Wine Vixen: Κάτω η δηθενιά 
100 χρόνια Πειραιάς: ένα ταξίδι μνήμης, προσφυγιάς και υποκόσμου 
«Η Φωτιά του Σαν Έλμο»: μια έκθεση ύμνος στα ταξίδια που μας περιμένουν 
Piraeus Port Plaza: επισκεφτήκαμε το πρότζεκτ που φέρνει το μέλλον στον Πειραιά 
Πύργος του Πειραιά: αλλάζει έπειτα από 45 χρόνια 
Ίσως και να είναι καιρός από τον Ολυμπιακό Πειραιώς και τον Ολυμπιακό Βόλου να πάμε στον Ολυμπιακού Πειραιά και στον Ολυμπιακού Βόλο… Photo Credit: Athens by Mark/flick
Αφήστε τους comme il faut να λένε. Εγώ είμαι με τον Μώραλη. Και τον Μαρινάκη. Και τον –πρωτοπόρο και σε αυτόν τον τομέα– Αχιλλέα Μπέο. Και με όλους όσους στις δύσκολες εποχές που ζούμε βγαίνουν μπροστά και εκτίθενται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στη δημόσια κριτική και βάσανο. Τους ενεργούς, βρε αδελφέ, πολίτες, που ζητούν την ψήφο και την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους. Όποιοι και αν είναι και όσο και αν αποτιμώνται στην προσωπική ζυγαριά αξιών του καθένα.
Στο κάτω-κάτω, είναι και λίγο ρατσιστικό δεν νομίζετε; Μόνο αποτυχόντες πολιτευτές και ανεπάγγελτοι δικαιούνται να βάζουν υποψηφιότητα; Γιατί να μπορεί π.χ. ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου να πηγαίνει για Δήμαρχος Αμαρουσίου και ο Πρόεδρος της Σουπερλίγκα να μην μπορεί να διεκδικεί το Δήμο Πειραιά; Και τι που ο Μώραλης είναι από το Ψυχικό; Κι ο Καμίνης γεννημένος στη Νέα Υόρκη είναι, που την χωρίζει από την Πλατεία Κοτζιά και ένας ωκεανός. Ή πάλι, πόσο πια μεγαλύτερα κατορθώματα έχει κάνει ο Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη και ο Κορτζίδης στο Ελληνικό από τον Μπέο που έβγαλε τον Πανιώνιο και τον Βόλο στην Ευρώπη;
Το θέμα δεν είναι εκεί –και αφήστε τους αλαφροΐσκιωτους να διακρίνουν προμηνύματα μπερλουσκονισμού στην κίνηση, λες κι έχει καμία σχέση η Μίλαν των τριών Τσάμπιονς Λιγκ και τα λαμπερά κανάλια του Καβαλιέρε με τον φονέα των Καλλονών και των Πλατανιάδων και τα Παραπολιτικά. Το θέμα είναι –ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ– γιατί και πώς υποψηφιότητες αυτού του τύπου, με ορατό προγραμματικό έλλειμμα –για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…–καταλήγουν να γοητεύουν σημαντική μερίδα του νοήμονος κοινού –που στο εξής θα αποκαλείται για λόγους συντομίας κυρίαρχος λαός– και να σκορπούν τον πανικό στα μουχλιασμένα κομματικά επιτελεία, απειλώντας να ανατρέψουν παγιωμένους συσχετισμούς.
Προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα τις μαμάδες που, ακόμα και αν το παιδί τους γουστάρει Πάολα και Παντελίδη, επιμένουν να το στέλνουν στο μπαλέτο και το ωδείο για φλάουτο. Τους μπαμπάδες που ξυπνούν αξημέρωτα για να πάνε το παιδί τους κολυμβητήριο, ενώ εκείνο προτιμά να κλωτσά το τόπι. Την πεφωτισμένη «εσύ δεν ξέρεις, άσε με εμένα να σου δείξω το δρόμο» προσέγγιση, η οποία μακροπρόθεσμα καταλήγει σε γονείς αγωνιούντες για το «τι θα απογίνει το παιδί» –που στο μεταξύ έχει τριανταρίσει.
Αν η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος του Πειραιά ή του Βόλου πείθεται από το στυλ διοίκησης του Μώραλη, του Μαρινάκη και του Μπέου –ου μην αλλά και του Ψωμιάδη, που όμως, νομίζω, έχει τιμωρηθεί και με στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων γι’ αυτό μάλλον και δεν κατεβαίνει στην Καβάλα–, δεν δικαιούται να το εκφράσει; Να βγάλει επιτέλους το ίρτζι και τον πραγματικό του εαυτό στην κάλπη; Να διδάξει –και αυτή– ήθη; Να διεκδικήσει –καταπώς λέει και ο Μαρινάκης στην επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του– το δικαίωμα «στη μεγάλη ανατροπή», με την ελπίδα πως όλο και θα βρεθεί κανένας βολικός διαιτητής που θα θεωρήσει πως έγινε εντός περιοχής και θα δείξει τη βούλα;
Εκείνο που συχνά-πυκνά παραγνωρίζουν ή προσπερνούν οι μεγαλόσχημοι και Παντειοσπουδαγμένοι πολιτικοί αναλυτές είναι η ποιότητα και η πολιτική κουλτούρα του λαού στον οποίον αναφέρονται. Ίσως γιατί δεν τον γνωρίζουν, ή στο βάθος τον περιφρονούν. Γι’ αυτό και όταν προκύπτουν αποτελέσματα τύπου Ερντογάν, που παρότι έκρυβε τα δις από τις μίζες στο πατάρι του σπιτιού του και έκοψε –άκουσον άκουσον, τς, τς, τς– το twitter σάρωσε στις δημοτικές, αισθάνονται αμήχανα.
Προσωπικά δεν με εκπλήσσει καθόλου που ο Παναγιώτης Ψωμιάδης έβγαινε με τα χίλια τόσα χρόνια δήμαρχος Θεσσαλονίκης, το ότι ο Μπέος μοιάζει, απ’ όσα δείχνουν ως τώρα οι δημοσκοπήσεις, πρώτο φαβορί για το Βόλο, ή για το ενδεχόμενο ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος του Πειραιά να ψηφίσει για Δήμαρχο το 4-3-3. Αφού αυτό είναι και κατά βάθος έναν πατερούλη γουστάρει, δεν το βλέπετε στον τρόπο που οδηγεί και περπατά στο δρόμο, στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», στο κυνήγι του «σωστού» κονέ και στο πώς αφήνουν πίσω τους τις παραλίες το καλοκαίρι;
Από μια άποψη άλλωστε και αφού όλα –υποτίθεται πως–αλλάζουν, ίσως και να είναι καιρός από τον Ολυμπιακό Πειραιώς και τον Ολυμπιακό Βόλου να πάμε στον Ολυμπιακού Πειραιά και στον Ολυμπιακού Βόλο.
Ο Τάκης Τσιρτσώνης είναι δημοσιογράφος.
Διαβάστε ακόμα: «Το σεβασμό μας, αγόρι μου!» Ένα φωτεινό παράδειγμα για μια άλλη Ελλάδα
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
