζώνη του ΑΝΤ1 που πρόβαλλε την ταινία σημείωσε μέσο όρο 30,5% στο γενικό σύνολο και 29,6% στο δυναμικό κοινό.

Την ίδια στιγμή, ο τελικός του «Bachelor» βρέθηκε στη δεύτερη θέση με μέσο όρο 22,1% στο γενικό και 24,2% στο δυναμικό, ενώ αντίστοιχα ο τελικός του «Big Brother» σημείωσε 19% και 20,4%.

Οι «ειδήμονες» της ελληνικής τηλεόρασης δεν έχουν αφήσει τίποτα ανέγγιχτο. Θέλουν να μας κάνουν μάγειρες, τραγουδιστές, ματάκηδες, ερωτύλους.

Τα ριάλιτι παιχνίδια δεν έχουν τελειωμό στην ελληνική τηλεόραση. Μοιάζουν με τη λερναία ύδρα: ένα τελειώνει, δέκα ξεπετάγονται. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Οι «ειδήμονες» της ελληνικής τηλεόρασης δεν έχουν αφήσει τίποτα ανέγγιχτο. Θέλουν να μας κάνουν μάγειρες, τραγουδιστές, ματάκηδες, ερωτύλους και ό,τι άλλο μπορεί να είναι πρόσφορο για τον εξανδραποδισμό του ανθρωπίνου είδους.

Είναι η εύκολη λύση αυτά τα προγράμματα. Ενδέχεται να είναι και μια φτηνή λύση. Από οικονομικής άποψης σαφώς και κοστίζουν λιγότερο από το να επενδύσει κανείς στη μυθοπλασία. Από άποψη ποιότητας δεν γεννάται θέμα: το γεγονός ότι έχουν αποκτήσει την ονομασία του «τηλε-σκουπιδιού» δείχνει τι ακριβώς πραγματεύονται.

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες στιγμές γλυκιάς εκδίκησης του κοινού που γυρίζει την πλάτη του σε όλη τούτη την ασθμαίνουσα υποκουλτούρα και αποφασίζει να στηρίξει ένα πρόγραμμα (ή μια ταινία, εν προκειμένω) που οι παντογνώστες των τηλεοπτικών προγραμμάτων δεν θα της έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία.

Οι συμβατικοί σταθμοί δεν έχουν καταλάβει πως το παιχνίδι έχει ανοίξει πλέον.

Θα μπορούσε αυτή η ευτυχής συγκυρία να αποτελέσει ένα καλό βατήρα αλλαγής στην ελληνική τηλεόραση; Οχι, κατηγορηματικά όχι. Πρόκειται για κλασική περιπτωσιολογία. Η τηλεόραση είναι ένα λαϊκό μέσο ψυχαγωγίας. Απευθύνεται στο πλατύ κοινό που ενδεχομένως δεν έχει τα «εργαλεία» για να διαλέξει το καλύτερο. Δεν είναι θέατρο ή κινηματογράφος όπου πληρώνεις τον οβολό σου για να τα δεις. Είναι τσάμπα. Και συνήθως το τσάμπα το πληρώνεις ακριβά διαλύοντας τα εγκεφαλικά σου κύτταρα σε βάθος χρόνου.

Οι συμβατικοί σταθμοί δεν έχουν καταλάβει πως το παιχνίδι έχει ανοίξει πλέον. Τα συνδρομητικά κανάλια προσφέρουν ψυχαγωγία πρώτης γραμμής με σειρές ή ταινίες που διατηρούν υψηλά στάνταρ ποιότητας. Η περίπτωση του Netflix είναι η πλέον χαρακτηριστική. Οι νέες γενιές στρέφονται σε εναλλακτικές πηγές όπως το YouTube ή άλλες πλατφόρμες. Η τηλεόραση δείχνει πιο γερασμένη από ποτέ. Τείνει, πλέον, να απευθύνεται σε κοινά μεγαλύτερων ηλικιών. Δύο-τρία σοκ σαν κι αυτό που έγινε με την «Ευτυχία» μπορούν να την ταρακουνήσουν, αλλά όσο το σώμα και το πνεύμα της βρίσκονται στην εντατική με μηχανική υποστήριξη, δύσκολα θα περιμένουμε ανάνηψη.

 

Διαβάστε ακόμα: Λιάγκας & Co – η trash κακομοιριά της ελληνικής TV δεν έχει τέλος.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top