Υπέρ του gay γάμου

Σε αρκετές χώρες του κόσμου έχει θεσμοθετηθεί ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Tο ίδιο πρέπει να συμβεί και στην Ελλάδα.

Έχουμε τη θέληση να συνεχίσουμε να δικαιώνουμε το… επαναστατικό μας πεπρωμένο στον 21ο αιώνα; Απέναντι στις προκλήσεις της νέας εποχής; Ή προτιμάμε να σκιαμαχούμε φοβικά, με ανεμόμυλους, και να ανακαλύπτουμε φανταστικούς εχθρούς; Χαρίζοντας το μονοπώλιο της ελληνικότητας και των αξιών της στους νταήδες με τα μαύρα μπλουζάκια και στο καθ’ ημάς ταλιμπανάτο; Θέλει αρετή και τόλμη να ξεπερνάς τους φόβους σου και να σπας τα ταμπού που σε καθηλώνουν.

Σήμερα στην Αθήνα γίνεται το Athens Pride. Όλοι μιλάνε γι αυτό, με χαρά, ενόχληση ή απλή περιέργεια.

Το Athens Pride είναι μια γιορτή των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και των τρανσεξουαλικών συμπολιτών μας (LGBT), αλλά και όλων όσων πιστεύουν στην ελευθερία, στην ισότητα και αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα, μέσα σε μια ανοιχτή κοινωνία. Γιορτές LGBT υπερηφάνειας γίνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Είναι διασκεδαστικές, συχνά ντελιριακές, έχουν όμως και ένα βασικό σκοπό: την προβολή των διεκδικήσεων της LGBT κοινότητας.

Εκτός λοιπόν από το να υμνήσουμε τη χαρά της ζωής, να κουτσομπολέψουμε ή να σφαλίσουμε τα παντζούρια καθώς θα περνά ο πολύχρωμος θίασος με μουσικές και με φωνές, ας αναλογιστούμε ποια είναι τα αιτήματα του φετινού Athens Pride:

Είναι σε μεγάλο βαθμό τα ίδια όπως κάθε χρόνο. Κάποια είναι πιο επίκαιρα, ή επείγοντα, όπως το αίτημα για επέκταση της νομοθεσίας περί ρατσιστικής βίας για να προστατευθεί ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου (περιπτώσεις  trans) από ρητορική και πράξεις μίσους. Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα δεν απειλεί μόνο τους μετανάστες, αλλά κάθε μειονότητα και κάθε κοινωνική ομάδα που δεν εμπίπτει στην εκτρωματική ερμηνεία της ελληνοπρέπειας που εκφράζει η Χρυσή Αυγή.

Άλλα αιτήματα είναι διαχρονικά, με κεντρικό –εμβληματικό, θα λέγαμε, πρόταγμα– την επέκταση του οικογενειακού δικαίου ώστε να έχουν δικαίωμα στον πολιτικό γάμο τα άτομα του ίδιου φύλου. Δηλαδή να μπορούν να παντρεύονται οι γκέι και οι λεσβίες στο Δημαρχείο.

Σε 13 χώρες του κόσμου με πιο πρόσφατη τη Γαλλία και σε ορισμένες πολιτείες της Αμερικής και του Μεξικού, έχει θεσμοθετηθεί ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Κατά τη γνώμη μου, το ίδιο πρέπει να συμβεί και στη χώρα μας χωρίς άλλη καθυστέρηση.

Το μόνο αναγκαίο επιχείρημα υπέρ της θεσμοθέτησης του δικαιώματος του γάμου για όλους, αφορά στην ισότητα: Δεν είναι δυνατόν μια ομάδα (ετεροφυλόφιλοι) να έχει περισσότερα δικαιώματα από μια άλλη ομάδα (ομοφυλόφιλοι). Είναι όμως και ζήτημα κοινής λογικής: Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να απαγορεύσει σε δύο συναινούντες ενήλικες που αγαπιούνται, να επισημοποιήσουν το δεσμό τους και να τον επισφραγίσουν νομικά.

Προσωπικά, έχω δυο παιδιά χωρίς να είμαι παντρεμένος. Συμφώνησα με ένα εξαιρετικό κορίτσι να κάνουμε οικογένεια και να ζήσουμε μαζί, επειδή αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Αυτή η συμφωνία δεν έχει επικυρωθεί από την Εκκλησία ούτε από τον Δήμο. Είναι μια προσωπική συμφωνία. Μας δεσμεύει μοναχά ο λόγος μας. Όμως, αν θελήσουμε, μπορούμε τη Δευτέρα να πάμε να παντρευτούμε. Είναι δικαίωμά μας. Ένα δημοκρατικό δικαίωμα που στερούνται εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, χωρίς καμιά αιτία.

Για ποιο λόγο μπορεί μια νέα γυναίκα να παντρευτεί ένα γέρο 60 χρόνια μεγαλύτερό της για τα λεφτά του, αλλά δεν επιτρέπεται να παντρευτεί τη σύντροφό της, που αγαπάει αληθινά;

Ο συνήθης αντίλογος στους γάμους ομοφυλοφίλων είναι πως, αν ο γάμος πάψει να είναι αποκλειστικό προνόμιο του ανδρόγυνου, θα απαξιωθεί ένας από τους τελευταίους θεσμούς, ο φέρων οργανισμός, ας πούμε, της κοινωνίας μας. Έχω την εντύπωση ότι ισχύει το ανάποδο: Ο γάμος βρίσκεται σε παρακμή εδώ και χρόνια, με το ποσοστό των διαζυγίων να αυξάνεται σταθερά. Το γεγονός ότι ο θεσμός μπορεί να «αλιεύσει» νέους υποστηρικτές από μια σημαντική δεξαμενή που αντιπροσωπεύει περίπου το 10% του ανθρώπινου πληθυσμού, θα έχει ως συνέπεια μονάχα την ενδυνάμωσή του. Αν οι γκέι δεν θεωρούσαν ότι ο γάμος παραμένει κάπως σημαντικός, τότε δεν θα ενδιαφέρονταν να παντρευτούν.

Το δεύτερο –και στην Ελλάδα το ισχυρότερο– επιχείρημα είναι ότι ο γάμος είναι μια ιερή, μυστηριακή ένωση, για την οποία αποφασίζει αποκλειστικά η Εκκλησία. Που είναι αντίθετη στους γάμους ατόμων του ίδιου φύλου. Η απάντηση εδώ είναι απλή. Μιλάμε για τον πολιτικό γάμο, πάνω στον οποίο η Εκκλησία δεν έχει καμιά δικαιοδοσία.

Η απαγόρευση του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι παράλογη και αναχρονιστική. Σε τελική ανάλυση, ποιος νοήμων άνθρωπος ενδιαφέρεται πραγματικά για το αν ο διπλανός του είναι ομοφυλόφιλος και πολύ περισσότερο για το αν είναι παντρεμένος; Στοιχηματίζω ότι και οι περισσότεροι γκέι που θα παρελάσουν σήμερα κάτω από την πολύχρωμη σημαία δεν βιάζονται να παντρευτούν. Πώς να το κάνουμε, δεν ονειρεύονται όλοι να ζήσουν έναν παραμυθένιο γάμο σαν του Έλτον Τζον, έστω στο Δημαρχείο των Τρικάλων.

Οι LGBT διεκδικούν απλώς το αυτονόητο: Ίσα δικαιώματα σαν πολίτες αυτής της χώρας. Είναι καιρός να τα αποκτήσουν.

TAGS :
gay γάμος ομοφυλοφιλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook