Είναι τυχαία όλα αυτά τα εγκλήματα που συμβαίνουν στις μέρες μας; (Φωτογραφία: Nikos Libertas / SOOC)

Ήταν σαν να ζούσαμε σε ένα μπούνκερ τη στιγμή που έξω στους δρόμους μαινόταν ένας ακήρυχτος πόλεμος και, μάλιστα, απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό. Όποιος πιστεύει πως το να μείνεις για πολλούς μήνες στο σπίτι κλεισμένος σε βοηθάει να ηρεμήσεις, να σταθμίσεις αλλιώς τα πράγματα και, τέλος πάντων, να φιλοσοφήσεις λίγο περισσότερο τη ζωή σου, μάλλον δεν γνωρίζει την τρεμάμενη ψυχοσύνθεση του αινίγματος «άνθρωπος».

Όπως έλεγε και ο φιλόσοφος και συγγραφέας Μπλεζ Πασκάλ, «Όλα ξεκίνησαν όταν ο άνθρωπος δεν μπορούσε να σταθεί ήσυχος στο δωμάτιό του». Πολύ περισσότερο αν έπρεπε να βιώσει μήνες δύσθυμης ακαμψίας, περιβεβλημένος όχι από ανθρώπους, αλλά από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του.

Ασθενείς που είχαν ήδη βεβαρημένη ψυχική κατάσταση και προ καραντίνας, μετά από αυτήν την εμπειρία εγκλεισμού έφτασαν στο μη περαιτέρω.

Οι ψυχίατροι και οι ψυχαναλυτές μπορούν να το επιβεβαιώσουν: τους τελευταίους μήνες υπήρξε ραγδαία αύξηση στους ασθενείς τους. Άνθρωποι που ως εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αισθανθεί την ανάγκη να κάτσουν στο ντιβάνι ενός ειδικού, τώρα βλέπουν πως είχαν φτάσει σε σημείο ζέσεως. Κατά μείζονα λόγο: ασθενείς που είχαν ήδη βεβαρημένη ψυχική κατάσταση και προ καραντίνας, μετά από αυτήν την εμπειρία εγκλεισμού έφτασαν στο μη περαιτέρω.

Υπάρχει, όμως, και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν αποφάσισαν να ψυχαναλυθούν ή ακόμη και να ζητήσουν την ιατρική φροντίδα, αλλά έχουν σωματοποιήσει την καταπίεση του εγκλεισμού, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αυτή τη στιγμή η κοινωνία βιώνει τα επίχειρα αυτού του πολύμηνου εγκλεισμού.

Οι διάφορες μελέτες των ειδικών δείχνουν εδώ και δεκαετίες πως η ζέστη δεν είναι σύμμαχος της πραότητας.

Είναι γνωστό πως οι θερινοί μήνες ευνοούν τη διάπραξη εγκλημάτων κατά ζωής ή άλλου τύπου έκνομες πράξεις. Οι διάφορες μελέτες των ειδικών δείχνουν εδώ και δεκαετίες πως η ζέστη δεν είναι σύμμαχος της πραότητας. Ωστόσο, τώρα έχουμε έναν ακόμη πιο επιβαρυντικό παράγοντα για την έκλυση της άλογης βίας.

Καθημερινά το αστυνομικό δελτίο είναι γεμάτο από κάθε λογής εγκληματικές πράξεις. Θα πει κανείς πως οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν αποδεχθεί ότι υπάρχουν στα κατάστιχά της και μαύρες σελίδες που ανανεώνονται συνεχώς. Ωστόσο, η κατάσταση που βιώσαμε όλοι τους προηγούμενους μήνες προσομοίαζε με μια δυστοπία χολιγουντιανών διαστάσεων.

Το ειδεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά πρέπει να μας προβληματίσει όλους (Sooc).

