Νεφέλη Γκατζώνη: «Η γυμναστική είναι το καλύτερο δώρο στον εαυτό σου» 
«Όλη η ιστορία γι’ αυτήν την μπάλα γίνεται».
Το βόλεϊ, πάντως, για να επανέλθουμε και λίγο στα τεχνικά του, μοιάζει για σπορ πολύ ευαίσθητο στην ψυχολογία. Επειδή δεν υπάρχει η άμεση επαφή των σωμάτων με τον αντίπαλο, είναι φορές που μπορεί να «κοιμηθεί» μια ομάδα, και να μην μπορεί να ξυπνήσει με τίποτα.
Στο beach-volley αυτό δεν γίνεται. Και να σας πω γιατί, επειδή έχω ζήσει και τις δύο καταστάσεις. Όταν μια ομάδα κάνει «κοιλιά», χρειάζεται ν’ αρχίσει κάποιος τη «μύγα»: ο ένας να ξυπνήσει τον άλλο, μέχρι όλοι να επανέλθουν σε κατάσταση εγρήγορσης. Αυτό γίνεται και στο αρνητικό του συχνά: ένας δεν νιώθει καλά, και μεταδίδεται αυτή η ψυχολογία σε όλους.
Σαν μύγα… «τσε-τσέ» αυτήν τη φορά, με συνέπεια τον… ύπνο;
Ας πούμε. Και πέφτει έτσι ολόκληρη η ομάδα σε λήθαργο, δείχνοντας ανεξήγητα τον κακό της εαυτό.
Ωραία, αυτό γίνεται στη σάλα. Στην άμμο;
Στην άμμο πού να… «κοιμηθείς»; Όταν υπάρχουν μόνο δύο άτομα, αναγκαστικά συμμετέχεις στις φάσεις όλες. Είτε πάσα θα κάνεις είτε υποδοχή, κάτι θα κάνεις αναγκαστικά σε κάθε φάση. Στη σάλα, μπορεί να περάσει και πεντάλεπτο ολόκληρο και να μην έχεις ακουμπήσει μπάλα. Για χίλιους-δυο λόγους. Ακόμα και γιατί δεν σ’ εμπιστεύεται για κάποιο λόγο εκείνη τη μέρα ο πασαδόρος σου. Μπαίνεις, λοιπόν, σε υπολειτουργία, «κοιμάσαι» εσύ, και μεταδίδεις σ’ όλη την ομάδα, με τον τρόπο που λέγαμε, το πρόβλημα. Και στο πόλο, φαντάζομαι, δεν «πέφτει» ένας παίκτης, μια παίκτρια, όταν δεν πρωταγωνιστεί σ’ ένα σύστημα, όταν «κρύβεται» ίσως κι από μόνη της πάνω στο ματς;
Έχει και το πόλο τα δικά του, αλλά… nowdays που λένε, όποιος δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει το σύστημα, στον πάγκο τη βγάζει τελικά.
Φαντάζομαι. Αλλά όλα τ’ αθλήματα με μπάλα έχουν κοινά μεταξύ τους, είτε σε άμμο διεξάγονται είτε σε παρκέ είτε στο νερό.
Έχετε αγωνιστεί πολύ στο εξωτερικό, ενώπιον Ελλήνων μάλιστα ομογενών. Ποια είναι και η δικιά σας μαρτυρία επ’ αυτού;
Το Πρωτάθλημα Ευρώπης το πήραμε στη Μόσχα. Βέβαια, η καλύτερη εξέδρα του τελευταίου καιρού ήταν εδώ, στο Φάληρο. Αλλά η δεύτερη καλύτερη ήταν ξαφνικά στη Λουκέρνη, στην Ελβετία. Εκεί κερδίσαμε πάλι ένα Πανευρωπαϊκό Όπεν. Εκεί, 50-60 δικοί μας κάνανε περισσότερη φασαρία από 1.500 Ελβετούς. Από 2.000 ντόπιους! Γενικά, όπου συναντάμε και μας συναντάνε Έλληνες, η συγκίνηση είναι μεγάλη. Ιδίως στο εξωτερικό και σε μέρη από την Ελλάδα απόμακρα.
«When Greek meets Greek», δεν λέει κι η παροιμία;
Τα λέμε και μετά μαζί τους, με τις σημαίες γίνεται χαμός, μας στηρίζουν στους αγώνες όλους. Βλέπουνε πως στον τόπο τους, ακόμα και τουρίστες από την Ελλάδα που έχουν πάει κάπου για διακοπές, δυο κοριτσάκια να μάχονται με το εθνόσημο στα μαγιό, και τρελαίνονται οι άνθρωποι. Κι αμέσως μας τιμάνε με την παρουσία, με τη στήριξή τους. Με τη μεγάλη τους χαρά.
Με την Έφη Σφυρή…
Λοιπόν: Έφη Σφυρή πρώτα…
Η Έφη μού λείπει πολύ. Ακόμα και ως ζευγάρι αθλητικό. Δεν είναι λίγο πράγμα μια ρουτίνα κοινή επτά χρόνων. Μια όμορφη, μάλιστα, ρουτίνα. Γιατί και επικοινωνιακά μια χαρά τα βρίσκαμε μεταξύ μας. Μιλάμε για μια πολύ σημαντική παρουσία, απουσία τώρα. Γιατί με την Έφη είμαστε και σχεδόν συνομήλικες, της ίδιας γενιάς παιδιά κι αθλήτριες. Οπότε, μιλάγαμε πάντα ανοιχτά μεταξύ μας, ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό το λέγαμε, αδιαφορώντας συχνά για τις συνέπειες.
Ως… Αιγόκεροι αμφότερες;
Ως Αιγόκεροι αμφότερες. Τώρα έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα. Τώρα βρίσκομαι με μια εικοσάχρονη κοπέλα…
Τη Βίκυ την Αρβανίτη;
Τη Βίκυ την Αρβανίτη, η οποία ακόμα διαμορφώνει το χαρακτήρα και την προσωπικότητά της. Έχει δείξει βέβαια σημαντικά δείγματα αξιόλογου χαρακτήρα εντός γηπέδου, αλλά, λόγω ηλικίας, πολλά πράγματα είναι μπροστά της ακόμα, ακόμα «πλάθεται» ως άνθρωπος και ως αθλήτρια.
Έχετε και κάποια επιπλέον ευθύνη εδώ ίσως.
Βέβαια έχω. Πρέπει να προσέχω και τα λόγια και τον τρόπο μου πια, μιας και όντως νιώθω μια ευθύνη διαπαιδαγώγησης απέναντί της. Και εντός, και εκτός γηπέδου. Με την Έφη πάντως, επανέρχομαι, περάσαμε τα «πέτρινα» χρόνια του αθλήματος, και κάναμε, νομίζω, οι δυο μας πάρα πολλά και για το ίδιο το άθλημα στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσα… ταπεινοφρόνως να το περηφανευτώ, για την Έφη κι εμένα. Πιέσαμε νά ’ρθει προπονητής, να μπούμε σε ακόμα πιο επαγγελματικό πλαίσιο όλοι, πολλά. Για τις νεότερες κοπέλες, και γι’ αυτό το λόγο πιστεύω εγώ, ήρθαν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα. Ξεκινήσανε με προπονητές, με συνθήκες άνετες, χωρίς να τρέχουν να πιέζουν κανέναν για τίποτα, χωρίς να τσακώνονται ακόμα και για τα πιο βασικά, με υπεύθυνους και μη. Γιατί εμείς στην αρχή είχαμε διπλό ρόλο: έπρεπε και να προσπαθούμε να είμαστε καλές μέσα στο γήπεδο, και να δημιουργούμε όλο και πιο ικανοποιητικές συνθήκες για το άθλημα ολόκληρο.
«Εμείς κυλιόμαστε στην άμμο, δεν μπορούμε να ’μαστε βαμμένες κι από το κομμωτήριο συνέχεια».
Βέβαια, γιατί καμιά φορά η ευκολία είναι η μεγαλύτερη δυσκολία. Εσείς έτσι γινόσασταν και πιο δυνατές, πιο ανθεκτικές ως χαρακτήρες και ως πρωταθλήτριες.
Ναι. Μάλιστα, αυτό απολαμβάνω κι εγώ τώρα. Οι τελευταίες επιτυχίες ήρθαν με πολύ ευκολότερες συνθήκες πια, και, λόγω σκληραγώγησης από τα παλιά, εγώ εκτίμησα και το πώς και το γιατί πολύ πιο σωστά, πολύ πιο ήρεμα. Γιατί τώρα ξέρω καλά τι απαιτείται κάθε φορά, τι κινήσεις πρέπει να γίνουν.
Η Έφη από την εξέδρα, πάντως, πολύ μαζί σας έμοιαζε… τηλεοπτικά.
Και βέβαια μαζί μας ήτανε. Εγώ την αγαπάω την Έφη πολύ, και νομίζω πως κι εκείνη τρέφει αντίστοιχα αισθήματα για μένα. Όταν έχεις περάσει με έναν άνθρωπο τόσα, μ’ ένα σωρό αργά και σταθερά βήματα στη ζωή και στην αθλητική σου καριέρα, με πολλή δουλειά και μ’ ένα μετάλλιο το χρόνο κάθε φορά τρομερά σημαντικό, με αυτόν τον άνθρωπο πώς να μην είσαι πια συναισθηματικά δεμένος εφ’ όρου ζωής;
Από το μηδέν στο οκτώ είναι πολύ πιο σημαντικό από το οκτώ στο εννιά, στο δέκα.
Δεν είναι; Είναι. Εγώ την κουβαλάω δε όλη αυτήν την εμπειρία μαζί μου, και τη χρησιμοποιώ για να πετυχαίνουμε, με τη Βίκυ πια, πιο εύκολα μερικά πράγματα τώρα.
Η Βίκυ πάλι τι φέρνει μαζί της;
Η Βίκυ έχει και χαρακτήρα, και «τσαγανό» στο γήπεδο. Ταυτόχρονα, λόγω απειρίας, έχει αρκετά τεχνικά στοιχεία προς διαμόρφωση ακόμα, και χρειάζεται συνεχή δουλειά για ν’ ανέβει κι άλλο.
Την ειδοποιείτε και μέσω… υμών τώρα;
Μπα. Όλ’ αυτά τα ξέρει κι από μόνη της, δεν χρειάζεται εμένα να της τα πω. Της τα λέει κι ο προπονητής της, άλλωστε. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως επειδή στο άθλημά μας μπορεί κάποιος να φτάσει στην κορυφή αρκετά νωρίς και να βγάλει και κάποια λεφτά, πρέπει να προσέχεις πάντα να κρατάς χαμηλούς τόνους και να μένεις αφοσιωμένος στη δουλειά σου.
Να μην πάρουν… αέρα τα μυαλά σου, όπως λέμε.
Ναι. Γιατί μόνο έτσι κρατιέσαι ψηλά. Μια επίσης πολύ δύσκολη υπόθεση.
Για τους Άνδρες μας καμιά συμβουλή αντίστοιχη, μιας και στην άμμο τούς έχετε μάλλον αφήσει πολύ πίσω τα κορίτσια;
Είναι απλά και για τους Άνδρες τα πράγματα: ένα καλό δίδυμο, εφ’ όσον ρισκάρει ένα-δύο χρόνια εντατικής δουλειάς, θα απολαύσει και τα ανάλογα αποτελέσματα στο διεθνή χώρο. Δύο καλές μονάδες, αν προσπαθήσουν και δουλέψουν, θα ανταμειφθούν. Ας είναι πιο μεγάλος ο ανταγωνισμός στους Άνδρες στο παγκόσμιο στερέωμα. Από την άλλη, στην Ελλάδα νομίζω πως έχουν γίνει λάθη αρκετά.
Ακόμα και στα δίδυμα, στο ποιος παίζει με ποιον;
Ακόμα κι εκεί, φυσικά. Το ανδρικό μας έχει καθυστερήσει, γιατί δεν του έχουν δοθεί και περισσότερες ευκαιρίες. Κι άλλοι αθλητές της σάλας θα ’πρεπε να ήσαν ήδη κοντά μας. Την προλαβαίνουμε πάντως την εξέλιξη του αθλήματος ακόμα και τώρα, αν κινηθούμε σωστά. Το δίδυμο Ξενάκης-Μιχαλόπουλος έχει όλα τα φόντα να πάει ψηλά.
Πήρανε ήδη μια ένατη θέση στο Παγκόσμιο.
Ναι, κι αυτό είναι το καλύτερο αποτέλεσμα στο ανδρικό όλων των εποχών. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Δεν φτάνει ένα δίδυμο καλό. Θέλουμε πολλά, πυραμίδα. Θέλει κι άλλα, πιο νέα παιδιά ν’ ακολουθούν, με ταλέντο, με οργάνωση. Γιατί έτσι εξελίσσονται και οι πρώτοι πιο πολύ. Όπως γίνεται και μ’ εμάς, στο γυναικείο.
//Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «WATERSPORTS», τεύχος 11ο, Οκτώβριος 2005.
Διαβάστε ακόμα: Ο μεγάλος ΦΟΥ-ΝΤΑ-ΡΙ-ΣΤΟΣ
1 2
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
