Zέλικο Ομπράντοβιτς: ένας legend 63 ετών και πολλών καρατίων

Προς εκεί θα πας, εκεί είναι η επιτυχία.

Χθες (8/3) ο Παναθηναϊκός υπέστη μια ακόμη ήττα στην Ευρωλίγκα. Την 19η για φέτος, ενώ απομένουν ακόμη επτά αγωνιστικές για να ολοκληρωθεί και το φετινό μαρτύριο. Αυτή τη στιγμή οι «πράσινοι» βρίσκονται ένα βήμα από τον πάτο του βαθμολογικού πίνακα και βιώνουν μια σκληρή στιγμή αποκαθήλωσης.

Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα κλαις. Ωστόσο, μιλώντας για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς που γίνεται σήμερα 63 ετών δεν μπορείς παρά να αναφερθείς στα δικά του χρόνια όπου ο Παναθηναϊκός δεν ήταν απλώς μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά ένα γκρουπ που σκορπούσε τρόμο, που δεν ήξερες τον τρόπο να το αντιμετωπίσεις και που, ακόμη και αν τον έβρισκες τον τρόπο, γνώριζες πως ο Ομπράντοβιτς όλο και κάποια άλλη λύση θα είχε ανακαλύψει στο μεταξύ.

Ζέλιμιρ, Ζέλικο, Ζοτς. Οπως και να τον πει κανείς… δεν είναι σίγουρο πως θα γυρίσει. Πρέπει να τον «κερδίσεις» για να το κάνει. Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου. Μπορεί με τους φίλους του και τους συνεργάτες του να είναι δοτικός, αλλά για να σε αποδεχθεί πρέπει να του δείξεις ότι αξίζεις. Λίγοι άνθρωποι έχουν τη δική του έμμονη προσήλωση σε έναν στόχο από τον οποίο δεν παρεκκλίνουν ποτέ.

Με τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Μια σχέση πατρική.

Το σίγουρο είναι ότι αν τον πείτε «Γκαστόνε» όπως έκανε κάποιος ανόητος δημοσιογράφος του κόλλησε το προσωνύμιο πριν από πολλά χρόνια (αστείο που ξέφτισε με τα χρόνια), τότε όχι μόνο θα θυμώσει, αλλά καλό θα είναι φτιάξετε γερά οχυρωματικά έργα να κρυφτείτε. Θα ακολουθήσουν ρουκέτες εδάφους εδάφους.

Γενικώς, τον Ομπράντοβιτς δεν πρέπει να τον φέρνεις στα όριά του γιατί τα ξεπερνάει εύκολα. Γίνεται «μελιτζανί» από το θυμό του. Το πρόσωπό του βάφεται στα χρώματα του πολέμου. Το βλέμμα του γίνεται επιθετικό, τα μάτια του καίνε, το στόμα του σφίγγεται, οι μυς του προσώπου του μορφάζουν από το τσίτωμα.

Στις καλές του μέρες; Είναι σκέτο περιβόλι. Μπορεί να σου λέει ανέκδοτες ιστορίες, περιστατικά του παρελθόντος και αστείες φάρσες που δεν θα σε αφήσουν να ησυχάσεις από τα γέλια. Αν στο τραπέζι, δε, υπάρχει και το απαραίτητο «καύσιμο» (ουίσκι ντε), τότε η απόλαυση είναι εξασφαλισμένη. Ο Ζοτς ξέρει να τιμάει και να αγαπάει τους φίλους του.

Ο κόσμος του Παναθηναίκού δεν αγαπάει απλώς, τον λατρεύει.

Αν του προτείνετε, δε, μπουζούκια και ειδικά πρώτο τραπέζι στον Αντώνη Ρέμο, θα σας αγαπήσει αυτομάτως. Οχι πως έχει ανάγκη κάποιον άλλον για να κλείσει τραπέζι. Ακόμη και τώρα που έχει φύγει από την Ελλάδα, όταν μπορεί έρχεται κατά τα μέρη μας να δει παλιούς φίλους και να ακούσει τις πενιές του. Στο κάτω κάτω το Βελιγράδι εδώ κοντά μας είναι.

Τι είναι, όμως, ο Ομπράντοβιτς και γιατί κατάφερε μέσα στα χρόνια να γίνει ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης και ως άλλος Μίδας να κατακτάει κάθε χρόνο από μια έως πολλές κούπες σε εγχώρια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα; Τι είναι αυτό που έχει και δεν τον διαθέτουν άλλοι -εξίσου- άξιοι προπονητές;

Εκρηξη χρώματος μελιτζανί.

Εχοντας την τύχη να τον γνωρίζω επί πολλά χρόνια και να του έχω κάνει κάμποσες συνεντεύξεις (ούτε που θυμάμαι πόσες), νομίζω πως πια μπορώ να καταλήξω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Ο Ομπράντοβιτς, περισσότερο από προπονητής, είναι ένας τρόπος σκέψης, μια μεθοδολογία, μια συγκεκριμένη σειρά ενεργειών που κατατείνουν σε έναν σκοπό.