Για εκείνους που είχαν και έχουν ταραγμένο μυαλό αυτό που ζήσαμε ήταν οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Τέτοια «χαλασμένα» μυαλά εύκολα μπορούν να κυλήσουν σε αχαρτογράφητα νερά. Δεν συμβαίνει σε όλους (ευτυχώς), αλλά μπορεί να συμβεί σε αρκετούς.

Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον Κουρτζ του μυθιστορήματος του Κόναρντ «Η καρδιά του σκότους» να ψελλίζει «the horror, the horror».

Αυτό δεν σημαίνει πως αν δεν είχαμε περάσει τη στενωπό της υγειονομικής κρίσης δεν θα είχαμε ειδεχθή εγκλήματα. Φευ, είμαστε «παιδιά του Κάιν», το έγκλημα είναι σύμφυτο με την ανθρώπινη περίπτωση. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο.

Ομως, εδώ φαίνεται πως έχουμε ένα κύμα βίας -καθημερινής, άλογης, επαναλαμβανόμενης- που δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Εγκληματολόγος δεν είμαι για να μπορώ να κατηγοριοποιήσω τα φαινόμενα και να τους προσδώσω μια κάποια σημασιολογική αξία, όμως, η γενικότερη αίσθηση που έχουμε ως κοινωνία είναι ότι το καπάκι της βίας έχει ανοίξει για κάποιους. Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον Κουρτζ του μυθιστορήματος του Κόναρντ «Η καρδιά του σκότους» να ψελλίζει σαν ζώο έτοιμο να κατασπαράξει «the horror, the horror».

Το ειδεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά, οι επιθέσεις σε γυναίκες εν μέση οδώ, οι περίεργες αυτοκτονίες, ακόμη και η επίθεση του μαινόμενου παπά στη Μονή Πετράκη, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα δεν φαίνεται να είναι μόνο ξεχωριστές περιπτώσεις. Με κάποιο τρόπο συνδέονται με το κλίμα των ημερών. Σωθήκαμε μεν, αλλά μέσα μας έμεινε ένα επικίνδυνο ίζημα ματαίωσης, θυμού, ανεξέλεγκτου πόθου να πατήσουμε κόκκινες γραμμές.

Μια κοινωνία δεν αποτελείται από ενάρετους και λογικούς (μόνο), αλλά και από εκείνους που βιώνουν με πιο έντονο τρόπο τα συναισθήματά τους.

Επαναλαμβάνω: δεν σημαίνει ότι ζούμε σε ζούγκλα. Οι περισσότεροι εξ υμών καταφέρνουμε να χαλιναγωγούμε τα φρένα μας και να πράττουμε επί τη βάση της λογικής. Όμως μια κοινωνία δεν αποτελείται από ενάρετους και λογικούς (μόνο), αλλά και από εκείνους που βιώνουν με πιο έντονο τρόπο τα συναισθήματά τους.

Το γεγονός ότι θύματα αυτής της σπάταλης βίας είναι γυναίκες, παιδιά και γενικώς ανυπεράσπιστα άτομα δείχνει πως η «μάτσο» ανάγνωση του κόσμου είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που πρέπει να μας απασχολούν ως κοινωνία.

Προφανώς και δεν υπάρχει άμεση λύση. Προφανώς και η αστυνομοκρατία δεν θα βελτιώσει τα πράγματα. Ελπίζουμε όλοι το κύμα της βίας να καταλαγιάσει, να επανέλθουμε σε μια κατάσταση υπολογισμένης βίας (κάτι σαν την αναγκαία φύρα στα εμπορεύματα). Σε αντίθετη περίπτωση, το αίσθημα φόβου και ανασφάλειας θα είναι μια νέα μορφή πανδημίας. Ισως πιο επικίνδυνη από αυτή του κορωνοϊού. Οταν αρχίζεις να φοβάσαι, κανένα εμβόλιο δεν πρόκειται να σε προφυλάξει.

 

Διαβάστε ακόμα: Πόσο θα άλλαζε η ζωή σας με εγγυημένο -άνευ όρων- εισόδημα 1.200 ευρώ το μήνα;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top