Bία κατά των γυναικών: το κακό θέατρο της πατριαρχίας

Tι ακριβώς συμβαίνει πίσω από τη σκηνή ενός θεάτρου ή μιας κοινωνίας; (thecitizen.com).

Φαίνεται να μην έχει τελειωμό το ελληνικό #ΜeToo. Aπό τη μια αυτό είναι καλό διότι αρχίζουν να βγαίνουν στη φόρα καλά κρυμμένα μυστικά (έστω και αν πρέπει να πιάσεις τη μύτη σου από τον βόρβορο) και από την άλλη συνειδητοποιείς πως η ελληνική κοινωνία παραμένει ανδροκρατούμενη και  συχνά κακοποιητική απέναντι στις γυναίκες.

Μπορεί όλα να ξεκίνησαν από την αποκάλυψη της Σοφίας Μπετακώρου, αλλά ευτυχώς δεν ολοκληρώθηκαν σ’ αυτήν. Σαν να άνοιξε την πόρτα της ντουλάπας η πρώην πρωταθλήτρια και έφερε στο φως της δημοσιότητας τους σκελετούς της ελληνικής κοινωνίας. Δεν συμβαίνουν μόνο στον αθλητισμό τέτοια πράγματα.

Εσχάτως αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τη βάναυση, χειριστική και σε αρκετές περιπτώσεις σεξιστική συμπεριφορά επιφανών ανδρών έναντι των γυναικών συναδέλφων τους. Το ελληνικό θέατρο αυτή τη στιγμή μοιάζει να πέφτει με το κεφάλι στα λασπόνερα.

Δεν θα πρέπει να μας κάνει καμία εντύπωση αν το επόμενο διάστημα αρχίσουν να ανοίγουν τα στόματα γυναικών από τη δημοσιογραφία (υπάρχουν πολλοί σκελετοί στις μηντιακές ντουλάπες), τη δικηγορία ή την ιατρική. Αμφιβάλλει κανείς πως σε μεγάλες επιχειρήσεις υπάρχουν αντίστοιχα φαινόμενα; Απλώς εκεί οι γυναίκες – θύματα δεν είναι τόσο αναγνωρίσιμες, δεν τις ξέρει ο πολύς κόσμος. Ένα μεγάλο στοίχημα είναι αν θα ανοίξουν στόματα και στην πολιτική.

Φαίνεται πως η πατριαρχία στη χώρα μας όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιβάλλει τις βουλές της με τον ίδιο σκληρό και ατιμωτικό τρόπο που τις επέβαλλε πριν από τριάντα και σαράντα χρόνια. Για κάποιους άντρες (φευ, όχι λίγους) η γυναίκα συνάδελφος είναι το τσιφλίκι τους. Ο αδύναμος είναι το πεδίο βολής του. Αυτός που δεν έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει ή -έστω- να αρθρώσει έναν υπερασπιστικό λόγο, αποτελεί το τέλειο θύμα.

Δεν είμαι ψυχαναλυτής για να κρίνω τα πάθη, τις κρυφές πόρτες του ψυχισμού και τα τραύματα που κουβαλάει ένας κακοποιητικός ή χειριστικός άντρας. Πολύ περισσότερος ένας που χρησιμοποιεί τη βία για να επιβεβαιώσει την εξουσία του. Είμαι, όμως, σίγουρος πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλοί θύτες που τρέμει το φυλλοκάρδι τους μήπως και είναι οι επόμενοι που θα τους πάρει η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων.

Χαίρομαι με τον τρόμο τους. Μακάρι να καίγονται -μάλιστα- μέσα τους, να λαμπαδιάζει ο εαυτός τους, να συνθλίβεται αργά και βασανιστικά το υπερτροφικό τους εγώ. Έτσι ακριβώς πρέπει να αισθάνονται: ως πιθανοί στόχοι του πιο δίκαιου outing που γνώρισε αυτός ο τόπος.

Να βγουν ονόματα, να γίνουν γνωστές όσες περισσότερες περιπτώσεις βίας κατά των γυναικών μπορούν να φτάσουν στα αυτιά μας. Να υπάρξουν αποδείξεις και μαρτυρίες. Να μάθουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Δεν πρόκειται για τη λογική της κλειδαρότρυπας. Αυτές οι αποκαλύψεις δεν πρέπει να περιοριστούν ως εύκολη τροφή για το φιλοπερίεργο τηλεοπτικό κοινό.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη ζωή ανθρώπων που πληγώθηκαν σοβαρά στα χέρια ισχυρών ανδρών. Όπως μπορεί να βασανίζεται καθημερινά μια ανώνυμη γυναίκα στο σπίτι της από τον πατέρα της, τον αδελφό της, τον σύζυγό της ή τον σύντροφό της. Δεν είναι θέμα φτηνού κουτσομπολιού, αλλά δικαιοσύνης. Έστω και αν πρέπει να αποδοθεί χρόνια μετά από την τέλεση των αδικημάτων.

Δυστυχώς, η σκληροπυρηνική ελληνική κοινωνία έχει χτίσει τα θεμέλιά της με πέτρες και υποστυλώματα που έχουν λαξεύσει και καρφώσει αντρικά χέρια. Τα γυναικόπαιδα αποτελούν συμπληρωτικό στοιχείο. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει με τα χρόνια, αλλά φαίνεται πως έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο να διανύσουμε έως το σημείο συνάντησης των δύο φύλων επί ίσοις όροις.

Το ότι εμφανίζονται κρούσματα βίας και κατά ανδρών δεν πρέπει να μας αφήνει – επίσης- αδιάφορους ή να το θεωρούμε απλή περιπτωσιολογία. Οι σατράπηδες δεν αντιλαμβάνονται μέσα στο ταραγμένο τους μυαλό τη διαφορά: θύμα να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι. Αυτό, λοιπόν, αν δεν μπορεί να σταματήσει (ας μην κρυβόμαστε, δεν μπορεί ως δια μαγείας), τουλάχιστον ας βρει τη θέση του στον δημόσιο διάλογο. Όπως το βλέπουμε να συμβαίνει. Καιρός ήταν.

Διαβάστε ακόμα: Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας.

TAGS :
βία γυναίκα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook