Στο Ζάππειο μια νύχτα

«Και οι Εθνικοί οι Αυτοκράτορες, με τον Σταθάκη και τον Κώνστα, με τα παιδιά απ’ όλες τις ομάδες γείτονες κι αδελφοποιτοί ανέκαθεν, και οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς οικογένεια, και η Γλυφάδα με τη Βουλιαγμένη ακόμα, στην πισίνα του Ζαππείου πρόλαβαν να ενώσουν τις ιστορίες τους».

Και τις νύχτες κολυμπούσαμε στο Ζάππειο, στην πισίνα αυτή την πρώτη, την ονειρική. Από τ’ άγρια χαράματα ως το βαθύ σκοτάδι (με τα φώτα εκείνα τα ανεπαρκή, από πάνω μας σα μακρινά αστέρια), μεθυσμένοι καμιά φορά και τις νύχτες, όλοι μαζί, όλων των συλλόγων, όλων των χρωμάτων αθλητές ανάκατα, φίλοι γκαρδιακοί, μια ζωή φιλαράκια.

Όλη η Αθήνα εκεί (κι ο Πειραιάς μαζί) μαζεμένοι, «υπό την σκιάν της Ακροπόλεως», όπως θα ’γραφε κι ο Φοίβος, ο Σόλων Γρηγοριάδης μια φορά κι έναν καιρό στην «Ακρόπολη» την εφημερίδα, στους στύλους ενός κορίνθιου Ολυμπίου Διός δίπλα, με τον Φωκιανό και τον Εθνικό συμπαίκτες και, προπαντός, με τα κορίτσια τα πανέμορφα της Ραλλούς Μάνου (ή μήπως της Δώρας Στράτου, δεν θυμάμαι πια, αδιάφορον!) κολλητά, κολλητοί πάντα, ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές τους.

(Πιο κάτω η αγαπημένη μου Αγία Φωτεινή, σχεδόν καταχθόνια, σαν φάρος από τον Παράδεισο κι αυτή, άλλων κινήσεων νυκτερινών παραστάτης κι εξομολόγος).

Κι ο κόσμος του πιο όμορφου κολυμβητηρίου του κόσμου, μικρόκοσμος αλλά και μέγας για τόσες Δεκαετίες συναπτές, σαν έρωτας για το νερό αξεδίψαστος, για τις βουτιές και για τ’ ουρανού το αττικό μπλε, έζησε κι άνθισε, κι έβαλε τις βάσεις για αθλητισμό πραγματικό, όχι γι’ απομονώσεις μικρόψυχες και χωρισμούς κοντόφθαλμους στα βιλαέτια του καθενός τα τσιγκούνικα, τα κρύα.

Διαβάστε ακόμα: Χειμερινοί Κολυμβητές – 35 χρόνια από τη δημιουργία τους.

Η πισίνα του Ζαππείου στη σύγχρονη εποχή. Μια πισίνα που δεν θα ’πρεπε να αδειάζει και να κλείνει ποτέ.

Και οι Εθνικοί οι Αυτοκράτορες, με τον Σταθάκη και τον Κώνστα, με τα παιδιά απ’ όλες τις ομάδες γείτονες κι αδελφοποιτοί ανέκαθεν, και οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς οικογένεια, και η Γλυφάδα με τη Βουλιαγμένη ακόμα, εκεί πρόλαβαν να ενώσουν τις ιστορίες τους.

Και Εθνικές Ελλάδος πραγματικά δικές μας τότε, απ’ τα κύματα βγαλμένες, του Ζαππείου τα νερά. Κι ο κυρ-Βασίλης στο μπαρ με τις τυρόπιτες-ντομάτα (και τυρόπιτες-ζαμπόν μετά, μέχρι και τυρόπιτα-…τυρί, τόλμησε να του ζητήσει κάποιος!). Κι ο Γεράσιμος με τις βουτιές του άπαξ του έτους τις κωμικές, και το… φάντασμα του Πρέκα από τα παλιά στους βατήρες πάνω, μ’ ένα κολυμβητήριο φίσκα, μαυρόασπρο ήδη για μας, προγενέστερο και φωτογραφικό. Κι άνθρωποι ένα σωρό τότε κανονικοί, κανονικότατοι, προπονητές με ψυχισμούς ακόμα ευαίσθητους, ματιές τρυφερές, αντίθετες τόσων σημερινών. Και, το ’παμε, συνύπαρξη προπαντός και αθωότητα. Διασκέδαση, όχι καταναγκασμός. Χαρά, όχι μισαλλοδοξία.

Θυμάμαι τώρα του Ζαππείου τα νιάτα μας μεταφυσικά κι απογειωμένα, συγκινητικά –σαν βλέφαρα– υγρά, για να το ξαναπώ: πως όλοι μαζί και μόνο μ’ αξιοκρατία κι ανταγωνισμό υγιή γίνεται. Πως δεν γίνεται με τα μίση και τα λεφτά, με ύπουλες κινήσεις και βρώμικες εξουσίες. Πως για να ’χουμε κάτι να θυμόμαστε πρέπει επί τόπου η καρδιά μας να μπορεί ν’ αγκαλιάζει, ν’ αφήνεται.

Αλλιώς, η μέρα μας νύχτα, μηδέν μπροστά στα ωραία που σας περιέγραψα. Που ακόμα κι η νύχτα μέρα με ήλιο λαμπρό έτσι γινότανε. Έτσι, γλυκά και ουσιαστικά, περνούσε.

Διαβάστε ακόμα: «Όταν ο Μάνος Χατζιδάκις σαν να με αποχαιρέτησε με τη φράση ‘’Να προσέχεις τώρα’’»

TAGS :
Ακρόπολη Ζάππειο κολυμβητήριο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook