Οι μυρωδιές του χειμώνα

Οπως και να το κάνουμε ο χειμώνας έχει άλλη γεύση κι άλλο άρωμα.

Πώς μυρίζει ο χειμώνας; Οι μυρωδιές που είναι συνυφασμένες στο μυαλό μου με το χειμώνα είναι πολλές.

Για μένα, η πρώτη μυρωδιά που σημαίνει την έναρξη του χειμώνα, είναι το τζάκι. Η μυρωδιά του τζακιού είναι το σημάδι ότι να, ο πρώτος κρυουλιάρης της σεζόν άναψε τζάκι. Ο χειμώνας μυρίζει ξύλα στο τζάκι. Μυρίζει την πυκνή τζακίλα του Χαλανδρίου και του Γέρακα, που σε σκεπάζει και σε ενοχλεί. Χειμώνας μυρίζει όμως και ένα τζάκι αραιά και πού στις εισπνοές σου, που θυμίζει ύπαιθρο και χωριό και που ίσως, υπονοεί και υπόσχεται στο βάθος, ένα ωραίο παϊδάκι, ένα λουκάνικο.

Ο χειμώνας μυρίζει ναφθαλίνη από το παλτό ή τη ζακέτα της γιαγιάς που στέκεται δίπλα σου (αλλά όχι και κολλητά σου για φέτος) στο φανάρι ή στην ουρά του σουπερμάρκετ. Η μυρωδιά της ναφθαλίνης στο υποσυνείδητό μου είναι συνδεδεμένη με γιαγιά, με τραγιάσκα παππού, με έξτρα κουβέρτες που βγάζει η γιαγιά όταν πας σπίτι της να σε φιλοξενήσει, αλλά δεν έχει προλάβει να τις αερίσει καλά και έτσι μυρίζουν λίγο στοργική ναφθαλίνη.

Ο χειμώνας μυρίζει σίγουρα κανέλα. Κανέλα από τα μπισκότα που ψήνονται στο φούρνο, κανέλα από την μηλόπιτα, κανέλα από το ζεστό κρασί, κανέλα στο χειμωνιάτικο τσάι μαζί με αποξηραμένα μήλα και ό,τι προστάζει η tea fashion. Ο χειμώνας μυρίζει κανέλα και η κανέλα μυρίζει Χριστούγεννα.

Ο χειμώνας μυρίζει στρέιτ ποτά, μυρίζει scotch με πάγο και φιστικάκι αράπικο αλατισμένο, πάνω σε μια τσόχα ή πάνω σε ξύλινο τραπεζάκι δίπλα στην πολυθρόνα, βγαλμένο από τα παιδικά μας χρόνια, γιατί ωραία και τα cocktails αλλά ο χειμώνας επιτάσσει καθαρό άκρατο αλκοόλ.

Ο χειμώνας μύριζε παλιά πολλή τσιγαρίλα. Τσιγαρίλα ποτισμένη στο πανωφόρι μας, όταν επιστρέφουμε στο σπίτι, τσιγαρίλα όταν μπαίνουμε σε ένα κουτούκι γεμάτο κόσμο, σε ένα ρεμπετάδικο, σε μια μπουζουκλερί Σάββατο βράδυ (πάνε αυτά τώρα). Τώρα πια ο χειμώνας μυρίζει τσιγάρο μόνο έξω από τα εστιατόρια (όταν και όποτε ανοίξουν ξανά).

Ο χειμώνας μυρίζει και βούτυρο. Μυρίζει ψημένα μαλακά cookies βουτύρου, βαριά αλλά εθιστικά, αυτά που τελειώνουν σε λίγες ώρες, σχεδόν πριν προλάβουν να κρυώσουν. Μυρίζει βούτυρο και λιωμένο τυρί, όταν είσαι καλεσμένος σε φιλικό σπίτι (και αυτά πάνε τώρα), μπαίνεις στο σαλόνι και σε υποδέχεται μια εξαίσια oldies μυρωδιά από κάτι με τυριά, βούτυρο, ένα σουφλέ τυριών, ένα μακαρόνι στο φούρνο με όλο το γαλακτοκομικό βασίλειο πάνω του (αυτά κι αν πάνε), μια σπιτική τυρόπιτα. Όλα αυτά τα βαρέα φαγητά είναι τελείως χειμώνας, πιθανότατα κάποια Κυριακή, ή Νικολοβάρβαρα βράδυ, ή κάποιο βράδυ στις διακοπές των Χριστουγέννων.

Ο χειμώνας μυρίζει οπωσδήποτε σέλινο. Μαγειρεμένο σέλινο, γιατί το σέλινο είναι από τα βασικά συστατικά της κλασικής κοτόσουπας και της κλασικής ψαρόσουπας, της κλασικής φασολάδας, όχι της βελουτέ, ούτε της «πειραγμένης», ούτε της «revisited».

Αν βρεθείς σε παράνομο καζάνισμα, ο χειμώνας μυρίζει τσίπουρο και μεζέ που τρως με το μπουφάν περί τα μέσα Νοέμβρη και σταφιδιάζεσαι μέσα σε μια ώρα. Πιο μακριά από τις πόλεις, αν βρεθείς σε ελαιομάζωμα, ο χειμώνας μυρίζει φρέσκο καταπράσινο αγουρέλαιο, με λίγο ζυμωτό ψωμάκι και ρίγανη. Και βέβαια όταν βγεις βόλτα στην πόλη, ο χειμώνας μυρίζει ψημένα κάστανα, σε χάρτινο σακουλάκι, 2 στα 6 καμένα.

Τέλος, με μια ρομαντική διάθεση, ο χειμώνας, μυρίζει μικροποσότητα ελεύθερου αερισμού εγκεκλεισμένη εις κλωβόν κλινοσκεπασμάτων βαρέως τύπου πληρωθέντων με πτίλωμα νήσσας.

Διαβάστε ακόμα: Ο Σαββατο-κυριακο-φάγος, το τερατάκι που τρώει τον ελεύθερο χρόνο μας κάθε σου-κου.

TAGS :
σάτιρα τζάκι χιόνι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook