Η θλιμμένη σιωπή του σερβιτόρου

Μήπως να δώσουμε λίγη περισσότερη σημασία σ’ αυτό το κορίτσι; (Nick Paleologos / SOOC).

Τα ποτάμια του καφέ που έχει μεταφέρει δεν μετριούνται. Οι χυμοί που ξίνισαν στα χέρια. Τα νερά που ενώθηκαν με τον ιδρώτα. Το αγχωμένο βλέμμα μπρος σε έναν αναποφάσιστο πελάτη που πρέπει να κρυφτεί. Η κούραση που αχνοφαίνεται κάτω από το χαμόγελο.

Όταν είμαστε ανυπόμονοι αναζητούμε έστω και τη σκιά του, να ξέρουμε πως είναι εκεί κοντά μας, να του δώσουμε την παραγγελία μας. Άλλες φορές θα είναι εκείνος που θα τα ακούσει -ακόμη κι αν δεν φταίει- αν αυτό που πήραμε δεν ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Εχουν μια θεατρική σιωπή οι σερβιτόροι. Κουβαλούν μια παύση κι ας είναι στη φύση του επαγγέλματός τους να είναι επικοινωνιακοί, ακόμη κι αν μέσα τους τούς τρώει κάποιο προσωπικό σκουλήκι.

Μιλάμε συχνά -και δικαίως- για το φορτίο που κουβαλάει αγόγγυστα το ιατρικό προσωπικό όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας. Σκεφτόμαστε τι θα αντιμετωπίσουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τώρα που θα ανοίξουν τα σχολεία. Πολύ καλά κάνουμε διότι μοιάζουν σαν Δον Κιχώτες που έχουν να παλέψουν με έναν υπαρκτό -αλλά άυλο- ανεμόμυλο: τον κορωνοϊό. Συμπονούμε τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ που ήταν εκεί να μας εξυπηρετήσουν ακόμη και την περίοδο της καραντίνας.

Ομως, αν το σκεφτούμε λίγο ευρύτερα: ένας από τους πλέον ανοχύρωτους εργαζόμενους στην Covid- εποχή είναι ο σερβιτόρος. Φοράει μάσκα μεν (επί πολλές ώρες, για να μην το ξεχνάμε όσοι -τυχόν- αισθάνονται άβολα που την φορούν στο μετρό για λίγα λεπτά), αλλά ποιος μπορεί να πει ότι είναι προστατευμένος εξ ολοκλήρου; Kάνει μια δουλειά για την οποία δεν αμοίβεται όσο θα έπρεπε.

Δεν ανήκει σε κάποιο ισχυρό σωματείο που μπορεί να τον προστατεύσει από ενδεχόμενες εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Κινδυνεύει ανά πάσα ώρα να χάσει τη δουλειά του κι όχι από κάποια δική του αβλεψία (που είναι λογικό να συμβεί), αλλά διότι η επισιτιστική αλυσίδα στις μέρες μας έχει πληγεί τόσο πολύ από τον κορωνοϊό που καθημερινά επιχειρήσεις κλείνουν ή μειώνουν το προσωπικό τους.

Το επάγγελμα του σερβιτόρου κατατάσσεται ανάμεσα στα πιο αγχωτικά. Είναι ένας εναντίον πολλών, που, κύριος οίδε τι μπορεί να του ζητήσουν, πόσο εξωφρενικές απαιτήσεις έχουν, τι μπορεί να του πουν για να τον προσβάλουν, με πόσο υποτιμητικό τρόπο ενδέχεται να τον αντικρίζουν. Για να μην πούμε για τον σεξισμό που υφίστανται οι σερβιτόρες.

Η έλευση του ιού, οι αναπόφευκτες απαγορεύσεις, τα μέτρα που χρειάστηκε να ληφθούν για τη δημόσια ασφάλεια, όλα τούτα ήρθαν να προστεθούν στο ήδη βεβαρημένο τετράωρο ή οκτάωρο (ή και παραπάνω πολλές φορές) του μέσου σερβιτόρου.

Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι οι κρίσεις μάς κάνουν καλύτερους. Είναι μια ρομαντική άποψη που δεν απηχεί πάντα την πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά. Η Ελλάδα δεν έγινε καλύτερη έπειτα από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσης. Κατ’ αντιστοιχίαν: δεν ξέρω αν ο κορωνοϊός θα μας κάνει -ή μας έχει κάνει ήδη- να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα επειδή πραγματικά το θέλουμε και δεν μας το επιβάλλουν οι συνθήκες.

Θα άξιζε, πάντως, να αναπροσαρμόσουμε μέσα μας την ιεράρχηση που κάνουμε σε ό,τι έχει να κάνει με τη χρησιμότητα κάποιων επαγγελμάτων που τα θεωρούμε τόσο δεδομένα, ενώ η αξία τους είναι απείρως μεγαλύτερη. Τους οδοκαθαριστές τους σκεφτόμαστε όταν κατεβαίνουν σε απεργία. Τους γιατρούς όταν αρρωστήσουμε.  Μήπως, την επόμενη φορά που θα κάτσουμε κάπου για καφέ, για ποτό ή για φαγητό να μην θεωρήσουμε πως ο σερβιτόρος είναι εκεί για να υπηρετήσει κάθε παράλογη απαίτησή σας; Μήπως να πάψουμε να του μιλάμε στον ενικό; Μήπως να μην μας πιάσει τσιγκουνιά όταν θα του δώσουμε φιλοδώρημα;

Εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή, άλλοι θα κάτσουν στο τραπέζι που καθόμασταν. Στο τέλος της βάρδιας, όταν τα φώτα θα χαμηλώσουν, η μουσική θα κλείσει, οι καρέκλες θα σηκωθούν για να γίνει το αναγκαίο σκούπισμα, ο σερβιτόρος θα είναι εκεί στο πόστο του. Και όταν θα βγάλει τη μάσκα του, τότε θα είναι επιτέλους μόνος του με τη θλιμμένη σιωπή του.

Διαβάστε ακόμα: Ύμνος στον ανώνυμο υπάλληλο του σούπερ μάρκετ.

TAGS :
COVID-19 κορωνοϊός σερβιτόρος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook