Well done, Kyriakos…

Η χθεσινή ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο ήταν διεισδυτική και πλήρης (Φωτογραφία: Dimitris Papamitsos / PM Office Handout / SOOC).

Mια ομιλία δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, δεν έχει τη δύναμη να αναδιατάξει τις παγκόσμιες ισορροπίες και σίγουρα να ανακατέψει την γεωπολιτική τράπουλα, είναι όμως σε θέση να δημιουργήσει κλίμα. Η χθεσινή (17/5) ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο είχε όλα τα στοιχεία για να χαρακτηριστεί στοχευμένη, διπλωματικά ακριβής και αιχμηρή δίχως να φαίνεται επιθετική.

Η σημειολογία παίζει το ρόλο της: ούτε η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει χειροκροτήσει όρθια τόσες φορές ομιλία του προέδρου της στην ελληνική Βουλή, όσο το έκαναν χθες οι Γερουσιαστές και τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ.

Υπήρξαν φορές που η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις και η ομιλήτρια της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι (κάθονταν πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, άρα ήταν εμφανείς οι κινήσεις τους) τινάχτηκαν από τα καθίσματά τους μόνο και μόνο για να προσφέρουν ένα άπλετο standing ovation στον έλληνα πρωθυπουργό.

Τι ακριβώς συνέβη σ’ αυτό το ταξίδι στις ΗΠΑ; Μας αγάπησαν ξαφνικά οι Αμερικανοί; Γίναμε το καλό παιδί, όπως κατηγορεί το ΚΚΕ τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Η πολιτική δεν έχει συναισθήματα, αλλά προθέσεις και επιδιώξεις. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από θυμικές αντιδράσεις.

Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ένα πολύ καλό έναυσμα, αλλά αν έμενε σ’ αυτήν τότε θα είχε κάνει μισό δρόμο. Από την άλλη, επειδή ακριβώς μια ομιλία στο Κογκρέσο είναι δημόσιος λόγος, οφείλει να είναι δομημένος, ακριβής και να υπηρετεί ένα συγκεκριμένο συμφέρον – εν προκειμένω το εθνικό. Θα ήταν μικρόψυχο να πει κανείς πως ο έλληνας πρωθυπουργός απέτυχε.

Σπάνια βλέπεις τέτοια πλέρια αποδοχή των αμερικανών πολιτικών προς τη χώρα μας. Συνήθως λέγαμε πως οι ΗΠΑ χάιδευαν την Τουρκία αφήνοντας εμάς να ξερογλείφουμε ό,τι έπεφτε από το τραπέζι. Φαίνεται πως τώρα το φύλλο έχει γυρίσει. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει προκαλέσει ρήγματα σε προηγούμενες καλές σχέσεις και έχει ανασύρει στην επιφάνεια άλλες καινούργιες. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν είναι ένας φτωχός συγγενής που επαιτεί να την ακούσουν.

Aρκετές φορές η Κάμα Χάρις και η Νάνσι Πελόζι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους για να χειροροτήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη (Φωτογραφία: Dimitris Papamitsos / PM Office Handout / SOOC).

Σαφώς και υπάρχει φανερή και κρυφή ατζέντα θεμάτων που καίνε τις ΗΠΑ και την κάνουν να βλέπει τη χώρα μας με καλό μάτι. Η εναλλακτική της Αλεξανδρούπολης για να λυθεί το ενεργειακό ζήτημα (ολότελα καυτό αν κλείσει τις στρόφιγγες ο Πούτιν) είναι μια αιτία. Οπως και τα εξοπλιστικά προγράμματα των επόμενων ετών, κάτι για το οποίο η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επιστρέφει στη χώρα με ένα βαρύ και ακριβό εξοπλιστικό χαρτοφυλάκιο.

Από την άλλη, όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε μια σειρά ζητημάτων που καίνε κι εμάς, με πρώτο τη συνεχιζόμενη απειλή της Τουρκίας να βάλει πόδι στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Προφανώς και δεν πήρε κάποια δέσμευση πως οι ΗΠΑ θα τραβήξουν το αυτί του Ερντογάν. Αυτά τα πράγματα τα βλέπεις πώς εξελίσσονται συν τω χρόνω, ωστόσο είναι φανερό πως ο τούρκος πρόεδρος δεν είναι αυτή τη στιγμή προνομιακός συνομιλητής του Μπάιντεν. Το γυαλί έχει ραγίσει τη στιγμή που το δικό μας φαίνεται αρραγές.

Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που έλληνας πρωθυπουργός μίλησε σε δημόσιο ακροατήριο (και όχι σε κάποιο τυχαίο) προβάλλοντας τα θετικά της χώρας μας (τουρισμός, επενδυτικό κλίμα) δείχνοντας έτσι πως σε ένα ασταθές περιβάλλον, υπάρχει μια γωνιά στην Ευρώπη που μπορεί να γίνει πόλος σταθερότητας.

Ναι, υπάρχει το καρότο υπάρχει και το μαστίγιο. Σε μια διαπραγμάτευση δεν μπορείς να τα πάρεις όλα και, σίγουρα, αυτά που θα πάρεις θα έχουν και ένα αντίτιμο. Ποιος είπε ότι οι ΗΠΑ θα δώσουν γη και ύδωρ στην Ελλάδα δίχως να ζητήσουν λογαριασμό; Αυτή, όμως, είναι η μικρή εικόνα μπρος στη μεγάλη που είναι το συνολικό γεωπολιτικό παιχνίδι που αλλάζει ραγδαία μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Δεν έχουν καμία σημασία οι γραφικότητες του Μπάιντεν με τη γραβάτα του που ήταν στα χρώματα της ελληνικής σημαίας ή οι αναφορές του περί «Μπαϊντενόπουλου». Ούτε καν το γεγονός ότι στο επίσημο γεύμα υπήρχε ντάκος και μπακλαβάς. Αυτά είναι στο πλαίσιο της πληθωρικότητας που χαρακτηρίζει τους Αμερικανούς. Άλλα είναι τα σημαντικά και τα σπουδαία κι αυτά δεν εμφανίζονται στις κάμερες και δεν ονοματίζονται.

Με κάποιο τρόπο, όμως, σκιαγραφούνται και η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη έδειξε ένα δρόμο, ήταν ενδεικτική των προθέσεων της Ελλάδας στην παρούσα φάση. Εντέλει ήταν γεμάτη από σημάδια που ο αμερικανικός παράγοντας ξέρει να διακρίνει, να τα απομονώνει και να τα εκμεταλλεύεται. Μέσα από αυτή την «εκμετάλλευση», η Ελλάδα μπορεί να βγει ωφελημένη. Δεν ξέρουμε αν θα συμβεί, αυτό θα το δείξει το μέλλον, ωστόσο ο έλληνας πρωθυπουργός έθεσε τις βάσεις. Έκανε την αρχή και ως γνωστόν η αρχή είναι το ήμισυ του πολιτικού παιγνίου.

Διαβάστε ακόμα: Η συντέλεια του κόσμου αναβάλλεται. Ο Πούτιν δεν διέβη τον ρουβίκωνα.

TAGS :
Κυριάκος μητσοτάκης Τζο Μπάιντεν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook