Είμαστε όλοι ινδουιστές

Η καλή μας η γελάδα δεν μας κατεβάζει γάλα. Και όλο τάισμα θέλει. Με πτωχά, κατά πως φαίνεται, αποτελέσματα. Photo credit: flickr

Οποιοσδήποτε άνω των 15 ετών πιστεύει σε λαοκρατικές δημοκρατίες τύπου Βορείου Κορέας ή ότι η διπλωματία σε υψηλό, διεθνές επίπεδο έχει χώρο για καλά και κακά παιδάκια, ανθρώπους που δεν νοιάζονται για το συμφέρον των λαών που εκπροσωπούν, αλλά έχουν προσωπικά μαζί μας, παρακαλείται να μην διαβάσει παρακάτω:

Τις τελευταίες δέκα μέρες είδα τρεις φίλους να καταστρέφονται οικονομικά. Kανείς τους, παρεμπιπτόντως, δεν δραστηριοποιείται στο μετερίζι των περιβόητων «frappenomics». Ήταν άνθρωποι νέοι, με φιλοδοξίες, όραμα και όρεξη για δουλειά, που είχαν μια ιδέα και, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, κατόρθωσαν να την εξελίξουν μέσα στη χειρότερη οικονομική συγκυρία που θα μπορούσε να τους συμβεί. Θα έπρεπε να ξέρουν. Ήταν εξαρχής καταδικασμένοι κάποια στιγμή να τιμωρηθούν για το έγκλημά τους: Ήθελαν να «επιχειρήσουν»!

Στα πρώτα χρόνια της Κρίσης, όταν δειλά-δειλά άρχισαν οι αναφορές στις εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης, είχε δημοσιευθεί μια έρευνα για τις πιο αρεστές στους Έλληνες. Τα φωτοβολταϊκά και η εκτροφή σαλιγκαριών βρέθηκαν ανάμεσα στις τρεις πρώτες θέσεις. Δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει. Έχουν κοινό σημείο. Τη μίνιμουμ δυνατή προσπάθεια. Έχουμε μακρόχρονη παράδοση. Τριάντα και βάλε χρόνια πριν, το εκλογικό σώμα εμπιστεύτηκε έναν ηγέτη με κεντρικό σύνθημα «Έξω από την ΕΟΚ». Στη συνέχεια, με τα λεφτά της ίδιας αυτής αλήστου μνήμης ΕΟΚ, οι αγρότες πήραν γενναιόδωρες επιδοτήσεις που έγιναν μπουτίκ και βιντεοκλάμπ σε πολίχνες και κωμοπόλεις, ενώ ο πακτωλός χρημάτων των Μ.Ο.Π. σπάνια και μόνο μετά από τρίσποντο μπιλιάρδου κατέληγε σε έργα υποδομής: Τα περισσότερα τα δώσαμε στον Τσοβόλα για να μας τα δώσει όλα και, εν συνεχεία, αγοράσαμε μαζικά ως έθνος τις πρώτες μας “Μερσεντέ”.

Τα Πακέτα Ντελόρ γίνονταν υποθέσεις εργασίας και αποδείξεις γεμάτης τσέπης. Το 1999-2000 ακόμη και η τελευταία γιαγιά από το πλέον ακριτικό χωριό έβγαλε τις οικονομίες της κάτω από το στρώμα και τις έπαιξε στο Χρηματιστήριο. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω: Ένα συλλογικό, εθνικό όραμα που συνοψίζεται στο «Κάθομαι Και Η Μηχανή Κόβει Χρήμα». Ή όπως λογιότερα το έθεσε ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς τις προάλλες «στην ελλαδική παρακμιακή κοινωνία, η προσδοκία της αποστρατείας – αεργίας είναι στόχος υπέρτερος της δημιουργικής φιλοδοξίας».

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Περισσότερο από την ιστορική περίοδο, η αναφορά είναι στην αντίστοιχη της οικονομικής ευμάρειας -ασχέτου του πως αυτή κατορθώθηκε- στο μεγαλύτερο διάστημα αδιάλειπτης και συνεχούς ειρήνης που γνώρισε αυτή η χώρα στους σχεδόν δύο αιώνες της ύπαρξής της: Μόλις 41 χρόνια, δηλαδή. Τι ακριβώς, όμως, μας αποδεικνύει ότι ήρθε το τέλος των συμπτωμάτων και των αιτιών της Μεταπολίτευσης;

Το βασικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης όλα αυτά τα χρόνια ήταν και παρέμενε έως σήμερα ο άκρατος κρατισμός και η παροχολογία. Οι προσλήψεις στο Ξέρετε Πού. Σιγά μη γράψουμε τη λέξη. Για κορόιδα ψάχνετε; Εδώ κοτζαμάν «Θεσμοί» και ερυθριάζουν και αυτοί όταν πρέπει να την αναφέρουν. Τη θάβουν ανάμεσα σε ένα γενικό «Μεταρρυθμίσεις» και ξεμπερδεύουν. Τους έχουμε μάλλον τρομοκρατήσει τόσο χρόνια.

Γιατί αυτές ήταν πάντοτε οι πραγματικές κόκκινες γραμμές μας. Το μόνο υπαρκτό «κοινωνικό συμβόλαιο» ή συμβόλαιο με το λαό, όπως το έλεγε κάποτε μια ψυχή. Ακόμη και έως πρόσφατα, στο αποκορύφωμα της Κρίσης, τα λεγόμενα «συστημικά μίντια» στήριζαν αναφανδόν τα κόμματα της συγκυβέρνησης στην αδιέξοδη πολιτική των έμμεσων και άμεσων φόρων, βάζοντας πλάτη να σωθούν τα πελατάκια με αντάλλαγμα τα στραβά τα μάτια από την πλευρά του πολιτικού συστήματος στο ξεχειλωμένο νομικό πλαίσιο στο οποίο τα μίντια λειτουργούσαν. Κάπως έτσι το εννοούσε εκείνος ο ευτραφής κύριος όταν έλεγε το «μαζί τα φάγαμε» (bonus για τους αντιγερμανολάγνους: ο ίδιος κύριος είχε πει επίσης κάποτε και το αμίμητο «η Γερμανία θυμίζει γίγαντα με μυαλό μικρού παιδιού»).

Ακόμη και την παραμονή ενός αμετάκλητου ερέβους, η νεοφυής, τωρινή κυβέρνηση διόριζε 250 υπαλλήλους στο Ξέρετε Πού, υπουργός καταργούσε διευθυντές οργανισμών του Ξέρετε Ποιου για να βάλει δικούς τους και εξέχων στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος διόρισε σύζυγο σε διευθυντική θέση εταιρείας του Ξέρετε Ποιανού. Πέντε χρόνια μνημόνια και τα σχετικά «προαπαιτούμενα» που ικανοποίησαν τα δύο κόμματα εξουσίας –αυτά που τη νέμονταν αποκλειστικά αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης- ήταν να απολύσουν εύκολα θύματα: τους σχολικούς φύλακες και τις καθαρίστριες. Να μετατάξουν τους Δημοτικούς Αστυνομικούς στην Αστυνομία -άρα και με μεγαλύτερα προνόμια! Και να οργανώσουν αποτυχημένα –οποία έκπληξις!- μια παρωδία με την ονομασία «Κινητικότητα» -Ξέρετε Ποιων. Είναι αυτό που λέμε «Γροθιά στο μαχαίρι». «Ρήξη με το παρελθόν». «Αναγκαίες τομές». Και η μπαλαφάρα θα μπορούσε να συνεχίζεται επ’ άπειρον.

Διαβάστε ακόμα: To σύνδρομο του Ηρόστρατου.

Ένα τέρας με κοντά στο 80% της χώρας εξαρτώμενο άμεσα ή έμμεσα από αυτό, το οποίο πανθομολογούμενα δεν μπορεί να φέρει σε πέρας ούτε στοιχειώδεις λειτουργίες μιας ευνομούμενης πολιτείας. Υπάρχει μεγαλύτερη σχετική ομολογία από αυτήν του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας ότι «η χρεωκοπία θα σήμαινε απόλυτη καταστροφή»; Η αναγνώριση από τα πλέον επίσημα χείλη, δηλαδή, ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι ανύπαρκτος, η παρεπόμενη ανθρωπιστική κρίση δεδομένη και το χάος που θα προέκυπτε ασυμμάζευτο; Καμμένοι στην προθέρμανση, στο μεταξύ, οι άντρες των ενόπλων δυνάμεων ακόμη περιμένουν να διασφαλίσουν την ομαλότητα στο εσωτερικό…

Το θέμα είναι η «ιερή αγελάδα» μας να παραμείνει ανέγγιχτη. Λιπόσαρκη, ψωραλέα, αλλά ανέγγιχτη. Κι αυτή μπορεί να είναι η ιερότερη, αλλά δεν είναι η μόνη. Η κάθε ομάδα συμφερόντων έχει τη δική της «ιερή αγελάδα» σε αυτήν τη χώρα. Θα ήταν αρκετά διασκεδαστικό, αν το timing δεν ήταν τραγικό, το να παρατηρείς τις τελευταίες ώρες στο fb όσους ξιφουλκούσαν έως την προηγούμενη Κυριακή ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς, επειδή διαφωνούσαν μαζί τους. Οι μάσκες έπεφταν σιγά-σιγά. Και ξεδιάντροπα. Ένας ζηλωτής του «Όχι» με φαρμακαποθήκη διστακτικά στην αρχή και με θέρμη στη συνέχεια να βροντοφωνάζει «επιτέλους και κάτι καλό που κάνει η τρόικα, απελευθέρωση από τη μαφία των φαρμακοποιών, τώρα». Άλλος υπέρμαχος της άρνησης αναγκαζόταν να συμφωνήσει ότι «ναι, δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι σωστό να καταργηθούν τα προνόμια στο ΦΠΑ των νησιών. Εγώ, δηλαδή, που έχω ξενοδοχείο στην Πελοπόννησο γιατί να έχω να αντιμετωπίσω τον αθέμιτο ανταγωνισμό»; Ένας φλογερός «ναιναίκος» ιδιοκτήτης μπαρ συμπλήρωνε το δικό του: «Είναι ανοησία και καταστροφή η επαναφορά του 23% στην εστίαση».

Καθένας με το -δικαιολογημένο, φυσικά- πόνο του, αλλά ο κοινός τόπος είναι ένας: Μην τολμήσεις να πειράξεις την ιερή μου αγελάδα. Με το που είδαν το φως της δημοσιότητας, οι πρώτες επίσημες απαιτήσεις των «δανειστών» έρρευσαν και οι πρώτες, αναμενόμενες, απορρίψεις. Ο πρόεδρος των φαρμακοποιών έβγαλε ήδη ανακοίνωση που θα μπορούσε να είναι και copy/paste από τα προηγούμενα χρόνια: «μη διανοηθεί η κυβέρνηση» κ.τ.λ., κ.τ.λ. Ήδη προκηρύχθηκε και η πρώτη 24ωρη απεργία των φαρμακοποιών. Ακολούθησε η ανάλογη της ΑΔΕΔΥ. Καλώς τα παιδιά. Αναμένονται μέσα στις επόμενες ώρες οι υπόλοιποι των κλειστών επαγγελμάτων, των κόκκινων γραμμών, των κεκτημένων, να τοποθετηθούν –αρνητικά, φυσικά- σχετικώς. Πώς δημιουργήθηκαν όλες αυτές οι παράδοξες κάστες με τα ανεξήγητα προνόμια; Γιατί παράγουμε πολύ περισσότερους ινδουιστές από ό,τι είμαστε σε θέση να καταναλώσουμε;

Σε οποιονδήποτε εναπομείναντα εχέφρονα σε αυτήν τη χώρα εντύπωση προκαλεί το ότι προκαλεί ακόμη εντύπωση στην κοινή (μας) γνώμη το έλλειμμα εμπιστοσύνης των «ξένοι» απέναντι στις ελληνικές κυβερνήσεις, στους εγχώριους θεσμούς, στους εκπροσώπους του λαού και στον ίδιο, εντέλει, τον αψίκορο, κυρίαρχο λαό. Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι ως εκλογικό σώμα ο κυρίαρχος λαός έχει κατά σειρά εμπιστευτεί σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης πολιτικούς ηγέτες με κεντρικά συνθήματα (κατά σειρά) α) Λεφτά Υπάρχουν β) Θα Σκίσω Τα Μνημόνια γ) Θα Διαγράψω Το Χρέος. Με τις πρόσφατες δε πολιτικές εξελίξεις δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση αν το κεντρικό σύνθημα του επόμενου επίδοξου ηγέτη της χώρας μπορεί να είναι ένα -από φυλακής εκπορευόμενο- «Πάμε Να Πάρουμε Την Πόλη». Ή, ίσως, το «Αναμόρφωση Τώρα» και, στη συνέχεια, η μαζική εκτόπιση με συνοπτικές διαδικασίες των πολιτικών αντιπάλων κατά τα πρότυπα του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ του λαοφιλούς ηγέτη Πολ Ποτ (δεν ξέρω, βέβαια, αν στη Ζωή πηγαίνει το κωνικό, καλαμωτό καπέλο των καμποτζιανών).

Αν το εκλογικό σώμα εκφράζεται αρνητικά, απαξιωτικά και οργισμένα για τα δύο κόμματα εξουσίας (και οσονούπω και για την «πρώτη φορά Αριστερά») τον καιρό της Κρίσης, αλλά και προ Κρίσης, δεν οφείλεται σε καμία αποδοκιμασία για τις όποιες –δυσδιάκριτες στις διαφορές τους- πολιτικές τους ή την αθέτησή τους. Οφείλεται στο ότι σταμάτησαν να του γίνονται πλέον τα χατίρια. Η ψήφος αποδοκιμασίας του ήταν ψήφος τιμωρίας –αλλά όχι για τους λόγους που γράφονται κατά κόρον. Για έναν λαό που έχει (καλο)μάθει όλα αυτά τα χρόνια να φέρεται σαν κακομαθημένο πεντάχρονο σίγουρα δεν του φταίει ο Λεβέντης όταν τον χαρακτηρίζει έτσι –ο οποίος Λεβέντης, όπως σωστά παρατηρεί και ο αξεπέραστος Στούπας, φαντάζει πλέον μπροστά στο υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της χώρας, περίπου σαν Τσόρτσιλ. Κατά βάθος –και κατά πλάτος και σε όσες ακόμη διαστάσεις θέλετε- ο κυρίαρχος λαός θα ήθελε η οποιαδήποτε επόμενη μέρα να είναι πανομοιότυπη με την προηγούμενη. Κι αυτή είναι η μόνη του κόκκινη γραμμή.

Εντύπωση προκαλεί, τέλος, η εντύπωση που προκλήθηκε στους εγχώριους αναλυτές που ερμήνευσαν το αποτέλεσμα της παρωδίας που διεξήχθη στις 5 Ιουλίου ως ότι «μόνο το 30κάτι τοις εκατό του ελληνικού λαού αντιλαμβάνεται την επιτακτική ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας μας». Η διαπίστωσή είναι υπεραισιόδοξη. Με ανοικτές τις τράπεζες, το υπερήφανο “Όχι” του λαού μας θα άγγιζε άνετα ένα σταλινικό 90 τοις εκατό. Αν θέλουμε να υπολογίσουμε εκείνους που -για να το πούμε απλά- δεν στρουθοκαμηλίζουν ενώπιον της πραγματικότητας, θα πρέπει να αθροίσουμε τα ποσοστά που συγκέντρωναν στις post-crisis εκλογικές αναμετρήσεις εξωτικοί –για την όμορφη πατρίδα μας- πολιτικοί σχηματισμοί όπως η Δράση, μια δράκα πεφωτισμένων στα πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας και ορισμένοι από θέση απόντες από τα εγχώρια πολιτικά πράγματα –στους τελευταίους οργίλοι αριστερισταί θα έσπευδαν να φορέσουν με ζέση στον καθένα από δαύτους την ταμπέλα «απολιτίκ απόβρασμα». Όλοι μαζί οι παραπάνω φτάνουν δεν φτάνουν το 10%.

Μέσα σε αυτήν τη χαρούμενη ατμόσφαιρα μια κάποια κυβέρνηση θα κληθεί να κάνει μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν γίνει ούτε τα πέντε τελευταία χρόνια της Κρίσης ούτε τα υπόλοιπα τριανταπέντε. Τι πιθανότητες έχει; Ποιος, λοιπόν, ακριβώς θα εφαρμόσει αυτές τις περιβόητες «Μεταρρυθμίσεις», σε ποιον λαό και με ποιο λαϊκό, κοινωνικό ή άλλο έρεισμα; Πώς το λέει να δείτε και πάλι ο Χ. Γιανναράς; «Ο πρωτογονισμός, σαν στοιχείο ταυτότητας της ελλαδικής κοινωνίας […] σημαίνει τον αχαλίνωτο ατομοκεντρισμό, την αλογία της κτηνώδους ιδιοτέλειας. Χάνεται κάθε αίσθηση κοινού συμφέροντος, κάθε ανάγκη να κοινωνηθούν επιδιώξεις και στόχοι. Εκρήγνυται ο πρωτογονισμός σαν τσουνάμι αυτοκαταστροφικής παραφροσύνης, αντικοινωνικής ενορμητικής θηριωδίας». Άντε και καλά κρασιά.

Διαβάστε ακόμα: Ο λογαριασμός της διαπραγματευτικής ζημιάς και τα μαθήματα που αντλήσαμε. 

TAGS :
Απεργία Ελλάδα Ευρώπη Ινδουιστές Πολιτική χρεοκοπία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook