Ένα μέρος της αντιπολίτευσης κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι έδωσε πολλά και δεν πήρε τίποτα, ενώ ένα άλλο μέρος υποστηρίζει ότι αυτή η συνάντηση δεν θα έπρεπε να γίνει καν. Από την άλλη, η κυβέρνηση να προσπαθεί να προβάλλει την σημασία της Ελλάδας ως γεωπολιτικού παίκτη και συμμάχου. (Οι φωτογραφίες είναι από το επίσημο προφίλ του Αλέξη Τσίπρα στο Facebook)

Χθες βράδυ λίγο μετά την συνάντηση του Αμερικανού προέδρου Donald Trump με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα είδα μέσω facebook ότι ο καθηγητής μου από το Λονδίνο, Stephen Chan (σύντομα Sir) ήταν στην Τουρκία. Του έγραψα μήνυμα γιατί δεν ήρθε στην Ελλάδα και προτίμησε την Τουρκία και τότε μου είπε: «Μα ο πρωθυπουργός σας δεν με κάλεσε ποτέ!» Παρεμπιπτόντως, ο Κινεζο-Νεοζηλανδός Chan, Άγγλος πολίτης πια, έχει διατελέσει σύμβουλος πρόεδρων και πρωθυπουργών σε θέματα Αφρικής. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον κάλεσαν στην Τουρκία, στα πλαίσια του ανοίγματος του Ταγίπ Ερντογάν στην Αφρική, κάτι που άλλωστε γίνεται εδώ και χρόνια. Όταν του είπα ότι ο πρωθυπουργός μας είναι στην Αμερική για συνάντηση με τον Trump μου απάντησε: «κοίτα, πιθανώς ο Trump δεν ξέρει καν στον χάρτη που είναι η Ελλάδα. Για τους Αμερικανούς έτσι είναι οι περιφερειακές συμμαχίες άλλοτε αναβαθμίζονται κάποιοι άλλοτε υποβαθμίζονται, οι δηλώσεις είναι πάντα ίδιες σχεδόν».

Πράγματι, κοίταξα τα press releases του γραφείου Τύπου του προέδρου Trump για τις συνομιλίες του με Αφρικανούς αρχηγούς κρατών. Επικεντρώθηκα στην Κένυα, όπου ο πρόεδρος Uhuru Kenyatta είχε συνομιλήσει με τον Donald Trump τον περασμένο Μάρτιο και ύστερα συναντήθηκαν στην Ιταλία τον Μάιο στα πλαίσια του G7. Οι λέξεις πάνω-κάτω ίδιες, ισχυρές ιστορικές σχέσεις και οικονομική συνεργασία. Οι παραλληλισμοί δεν σταματούν δυστυχώς, τα μέσα ενημέρωσης της Κένυας διέκοψαν το πρόγραμμα τους και μετέδιδαν επί ώρα την συνάντηση Trump-Κenyatta. Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες της χώρας, Nation, Standard, East African και Star επιδίδονταν σε αναλύσεις για το τι κέρδισε και το τι έχασε ο Kenyatta κατά την επίσκεψη του στην Αμερική.

Καλές οι συναντήσεις, όπως αυτή ανάμεσα σε Τσίπρα και Trump, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συγκεκριμένες συμμαχίες είναι λίγο-πολύ εύθραυστες, αν όχι ευκαιριακές.

Όχι η Ελλάδα δεν έγινε Κένυα, (όχι ευτυχώς ακόμα) αλλά αυτές οι επισκέψεις τροφοδοτούν σε μεγάλο βαθμό τον αβάσταχτο μικρομεγαλισμό μας. Επιδοθήκαμε και εμείς όπως και η Κένυα σε αναλύσεις με πολιτικούς αναλυτές δημοσιογράφους κλπ, δελτία ειδήσεων για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Αμερική. Ένα μέρος της αντιπολίτευσης κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι έδωσε πολλά και δεν πήρε τίποτα, ενώ ένα άλλο μέρος υποστηρίζει ότι αυτή η συνάντηση δεν θα έπρεπε να γίνει καν. Από την άλλη, η κυβέρνηση να προσπαθεί να προβάλλει την σημασία της Ελλάδας ως γεωπολιτικού παίκτη και συμμάχου. Κάτι ανάλογο βέβαια έκαναν και οι Κενυάτες, η αντιπολίτευση κατηγορούσε τον πρόεδρο Kenyatta ότι δίνει τα πάντα στον πρόεδρο Trump, ενώ η κυβέρνηση τόνιζε το πόσο σημαντική είναι η Κένυα στην Ανατολική Αφρική.

Σίγουρα ο Έλληνας πρωθυπουργός έγινε δεκτός με δόξα και τιμή. Αναβαθμίστηκε επικοινωνιακά για την ώρα. Σε βαθμό παρεξηγήσεως μάλιστα για ένα μέρος του κόμματος του. Όμως τι πήραμε; Υποσχέσεις, όπως πάντα για το χρέος και όχι χρήματα.

Σίγουρα, η συνάντηση δυο τουλάχιστον παράξενων τύπων, του Donald Trump, δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία που έγινε πρόεδρος όντας outsider με τον Έλληνα πρωθυπουργό που μέχρι και πέρυσι δήλωνε ότι o Trump είναι διαβολικός (evil) θα είχε ενδιαφέρον. Εκτός των άλλων δεν πάνε πολλά χρόνια που ο Αλέξης Τσίπρας διαδήλωνε έξω από την Αμερικανική πρεσβεία και υποστήριζε(ι;) την Βενεζουέλα. Όμως η ζωή προχωράει, ο κόσμος αλλάζει και προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα, σε αυτό είναι πολύ καλός ο Έλληνας πρωθυπουργός. Τελικά δεν ήταν μια επίσκεψη που μας έκανε πιο σοφούς. Σίγουρα ο Έλληνας πρωθυπουργός έγινε δεκτός με δόξα και τιμή. Αναβαθμίστηκε επικοινωνιακά για την ώρα. Σε βαθμό παρεξηγήσεως μάλιστα για ένα μέρος του κόμματος του. Όμως τι πήραμε; Υποσχέσεις, όπως πάντα για το χρέος και όχι χρήματα. Αναβάθμιση των F-16, “αναγκαίο κακό” διότι όπως αναφέρουν στρατιωτικοί αναλυτές είχαν φτάσει τεχνικά στα όρια τους. Το βασικό αν όχι το μόνο “χαρτί” που κρατάει η Ελλάδα είναι οι Αμερικανικές βάσεις στην Σούδα που αποτελούν ενδεχομένως ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στρατηγικά στη Μεσόγειο για τους Αμερικανούς.

Η ουσία όμως της όλης υπόθεσης είναι αλλού. Ο εξέχων αναλυτής διεθνών σχέσεων Ian Bremmer λέει: «αν πιάσει φωτιά το σπίτι σου θα προστρέξεις στον γείτονα, όχι πέντε τετράγωνα παρακάτω». Τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτές οι συμμαχίες είναι λίγο – πολύ εύθραυστες, αν όχι ευκαιριακές. Δεν πάει πολύ καιρός που η Ρωσία και η Τουρκία βρίσκονταν στα πρόθυρα πολέμου, λίγο μετά την κατάρριψη του Ρωσικού μαχητικού από τουρκικά πυρά το 2015. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, οι δυο χώρες εμφανίζονται ξανά κοντά. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι όπως και στην περίοδο Barack Obama, έτσι και σήμερα μπορεί οι Αμερικανοί να είναι σύμμαχοι μας και να αναφέρονται με θερμά λόγια για την Ελλάδα όμως πρακτικά και αποδεδειγμένα οι μόνοι μας σταθερή αναφορά ιδιαιτέρως τώρα που «το σπίτι μας καίγεται» πρέπει να είναι η ευρύτερη γειτονιά μας, η Ενωμένη Ευρώπη.

 

Διαβάστε ακόμα: Πόσο πιθανό είναι ένα χτύπημα τζιχαντιστών στη χώρα μας;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top