Για να καταφέρει ένας παίκτης να αποδώσει σ΄ αυτό το περιβάλλον που δημιουργεί ο προπονητής, οφείλει να ασπαστεί το σύστημα ιδεών του. Αν όχι, τότε θα αποβληθεί εκ των πραγμάτων. Ακόμη και σπουδαίοι παίκτες υποτάχθηκαν στον Ζοτς. Ποτέ δεν είχε θέμα με τις βεντέτες. Πολύ απλά διότι αυτός είναι μεγαλύτερη. Το εύρος της προσωπικότητά του είναι τόσο μεγάλο που ακόμα και ο Σαμπόνις, ο Αρλάουκας ή ο Μποντιρόγκα έσκυβαν το κεφάλι και τον άκουγαν με ευλάβεια.

Στο μεταξύ, σε όλους τους αγώνες είναι πάντα καλοντυμένος.

Ναι, ο Ομπράντοβιτς σημείωσε τις μεγάλες επιτυχίες του σε ομάδες που είχαν μεγάλο μπάτζετ. Ναι, ενδιαφερόταν να έχει έτοιμους και ολοκληρωμένους παίκτες και όχι να αναδεικνύει ταλέντα. Πράγματα που λέγονται γι’ αυτόν με σκοπό να καταδείξουν πως δεν είναι τέλειος. Δεν είναι, όντως. Κανένας δεν είναι τέλειος.

Από την άλλη, όμως, τα κατάφερε μια χαρά και στην Παρτιζάν (στην πρώτη θητεία του), και στην Μπενετόν και στην Μπαντολόνα που δεν ήταν ομάδες από το πάνω ράφι. Φυσικά, είναι διαφορετικό να προπονείς τη Ρεάλ, τον Παναθηναϊκό και την Φενερμπαχτσέ όπου μπορεί να έχεις άπλετες επιλογές στις μεταγραφές και ένα ολόκληρο κλαμπ να δουλεύει για ‘σένα.

Η ιδανική ομάδα για εκείνον ήταν αναμφίβολα ο Παναθηναϊκός. Για δεκατρία χρόνια (1999-2012) έζησε τον απόλυτο μύθο. Η σχέση του με τους αδελφούς Γιαννακόπουλους ήταν πατρική. Η ταύτισή του με τον κόσμο της ομάδας αρμονική, στα όρια της παθολογικής λατρείας. Η Αθήνα έγινε η αγαπημένη του πόλη. Οι ομάδες που παρουσίασε εκείνα τα χρόνια έχτισαν την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού.

Μίδας, πώς να το κάνουμε;

Μπορεί τώρα ο Παναθηναϊκός να παραπαίει, να αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, να βιώνει διοικητικές παλινωδίες και να μην έχει μεγάλο μπάτζετ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν παραμένει εξάστερος με την επίρρωση και την επενέργεια του Ομπράντοβιτς.

Οι οπαδοί της ομάδας ονειρεύονται πως κάποια στιγμή, πού θα πάει;, θα επιστρέψει. Είναι κάτι σαν τον μύθο της Κωνσταντινούπολης που πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικιά μας θα ‘ναι! Φυσικά, στη ζωή όλα μπορούν να συμβούν. Ομως, επί του συγκεκριμένου ας κρατήσουμε μια αμφιβολία. Κάποια πράγματα δεν γίνεται να επαναληφθούν κι αν το κάνουν ενδέχεται να καταλήξουν σε φάρσα ολκής.

Για κάποιους το ότι ο Ομπράντοβιτς περιχαράκωσε το βεληνεκές του στην Παρτιζάν δείχνει πως οδηγείται σε καθοδική πορεία. Τώρα έχουν ανέλθει στην ιεραρχία άλλοι προπονητές, νεότεροι σε ηλικία και, ίσως, πιο φιλόδοξοι. Ενας εξ αυτών είναι ο επί πολλά χρόνια συνεργάτης του και μετέπειτα κουμπάρος του, Δημήτρης Ιτούδης.

Γενικώς, μην τον τσαντίζετε.

Καλό είναι να μην ξεχνάμε πως το «γέρικο» σκυλί αποφασίζει εκείνο πότε θα πει την τελευταία του κουβέντα. Πάντως, ο Ομπράντοβιτς έλεγε πάντα πως δεν πρόκειται να καθίσει στους πάγκους έως μεγάλη ηλικία. Εχει κι άλλα πράγματα να κάνει στη ζωή του. Είναι φιλόδοξος, είναι ετοιμοπόλεμος, αλλά δεν είναι άνθρωπος που κουρνιάσει πάνω στις επιτυχίες του και θα τις κλωσάει για χρόνια.

Όταν και όποτε αποφασίσει εκείνος να αφυπηρετήσει, το σίγουρο είναι ότι θα έχει αφήσει πίσω του σπουδαία παρακαταθήκη. Είναι ο ορισμός του legend στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δύσκολα θα υπάρξει άλλος προπονητής σαν αυτόν στο άμεσο μέλλον. Τόσο επιδραστικός στο παιχνίδι, τόσο καθοριστικός στις εξελίξεις του αθλήματος και τόσο επιτυχημένος. Γκαστόνε; Φαιδρότητες. Το λιγότερο… άρχοντας των δαχτυλιδιών.

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Ιωαννίδης. Ξανθ(ε)ός ή δαίμονας;

TAGS :
μπάσκετ παναθηναϊκός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook